Ik open een topic die waarschijnlijk al veel vaker geopend is, maar ik wil het van me af schrijven. Mijn vriend en ik zijn nu een halfjaar bezig om in verwachting te raken, ik heb een regelmatige cyclus, ben tamelijk gezond en probeer goed voor in lijf te zorgen. De stellen in mijn familie en die van mijn vriend zijn super vruchtbaar en raakten allemaal binnen maximaal 3x proberen in verwachting. Ook al mijn vriendinnen zijn binnen nu time zwanger. Na de 7de ongesteldheid binnen 6 maanden had ik echt een enorme huilbui. Ik weet dat er stellen zijn die er meer dan een jaar of langer over doen, maar hoe hou je de moed erin? Ik heb altijd een stille angst gehad dat er iets mis zou zijn met mijn vruchtbaarheid, en elke ongesteldheid voedt deze angst. Inmiddels bekruipt mij steeds vaker periodes van angst en verdriet, vooral als er weer iemand in mijn omgeving zwanger is. Het voelt oneerlijk, alsof mensen achteraan moeten sluiten in een rij en niet mogen voorpikken. Ik merk dat ik er niet erg constructief mee om ga terwijl ik nog 6 maanden te gaan heb voordat je eventueel naar een arts mag stappen. Hoe houden jullie het hoofd koel en gaan jullie om met de teleurstelling van weer een bloeding of een zwangerschapsaankondiging van je naasten?
Heel erg herkenbaar dit allemaal. Wij zijn ondertussen ook al een tijdje (jaar) bezig, maar heb mij sinds 3 rondes gestort op de ovulatietesten. De termonologie is mij nog wat onbekend (ik heb net gegoogled wat NOD betekend). Niet drinken, geen rood vlees en alles deed ik al. Wel ook al bij een arts voor een erfelijk cholesterol wat we in de gaten moeten houden. Al met al vind ik het een redelijke dagtaak. En inderdaad lastig als er iemand in de omgeving zwanger blijkt te zijn. Ik wil echt oprecht blij zijn, maar het is ook altijd een beetje een klap in mijn gezicht.
Heel fijn om hier te kunnen aansluiten (dit is mijn eerste post). Los van mijn vriend weet niemand dat we hiermee bezig zijn, dus wel heel fijn om er eens over te kletsen met mensen in hetzelfde schuitje.
Voor iedereen die zoekt op oudere topics zoekt en deze tegenkomt, ik heb na 11 cyclussen een positieve test in handen . Hoop na bijna een jaar proberen dat het een goeie plakker is!
Ik herken heel veel dingen in je verhaal. Wij zijn al anderhalf jaar bezig en hebben afgelopen mei de stap gezet naar de huisarts. We zijn toen door verwezen naar de gynacoloog. Na allerlei onderzoeken kwam er niets uit. Volgens de arts zijn we allebei vruchtbaar. Ze wilden toen nog wel een baarmoederfoto maken. Ook hier was niets bijzonders te zien. Op internet las ik veel positieve verhalen na de hsg onderzoek en we hadden allebei hoop. Maar deze maand weer een teleurstelling. Ik weet ook niet zo goed hoe je je hoofd koel moet houden. Na al die teleurstellingen wordt het steeds lastiger. En met die zwangerschapsaankondigingen van anderen krijg ik ook steeds meer moeite mee.
Ik hoop dat er nog iemand actief is hier. Ik zou er graag meer over willen praten.
Hoi Rexie, Ik ben nog actief hoor! Wat rot dat het na de HSG nog niet lukt, ik hoor idd veel verhalen dat het dan toch schoongespoeld wordt en daar wel lukt. Ik heb besloten nog 1 ongesteldheid te wachten en daarna de arts te bellen, maar ik voel al kramp en geen afscheiding meer dus het zal wel weer een misser zijn.. Lastig he, om keer op keer die teleurstelling te voelen.. we zijn nu bijna 8 rondes verder en soms heb ik t idee dat ik op overleefstand zit, terwijl ik echt een leuk leven heb en ik niet ontevreden ben. Het feit dat het bij anderen zo makkelijk lijkt te gaan steekt soms zo enorm. Als je wilt babbelen mag je ook altijd een PB sturen😊. Soms lucht het op om even enorm te huilen, kletsen met iemand die het snapt zonder dat je je er schuldig over voelt oid.
