Ik ben bijna uitgerekend. Ik heb het idee dat eind van de maand de kleine zichzelf zal gaan aankondigen. Nu zal ik helaas de kleine man alleen gaan opvoeden en ben ik bang dat ik enorm zal gaan falen.
In de 7e maand kreeg ik te horen dat ik zwanger bleek te zijn bij een jaarlijkse checkup bij de dokter. Vanaf 2015 heb ik al een onregelmatige cyclus en kreeg constant een andere pil voorgeschreven. Zelfs toen ik al zwanger was. Mijn dokter en ik hebben het nooit in de gaten gehad. En ik baal daar extreem van. Tijdens het verwekken van de baby had ik dubbele protectie. Wat achteraf dus niet heeft uitgemaakt.
Mijn ouders, broer en zus zijn een enorme steun. Maar de buitenwereld vraagt geen enkele keer hoe het met me gaat. Het is net alsof de kleine niet welkom is of alsof ze zich voor me schamen. Ik ervaar dit niet als een fijne zwangerschap zoals ze het laten zien op Instagram en Pinterest en moeder blogs. Ik voel me afgezien van mijn familie enorm alleen en angstig voor wat er zal gaan komen volgende maand. Zal ik het wel goed doen, zal de kleine niet een vaderfiguur missen en hoe zal hij daar mee omgaan.
Ik heb binnen een dag te horen gekregen dat ik al 7maanden zwanger was zonder dat door te hebben gehad. En diezelfde dag alles moeten accepteren. Waarschijnlijk is dat zo'n omslag voor me geweest, omdat ik graag de controle heb over dingen. Maar dit totaal onverwachts is gekomen en geen grip op heb.
Zijn er moeders die het zonder partner doen hier? En hoe gaan jullie ermee om?
Bedankt voor het lezen als jullie zover zijn gekomen.
Lieverd, jij komt er wel! Je komt over als een slimme dame. Het enige was dit kindje nodig heeft, is een mamma. Volg je gevoel, kijk niet naar een ander. Laat je helpen door je familie, je bent niet alleen. Dit kindje wilde kennelijk zo graag bij je zijn, en het wordt zo zo mooi! Ik beloof het! (Mamma van twee zoons, derde zoon op komst).
Me vriendin is zwanger geworden na een one night stand haar kind is nu bijna 6 en het gaat super, tot nu toe heeft ie geen vragen gesteld.... En je kan het alleen! Als je familie maar achter je sta doen ze dat ook noet kan je het ook alleen! Je kan het echt waar
Ik ben alleenstaande moeder van 2 zoontjes en het gaat mij goed af hoor. Ik heb het natuurlijk w eens zwaar maar wie niet? Het is zo fijn om dingen alleen te regelen en kunnen beslissen. Ik moet zeggen ik heb nooit geen goeie relatie gehad ook dus ben dit ook gewend en zou niet anders willen.Komt vast bij jouw goed met ssteun van je familie.
Ik ben alleenstaande moeder van 2 zoontjes en het gaat mij goed af hoor. Ik heb het natuurlijk w eens zwaar maar wie niet? Het is zo fijn om dingen alleen te regelen en kunnen beslissen. Ik moet zeggen ik heb nooit geen goeie relatie gehad ook dus ben dit ook gewend en zou niet anders willen.Komt vast bij jouw goed met ssteun van je familie.
Als eerste zou ik je willen meegeven dat je zorgen heel normaal zijn tijdens een zwangerschap. Die heeft iedere moeder, ook wanneer alles helemaal meezit en dik voor mekaar is. Alleen heb je daar normaal 9 maanden de tijd voor en jij moet het nu allemaal op zeer korte termijn een plek geven. Dat lijkt me heel erg pittig!
Straks, als de kleine er eenmaal is, zal je zien dat je vanzelf je draai gaat vinden. Ik ben zelf alleenstaande moeder van twee kinderen. Toen mijn eerste kindje geboren werd dacht ik in het begin steeds: "Oh help, ik moet uit het ziekenhuis naar huis. Oh help, de kraamzorg gaat vanavond weg en komt pas morgen terug! Oh help, de kraamzorg komt morgen al voor de laatste keer. Hoe moet ik het allemaal zelf doen????" Maar het kwam uiteindelijk vanzelf goed. Ja, het was heel erg vermoeiend soms. Maar je doet het gewoon, omdat het nou eenmaal moet. Moederinstinct geeft je straks een enorm doorzettingsvermogen. Het zal zwaar zijn, maar je komt er echt wel doorheen. En binnen een paar maanden merk je dat het steeds makkelijker wordt en dat je voor alles een routine hebt ontwikkeld en/of een creatieve of slimme oplossing hebt bedacht.
