Graag advies gevraagd hoe om te gaan met onze dochter.
Allereerst hebben we een heerlijk kind! Ze is heel lief voor haar broertje, gaat graag zelf op avontuur en geniet van de kleine dingen.
Maar helaas ook echt pittige woede aanvallen.
Zoals bijv. vanavond. Ik had pasta gemaakt, avond eten is al een hele tijd een groot drama. Vaak vroeg ze om een boterham en wij dachten dan Naja, dan eet ze in iniedergeval iets. (Makkelijk I know)
Vanavond had ik 5 stukjes pasta (kaal) op haar bord gelegd, en gezegd dat ze die op moest eten. Ze mocht er geraspte kaas bij pakken, en als het op was mocht ze aardbeien met slagroom.
Na 4 woede aanvallen en 3 kwartier verder eindelijk zover gekregen dat ze het op at. ( ik heb haar gevoerd) zelf ben ik rustig gebleven, gewacht tot de “piek” voorbij was. Haar gevraagd eerst rustig te worden en daarna weer het gesprek aangegaan.
Dit keer lukte het om de gehele tijd rustig te blijven en het gesprek aan te gaan, helaas lukt dat niet altijd, en wordt ik ook boos. Daar baal ik dan natuurlijk van. En als de storm weer is gaan liggen, ga ik gesprek aan, zeg sorry, wan mama had niet boos mogen worden enzv.
Ondertussen weet ik het niet meer. Hoe moet ik hier mee omgaan? Als ze een woede aanval heeft, is er geen land mee te bezeilen. Niets komt binnen en ze draait compleet door.
Hebben jullie tips, advies of iets wat ik kan doen?
Dit is vooral bij iets als ze iets niet mag. Het is niet zo dat ze dat daarvoor wel mocht. Ik ben best consequent nee is ook nee. Maar het is soms zo verleidelijk om ja te zeggen om er maar “vanaf te zijn” .
Geen strijd maken van eten. Die ga je verliezen. Regel hier is, vanaf dag q zelfstandig eten, je proeft wat er gekookt is, lust je het echt niet, dan krijg je een alternatief. Als we een toetje hebben, krijg je dat sowieso. Niet geproefd? Dan geen alternatief. En ook echt niet geven! Jouw kindje weet dat als ze niet eet, toch die boterham krijgt, dan houd je dit in staat.
Ik denk dat je het eten gewoon los moet laten. Die strijd ga je nooit winnen. En kies 1 duidelijke weg. Je zegt dat je consequent bent, maar in je eerste alinea lees ik dat je haar normaal brood geeft, en vervolgens eis je daarna dat ze haar bord leeg gaat eten en belonen met iets lekkers. Ik zou met beide stoppen. Duidelijk aangeven dit is je avondeten en na het avondeten eten we niks anders (dan een gezond toetje zoals Griekse yoghurt of kwark) meer. En ga verder dan ook niet in discussie en houdt het gezellig. Jij bepaalt wat ze eet, je kind bepaalt hoeveel.
In wat voor situaties behalve met eten heeft ze nog meer woede aanvallen? Is dat sinds kort? Ik zou zeggen schenk er niet teveel aandacht aan. Laat haar boos zijn en haar dat uiten op een manier dat voor jullie oke is.
Hier 3,5 en kon onze dochter zijn. Slaat zomaar om. Kan met van alles. Ik zet haar op de gang. Niet met het doel als straf maar om weer rustig te worden. Hierbij mag ze daar net zo hard stampen en gillen als ze wil. Wij hebben de afspraak wanneer je weer rustig bent mag jezelf terug komen en ga je gewoon verder waar je gebleven was. De ene keer duurt het langer dan de andere keer. En soms moeten we er ook om lachen.. waar je wel niet boos om kan worden denk ik dan, haha! Dit werkt hier het allerbeste. Als het antwoord bijvoorbeeld nee was, word het na die woede aanval geen ja. Antwoord blijft hetzelfde. Valt niet altijd mee
Wij hebben ook best heftige woede aanvallen van onze zoon gehad, nu 3 jaar. Dit speelde zo’n half jaar geleden. Nu nog heel soms. Handen in het haar. Echt om dingen dat we dachten, hoe dan? Waarom? Niet eens om iets wat niet mocht ofzo. Toen zei een vriendin, die kleintjes kunnen niet schakelen zoals wij. Ik zit altijd met mijn hoofd vol. Zo van nu dit, daarna dat, dit niet vergeten etc. Ze zei die kleintjes hebben dat niet. Als hij met iets bezig was en ik zei kom, we gaan naar de winkel. Of we gaan eten was het hek van de dam. Toen heel veel geïnvesteerd in voorbereiden van dingen. Timers gezet. Hem veel meer laten helpen met de dingen die ik deed. Als de vaatwasser klaar was zag hij het ook en gingen we naar de volgende klus. Hierdoor leerde hij ook wel schakelen en was er meer ruimte ofzo. Vond die tijd zo intens. Hij was echt zo’n supermarkt kind. Kon gewoon een error krijgen en ik kon er niks mee of aan doen. Weet dat het beter wordt. Tenminste hier. Alleen maakte ik gister de cruciale fout om zijn autodeur dicht te doen. Toen ging t alarm weer even. Haha😂 maar nu kan hij inmiddels zeggen wat er mis is. Succes en sterkte!