Heel herkenbaar wat je zegt. Wij zitten nu in ronde 9 voor ons 1e kindje. Er zijn momenten dat ik er volledig vertrouwen in heb en alles kan loslaten (juist ook omdat dat steeds gezegd wordt), maar gisteren kwam er ineens weer een enorme huilbui. In onze families is iedereen erg vruchtbaar, beide zusjes in 2e ronde zwanger en mijn moeder ook. Zelf ben ik de laatste tijd steeds meer aan het piekeren of ik wellicht onvruchtbaar ben. Mijn vriend heeft voorgesteld om binnenkort samen naar de huisarts te gaan. Hij is inmiddels gestopt met alcohol drinken en gaat ook niet meer in bad. We blijven hopen en proberen los te laten, nu eerst weer op het wachtbankje. Ik hoop dat het voor jullie snel mag lukken! #babywish34jaar
Bij mij is het net andersom. In het begin dronk ik niet en at ik geen rauw vlees na de eisprong, nu laat ik de teugels wat meer vieren want wil mijn leven ook niet teveel laten beïnvloeden door de hele baby-makerij. Ik denk ook dat ik eerder naar een huisarts stap als het niet blijft lukken, heb wel een aantal vragen over mijn vruchtbaarheid en die van mijn vriend en wil misschien ook kijken of ze iets voor mij kan betekenen.. Ik hoop dat t bij ons beide niet nodig zal zijn!
Dat snap ik wel! Misschien is dat ook juist goed hoor, en zo proberen meer los te laten en vertrouwen te hebben. Wij hebben volgende week een afspraak bij de huisarts gemaakt. Baat het niet, schaad het niet. En nu met de corona kunnen onderzoeken langer duren dus we gaan toch maar alvast heen ook gezien mijn leeftijd. Wanneer is jouw NOD?
Ik weet het niet precies. Volgens mijn app precies over een week. Mijn cyclus is vaak 26 dagen met een lutheale fase van ongeveer 11 dagen. Maar ik had mijn eisprong opeens 4 a 5 dagen eerder dan andere keren. Daar werd ik eerst heel hoopvol van, 9mdat men zeht dat een lutheale fase van 12 dagen of langer beter is, maar sinds vandaag helemaal geen afscheiding meer. Dat is voor mij vaak het teken dat mijn menstruatie eraan zit te komen. Vandaag weer een beetje somber dus (ook al ik niks uitgesloten, maar ik ben niet heel hoopvol merk ik). Wanneer is jouw NOD? Laat je weten hoe het in het gesprek ging? Mag ook in een privébericht, ben wel nieuwsgierig! Uit je username vermoed ik dat je 34 bent?
Wat een herkenbaar verhaal. Wij zitten nu in ronde 6 en het is, ondanks een regelmatige cyclus en gezonde levensstijl, nog steeds niet gelukt. Ook in mijn familie is iedereen erg vruchtbaar. Toen ik het er met mijn moeder over had was haar reactie: 'Oh, ik was van jullie steeds in 1x zwanger dus dat moet bij jullie ook goedkomen' niet zomaar dus... Heel veel vriendinnen zijn in de maand dat wij begonnen in 1x zwanger geraakt en daarvoor worden nu natuurlijk een hoop babyshowers georganiseerd. Het doet toch steeds pijn. Je ziet precies waar jij zou zijn geweest in de zwangerschap als het meteen was gelukt en dat is toch confronterend. De ene dag gaat een stuk beter dan de andere dag. De angst dat er iets mis kan zijn is op slechte dagen enorm groot. Soms moet je gewoon even klagen. Heel goed dat je dat nu op deze manier ook doet (en ik nu ook haha ). Veel succes. Ik hoop dat het jullie snel mag lukken.
Zo herkenbaar! Ik ben tegelijk begonnen met een collega en die is nu 20 weken zwanger.. die groeiende buik vind ik wel confronterend want ik hd dat ook kunnen zijn en ze heeft ook al 2 kindjes. Ik misgun het echt niemand, maar ik gun het mezelf ook zo! Ik heb het mijn moeder niet verteld want ik wilde haar graag verrassen.. die werd gewoon door een spiraaltje heen zwanger, aan de genen ligt het niet!
Bedankt allemaal voor de lieve reacties! Geruststellend, confronterend en eerlijk tegelijk! Het helpt om even te sparren met vrouwen die snappen dat "je moet er gewoon niet zoveel mee bezig zijn" niet een knop is in je hoofd die je zomaar kan omschakelen. (Want ze vertellen er nooit bij hoe je dit doet ;) )
Wij zitten in ronde 11 en hebben inmiddels alle onderzoeken gehad en alles was goed. Kregen dus ook te horen: probeer nog maar een jaartje! Ik herken wat iedereen noemt en het helpt mij erg om te lezen dat ik niet de enige ben. Idd een dag flink huilen hoort erbij. Andere dingen (die misschien stom klinken) maar mij er doorheen helpen is om mezelf iets te gunnen (wat je niet mag hebben als je zwanger bent en dus al vaak laat voor je ongesteldheid) als ik ongesteld wordt. Dus ik bestel sushi, drink een wijntje en laat mijn man lekker mijn voeten masseren😉 Ook ben ik recent begonnen met schrijven in een boekje. Ik schrijf aan mijn ongeboren kindje over mijn proces maar ook hoe erg ik naar hem/haar verlang. En leuke dingetjes zoals ideeën voor de kamer of namen. Soms voelt dat stom (zo van jezelf blij maken van iets wat er nog niet is en misschien nooit komt). Maar zelf geloof ik er erg in dat je jezelf het meeste helpt door iets te doen wat op dat moment goed voelt. En dromen doet dat. Ook een beetje het idee van: wat je aandacht geeft groeit. Op de dagen dat de emoties hoog zitten kan ik lekker van me afschrijven wat ook erg helpt. Ooit hoop ik in het boekje op een punt te komen dat ik na de struggelt kan vertellen over de zwangerschap zelf tot aan de geboorte. Hopelijk heb je hier iets aan☺️
Poeha, probeer nog maar een jaartje.. dat is ook wel intens nieuws.. Ik herken wel dat ik me wat lekkers gun als ik ongesteld ben, dan gaat er bij ons ook een fles open🤭
Jeetje, eigenlijk lukt dat mij ook niet zo goed. Komt ook een beetje omdat ik wel in een maand zwanger raakte en dit in een miskraam eindigde, daarna was iedere maand er een te veel. Terwijl ik zo nuchter aan het zwanger worden begon, omdat ik eigenlijk wegens mijn cyclus wel wist dat het een tijd kon gaan duren en we het eerste jaar moesten afwachten. Maarja, emotioneel is het gewoon een heel proces. Zeker aan het eind van de maand wanneer je toch weer ongesteld bent geworden. Snap je angst en teleurgesteldheid heel goed hoor. De eerste maanden denk je nog we zijn net begonnen, maar zo na 5 a 6 rondes begint het zeker wel te knagen. Het helpt waarschijnlijk niet om te horen, maar het is echt heel normaal om na 7 rondes nog niet zwanger te zijn en dat hoeft echt nog niet in te houden dat het niet gaat lukken (zonder medisch traject). Jij hebt gewoon het vervelende toeval dat iedereen om je heen wel vlot zwanger wordt, dus dan is het niet vreemd daarmee te vergelijken. Maar zwanger worden werkt niet als een rij waarin je aansluit helaas. En die mensen willen het vast ook net zo graag. Daarnaast zijn het vaak de mensen die snel zwanger worden die het vrolijk vertellen, maar kan het heel goed dat andere koppels die er langer over hebben gedaan dat niet delen. En het is prima om even te huilen of verdrietig te zijn als je een zwangerschapsaankondiging hoort hoor. (Al is het natuurlijk wel zo aardig om in het bijzijn van de andere vrolijk te reageren en ze uitgebreid te feliciteren) Ik heb gister ook een middagje huilend op bed door gebracht na een zwangerschapsaankondiging van vrienden. Ik gun het ze van harte, maar het steekt gewoon ergens en het feit dat ik zelf niet zwanger ben maakt me zo verdrietig. Dus gun jezelf ook gewoon wat tijd om verdrietig te zijn, dan voel je je daarna misschien weer beter en lukt relativeren ook weer wat meer.