Hier ook onverwacht zwanger van de 1e. alleen had ik wel een partner. Maar ik denk dat het heel normaal is dat je soms bang bent. Zeker als je net zoals jij nog maar zo kort te tijd hebt om te wennen. Je hebt gelukkig mensen in je omgeving die je steunen en willen helpen. vraag ook hulp als je dat nodig hebt. Praat over je schok en je angsten. Daar is helemaal niets mis mee! Laatst nog een artikel gelezen dat nu meer vrouwen een postnatale depressie krijgen omdat hun verwachtingen van een baby niet realistisch zijn. Want ja het gaat namelijk wel zwaar worden. Maar ook daar komt je wel door heen. Veel sterkte.
Ik heb m'n oudste zonder partner gedaan, geloof me, zodra dat kind eruit is krijg je/ je kind meer aandacht dan je lief is!;-) probeer er nog even lekker van te genieten met jezelf en als je erover wilt praten stuur me pb!
Ach meid! Ik denk dat elke ongeplande zwangerschap wel een tijd nodig heeft om geaccepteerd te worden... Ook door je omgeving. Zeker als vaders er niet meer is... En voor jouw is het heel direct even accepteren dat je binnen drie maanden mama wordt... En dat is ook niet niks! Maar je hebt steun van je familie, dat is het belangrijkste! Er zijn ook veel vrouwen die zowel door familie wordt afgestoten als door vrienden en omgeving... Dat maakt jouw situatie niet minder vervelend natuurlijk. Maar geef je omgeving ook even gelegenheid om te wennen... Hun zullen misschien niet veel boodschap hebben aan jouw verhaal omdat veel mensen een "mening" hebben over ongelukjes. Zeker als ze het verhaal niet kennen of begrijpen. En helaas... Mensen praten niet over hoeveel ongeplande zwangerschappen er zijn, dus er is maar weinig besef voor hoe veel het voor komt en wat het doet met je. (Ik hoor zelfs wel eens mensen verkondigen dat ze geloven dat de meeste zwangerschappen gepland zijn... Guess again) Toen ik zelf ongepland zwanger raakte (ik zat in een iets betere situatie, de vader is nogsteeds bij me en we hebben zelfs bewust een tweede gekozen) en ik mijn zorgen over wat mensen er van vonden uitte tegen andere moeders.... Toen kwam ik er toch eens achter hoeveel "ongelukjes" er rond lopen. alleen als je partner bij je blijft kan je het leed een beetje delen met je partner en verbergen dat het niet de bedoeling was. Mijn broer vertelde me ooit in vertrouwen dat zijn dochtertje absoluut een ongelukje was. Die zelfde week liep hij in de familie te verkondigen dat ze gepland was en het in 1x raak was... Dat het zo mooi uit kwam met de verjaardagen op deze manier en hij het hoopte. Nog nooit werdt ik zo keihard geconfronteerd met de schaamte van mijn broer over het feit dat hij per ongeluk zijn vrouw zwanger had gemaakt. Ik zat er bij en besloot op dat moment ook echt geen leugen er van te maken. Mijn zoontje was een ongelukje... Hij heeft mijn leven even 180 graden gedraaid en het heel spannend voor me gemaakt... En oh wat was ik bang... Bang dat hij niet gezond was, bang dat ik geen goeie moeder was, bang dat ik hem niet kon bieden wat hij verdiende... Maar hij was zo gewenst en geliefd dat het toch echt niet uit mocht maken hoe de omstandigheden waren? Ik mocht af en toe mn angsten uiten... Mijn broer had die angsten ook wel, maar kon zijn ei eigenlijk alleen bij mij kwijt... Hij had er zo'n mooi verhaal van gemaakt dat hij zijn angsten nooit kon bespreken. De mensen die nu bij je blijven omdat je ze kon vertrouwen met je verhaal... Dat zijn de mensen die bereid zijn je te steunen.
Maar iets wat me elke keer weer op valt, voor elke moeder die alleenstaand of gewoon in een moeilijke situatie een kindje groot moet brengen. Er is een vuur en een passie die in elke moeder vroeg of laat ontwaakt en zorgt dat ze het redden... Je kindje is je inspiratie en je drijfveer. Het gaat goed komen! Het zal niet makkelijk gaan en ook zeker niet vanzelf... Maar het gaat goed komen. Dat moet gewoon.
En meid... Gefeliciteerd met je zwangerschap. Je kan het!
Wauw gefeliciteerd zodra je ukkie er is zal alles anders zijn! Probeer te genieten van je laatste loodjes. Ik ben ook lang alleen geweest en vond het heerlijk xx
Jeetje wat een verhaal, heel begrijpelijk dat je deze gevoelens hebt, je moest ook opeens omschakelen, en het is niet niks om opeens zwanger te zijn, laat staan al 7mnd! Het belangrijkste is je dat je familie er voor je is, de buitenwereld: wel leuk als ze er blij mee zijn, maar uiteindelijk doen die er niet echt toe. lekker genieten van de steun van je familie. het komt vast helemaal goed ook zonder partner. Respect voor jou hoor! Hopelijk kan je er vanaf nu lekker van gaan genieten. X
Geloof me.. het komt goed. Je hebt gelukkig familie om je heen die jou steunen.. en je gevoelens die zijn heel normaal. Ineens moet je omschakelen..waar andeten 8 maanden te de tijd voor hebben om te realiseren dat ze zeanger zijn en dingen gaan regelen, moet jij het binnen 2 maanden zien te regelen en doormaken. Dat is ongelooflijk heftig.