Bij dit soort aanvallen, niet vragen en of zeggen enkel mama is hier, tuurlijk mag je zeggen wat je ziet. Bijvoorbeeld ze moet dat opeten en gaat compleet door het lint, oké snap en hoor je zeggen dat je dit niet wil op eten maar of je eet het nu of straks als je vraagt om iets te eten. Dan weet ze duidelijk wat er verwacht wordt, vervolgens laat je het erbij en gooi vooral geen olie op het vuur. En zorg dat je aanwezig bent dus laat haar niet alleen of ga niet uit de ruimte.
Mijn dochter kan opeens met bijvoorbeeld potloden gooien om vervolgens met iets anders te spelen. Voor mij hoeven ze nooit iets eerst op te ruimen voor ze met iets anders spelen, maar bewust op de grond gooien doen we niet. Ze werd boos en was het niet eens dat ze niet met het volgende mag spelen. Er aan toe te voegen ze heeft geen hele tantrums of driftbuien door hooguit paar seconde tot minuut. Maar ik zeg we gaan niet iets op de grond gooien en dan niet opruimen. Je gaat potloden zelf in de houder opruimen en dan kun je met het volgende spelen of we gaan met niets spelen. Dus geef haar duidelijk twee opties, sturing en houdt voet bij stuk. Ik zeg en benoem wat ik wel wil zie en niet wat niet, dus zeg de potloden in de houder en niet ik wil dat je het opruimt. Hier is ze nog 2,5j maar bij haar zus werkt ook perfect niet vaak uitbarstingen en als ze al heeft niet lang.
Ik zou ook meer voorbereiden op wat komt, ik noem ook vaak even in de middag wat ik vanavond ga koken. Verder zou ik geen strijd om eten maken. Maar ook geen alternatief aanbieden zoals brood
Dus gewoon wat jullie eten, 1 hap proeven is hier de regel. Ik zorg altijd dat er ook iets bij zit wat ze lekker vindt. Zoals tomaat of een warme groente.
En daarna krijgt ze altijd een toetje. Ook als ze alleen 1 hap heeft geproefd. En ook als het bord leeg is. Onze ervaring is dat als we gewoon kletsen en net doen alsof we er niet op letten, ze ineens zelf wat gaat kijken in de pan of toch ineens zelf wat gaat eten als ik al iets had opgeschept bij haar. Ze probeert ook wel eens wat uit, van tafel af ofzo en echt niet luisteren, maar dan herhalen we rustig wat we willen. En komt ze altijd weer vroeg of laat (als ze gekalmeerd is)
Ik denk ten eerste dat het er bij hoort. En ook dat het erbij hoort dat je soms boos wordt. Daar hoef je ook niet altijd sorry voor te zeggen. Dikke knuffel en weer goed maken is ook prima. Zoon heeft het heel af en toe nog, met name als dingen anders gaan dan hij in zijn hoofd had in combinatie met vermoeidheid - bijna altijd vlak voor bedtijd. Hij had dan gedacht nog een beker melk te krijgen of iets dergelijks en wij zeggen dan om de een of andere (logische) reden nee (je mag nog water, bijv. tanden zijn al gepoetst in het beker melk geval). Flipt dan totaal de pan uit.
Bij je dochter misschien ook: de verwachting is boterham, van binnen stiekem uitgekeken naar boterham, en dan ineens komt er toch geen boterham. Als je het vooraf duidelijk stelt gaat het vaak beter. Tussen de middag bijvoorbeeld. “We eten vanavond dit en dat, ik weet dat je dat lust, dus vanavond krijg je geen boterham. Geniet nu dus maar lekker van je boterham.” Dat scheelt wel. Maar soms volg je hun verwachtingen en teleurstelling ook niet helemaal, en zeker een moe of overprikkeld kind is extra ingewikkeld, dus je kan het niet altijd voor zijn.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (10) Verversen