Hier hetzelfde, hoor! Wij zijn nu 2 jaar bezig, alle onderzoeken in orde en we hebben 55% kans op een spontane zwangerschap het komende jaar, waardoor het ziekenhuis ons nog niet wil helpen. Eerst wéér 1 jaar zelf proberen. Ik heb er een hard hoofd in dat ik nog spontaan zwanger ga raken.... Dus de uitslag van gister was even een ontzettende domper. Dit omdat het eerste spermaonderzoek dus niet goed was, en we er dus helemaal van uit gingen dat we een traject in mochten en ze ons eindelijk gingen helpen! (tweede spermaonderzoek is dus wél goed, waardoor we nu met alles bij elkaar dus die 55% kans hebben).
Ik ben de afgelopen 2 jaar echt positief geweest. Ongesteld? Helaas, is niet anders! Tuurlijk had ik wel eens baaldagen, maar kon mezelf daar snel weer uithalen. Ook hield ik me heel erg vast aan het (we dachten), feit, dat we geholpen zouden worden door het ziekenhuis. Vooral dit heeft me de laatste maanden ontzettend op de been gehouden. Maar nu zie ik het allemaal even somber in, en ben ik echt heel bang/onzeker 😅...
We kunnen er niks aan veranderen, helaas. Dus dit is het nou eenmaal... Het komende jaar maar gewoon doorgaan en we zien wel waar het schip strand. Maar nu is het gewoon allemaal even kut, en ik hoop dat ik mezelf snel weer bij elkaar kan rapen en het allemaal weer wat positiever kan gaan bekijken.
Pfff dat is idd niet wat je wil horen! Ik snap heel goed dat je daar ook somber van wordt! Vind het wel gek, want als je na een jaar niet zwanger bent, val je dan niet automatisch onder verminderd vruchtbaar? Of zeg ik nu iets vreemds
Jeetje, dat valt tegen. Wij keken ook echt uit naar het medische traject, dan lijkt het me zo zwaar om te horen 'probeer het nog maar een jaartje' Wel vreemd dat het tweede onderzoek zo'n ander beeld gaf als het eerste. Hopelijk lukt het dan met de 'betere sperma van nu' (klinkt stom) toch nog om wel spontaan zwanger te worden en hoeven jullie niet nog zo lang te wachten.
Wat oneerlijk kan het soms voelen he? Ik vind het ook moeilijk om positief te blijven en bij elke menstruatie weer huil ik ook even. Ik vind dat dat mag. Je verlangt ergens naar en dat wilt niet lukken. Krop het vooral niet op! Erover praten met mijn vriend helpt mij wel het meeste merk ik, hij leeft zich ook steeds meer in als er weer een ronde voorbij is. Houd wel de moed! Geef het vooral niet op! Op een dag zul jij een positieve test in handen hebben! 🍀
Het kan héél goed gewoon “dikke pech” zijn terwijl er niks aan de hand is. De kans is per cyclus geloof ik 20%, waarmee de meeste binnen het half jaar al met al dus wel zwanger zullen zijn, maar als je gewoon een beetje pech hebt kan het dus prima nog wat langer duren. Probeer je niet te druk te maken, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk!
Ik heb precies hetzelfde, wij zitten in ronde 7! Je probeert niet jaloers te zijn op de stellen die wel zwanger raken , maar het voelt toch iedere keer als een steek in je hart 😢. Vertrouw erop dat het echt wel goed komt ( dat doe ik tenminste) en probeer er niet te veel mee bezig te zijn ! Hoe moeilijk ook. Ik hoop dat het ons snel gegund is 😘😘
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 6-10
reacties (27) Verversen