Ik voelde me ook zo, kwam er ook pas na een tijdje achter, gelukkig wel eerder dan 7 maanden. Maar ook ik kan zeggen het komt goed ook al voelde dat toen niet zo. En wat partner betreft, die zal het kindje niet missen. Zolnag jij een goed stabiel en liefdevolle moeder bent, komt het ook zonder die partner helemaal goed, je kunt het! Enne, gefeliciteerd!! Probeer toch mog te genieten van de resterende tijd!!
allereerst: gefeliciteerd!!! Ik kan me voorstellen dat het een shock voor je was toen je er eenmaal achterkwam dat je zwanger bent en dan nog zo lang al ook!!! Ik denk dat alles waar je je nu zorgen om maakt, zal wegvallen op het moment dat je je baby in je armen houdt. Het is goed om te horen dat je in ieder geval door je familie gesteund wordt, dat scheelt heel veel!!!! Je zal het vast heel goed doen!!
Hee meid, wat een verhaal. Heb zelf een onverwachtse zws doorgemaakt waar ik na 3 mnd pas achter kwam, vond dat erg heftig. Laat staan 7 mnd... Vooral omdat je nu zo voor t blok gezet bent, het is al bijna zover en echt tijd om aan t idee te wennen is er niet. Het gaat allemaal goed komen, echt. Maar misschien helpt t je wel om eens met iemand te praten, iemand van Siriz bijv, via de chat op hun site kan dat al. Heeft mij destijds fijn geholpen. Of iemand anders die jou in je kracht kan helpen komen. Succes!! Je kunt het!
Oh wat lijk mij dat erg dat je het nooit heb geweten om zwanger zijn , heb je dat nooit gevoeld in je buik dat het bewoog want ik merkte dat al bij 19 weken, en wil die vader ook niks met het kind wat te maken hebben ?
Maar fijn dat je ouders je steunen ik hoop als het straks geboren is dat je van iedereen wat steun krijg want zo iets is totaal onverwacht's gekomen, en ook alleen zal je het vast wel lukken maar zo hoor geen zwangerschap te zijn. Ik wens je veel sterkte en ook dit komt wel goed .
Helaas heb ik het nooit door gehad. Omdat ik die avond ervoor bij een vriendin thuis niet lekker was geworden en bijna knockout ging ben ik de dag erna naar de dokter gegaan. En hebben ze op alles getest, want ik was wat lam en moe en werd snel flauw de laatste tijd, maar ik dacht dat het stress was door mijn werk. Maar niet misselijk. De ongesteldheid bleef toch al een jaar weg en het buikje begint nu pas te showen.
Ik ken nog zo'n verhaal van een kennis die erg veel buikpijn had en haar man belde naar de dokter of ze misschien wat pijnstillers kon krijgen wat beter zou werken dan paracetamol. De dokter is bij haar langsgegaan omdat ze dachten aan een blindedarm ontsteking en kon nog net het kind opvangen toen ze aankwam. Ze bleek gewoon weeën al die tijd te hebben gehad. Een bizarre situatie.
Mag zeker in mijn handjes klappen dat mijn familie zo'n grote steun is en er zo sportief mee omgaat. Maar ik begrijp anderzijds ook dat ze het liever op een andere en stabielere manier hadden gezien.
De vader van het kind heb ik het verteld die avond toen ik het zelf hoorde. Maar hij zag er gelijk al van af. Toch wilde ik hem even de tijd gunnen om het nieuws te verwerken en ik mocht hem bellen als er iets was, hij mee moest naar een echo afspraak en als er iets in de familie voorkwam wat ik moest weten. Helaas heeft hij me meteen genegeerd en geblokkeerd nadat we die afspraak hadden gemaakt en stond ik er al snel alleen voor. Hij heeft het kindje niet erkend en ik zie het ook niet meer gebeuren.
Bedankt voor de lieve woorden. Ik denk dat het wel goed zal komen. Ik ben gewoon een beetje angstig voor wat voor verandering dit zal zijn in mijn leventje.
Zo echt heel erg triest dat je ex niks van af wil weten misschien als het geboren is, maar Zo hoort ook als ouder om je kind steunen en je leven zal wel veranderen je heb een ander ritme , word je wel gesteund door je vrienden? En ben je nu al 37 weken ? Ik vind het allemaal wel erg voor je maar gellukig ben je wel 25 en je kan dit echt wel als tiener moeder dit lukt jou dit ook wel, maar liever heb je natuurlijk een hele andere woon situatie,veel sterker meid xx
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen