Vandaag zit ik in op dag 24 van mijn cyclus, deze is gemiddeld 32 dagen, dus ik moet nog een week tot NOD. Maar, toch heb ik al een beetje het gevoel dat het dit keer wederom niet raak is. Ik heb een paar pukkels, gevoelige borsten en beetje emotioneel, en had gisteren heel veel zin in een hele vette tosti.
Nu weet je dat natuurlijk niet zeker, dus gewoon nog even een weekje wachten. Inmiddels zijn we bij ronde 16 aangekomen, en vaak als ik in mijn 'herfst' van de cyclus kom, zoals nu, voel ik mij best wel eenzaam. Of wanneer de menstruatie zich aanbiedt, dan ook. Bij ongeveer week 2 ben ik weer wat positiever en wil ik er weer voor gaan. Afgelopen cyclus was dat helaas niet zo, ik had voor het eerst echt geen zin om te vrijen toen ik ovuleerde omdat het voelde als een moetje. Gelukkig was mijn man heel lief en uiteindelijk is het toch gelukt ;-), ik vind het fijn dat het voelt alsof we het echt samen doen.
Anderzijds voelt het dus ook vaak best eenzaam. Hoewel mijn man veel met mij mee leeft, ben ik mij bewuster elke dag van mijn cyclus en dus meer bezig met het zwanger worden. Logisch natuurlijk, maar soms vind ik dat best eenzaam. Bijna al mijn vriendinnen zijn nu zwanger of net bevallen. Ik vind dat super leuk voor hen trouwens, en heb daar niet per se gevoelens bij, behalve bij een vriendin. Zij gaf aan dat ze het heel moeilijk vond om tegen mij te vertellen omdat ik graag zwanger wil worden, maar eigenlijk vond ik dat juist lastig. Omdat ik het gevoel had dat ik juist word buitengesloten. Daar hebben we het gewoon over gehad, maar toch heb ik het idee dat het een soort scheur in onze vriendschap heeft gebracht. Gesprekken gaan moeilijk, ik heb het idee dat ze weinig deelt over haar zwangerschap terwijl ik dat juist allemaal wil weten, omdat ik om haar geef. Nogmaals, alles besproken met haar met het gevoel is wel anders. Ik voel mij vaak best wel eenzaam, en ben soms bang dat het zo blijft mocht het ons nooit gegund zijn.
Mijn moeder is overleden toen ik 3 was, en juist daarom zou ik graag willen meemaken hoe het is om moeder te zijn. Ik zou graag willen weten hoe deze band is, hoe dit voelt, omdat ik het de andere kant niet heb meegemaakt. Het maakt mij erg verdrietig als ik erover nadenk dat dit nooit gaat gebeuren. Maar goed, dat weten we natuurlijk niet, al is het soms best zwaar.
Vaak ben ik best zwart wit, soms sta ik er positief in en andere dagen ben ik ineens helemaal verdrietig. Ik vind het soms ook spannend omdat ik een soort van bang ben dat het wel ineens lukt en dat ik mij dus zorgen heb gemaakt om 'niets'. Vinden jullie dat herkenbaar?
Ik krijg wel vaak van die standaard antwoorden van mensen als je een gesprek hierover voert, ook met sommige hechte vriendinnen. 'Anders adopteer je er een' of 'ja het is ook niet altijd leuk kinderen', of 'nu heb je tijd voor jezelf', of 'ik ken iemand die al 7 jaar probeerde en toen stopte ze en toen was ze ineens zwanger dus laat het los' vind ik echt mega dooddoeners. Eigenlijk heb ik er nooit zo bij stil gestaan, misschien heb ik vroeger ook wel zulke stomme dingen gezegd tegen mensen, bedacht ik mij laatst, omdat ik mij er niet bewust van was. Ik probeer dan ook vaak (als het vriendinnen zijn die dichtbij staan) op een aardige manier uit te leggen dat het soms gewoon genoeg is om te luisteren, en dat er niet per se een oplossing hoeft te zijn.
Anyhow, ik vind het moeilijk dat mensen het zo ongemakkelijk vinden. Laatst heb ik aangegeven aan mijn vriendinnen dat ik mij dus best wel vaak eenzaam voel de laatste tijd, dat luchtte wel op, maar ik heb niet het idee dat mensen het echt begrijpen. Ik heb eigenlijk het idee dat het alleen maar wat geforceerder is geworden sinds ik juist mijn gevoel heb geuit.
Nou, dat wilde ik heel graag even kwijt. Ik ben erg benieuwd of jullie je herkennen in deze emoties.
Ik begrijp het heel goed, zat in zelfde schuitje vorig jaar. Mn hoop vervloog elke maand een beetje en ik werd steeds verdrietiger en een stukje meer eenzaam. Wat niet helpt is dat je hormonen ook van week tot week wisselen. Ik voelde me daardoor ook elke maand 1-2weken somber. Vriendinnen hadden intussen allemaal een baby en daarbij heb ik ook al jaren het gemis van mn moeder. Maar nadat we 2x in het zieknhuis waren geweest en ik een HSG had gehad, bleek ik na de 16e ronde zwanger! Nu zit ik hier met mn baby. Je weet nooit hoelang het gaat duren en of het ooit gaat lukken. Terwijl een kinderwens de belangrijkste wens van je leven kan zijn; zo essentieel (voor mij iig wel). Blijf hoop houden en als het gelukt is, zul je nog blijer zijn dan wanneer het ‘makkelijk’ was gegaan. Sterkte! 🍀
Ik wilde net een bericht plaatsen wat in dezelfde trend en toen zag ik bij toeval jouw bericht voorbij komen. Wat zijn er vele herkenbare stukken uit jouw stuk voor mij. Momenteel voel ik me ook eenzaam hoor, emotioneel en gewoon ... . Wellicht omdat ik vandaag na de vakantie weer begonnen ben met werken en een van mijn collega's zwanger is en nu ook echt een buikje heeft en ja daar dan ook veel aandacht naartoe gaat. Dat ik nu thuis toch wel emotioneel ben. Maar ook hier steeds meer vriendinnen die zwanger zijn of een kleine hebben en ook al wil ik veel van ze weten en gun ik ze alles, ik voel me soms wel steeds meer alleen, omdat ik nog niet zwanger ben. Of omdat de vriendinnen nog geen kinderen willen en daarom het anders beleven. En ja dan krijg je van die mooie dooddoeners, goed bedoeld want zoals iemand al zij is er echt een goede reactie, maar het raakt je toch wel. En vooral het niet begrijpen dat maakt je eenzaam. Ik heb een collega die het zelf heeft meegemaakt, en die het weet. Maar verder krijgen we veel bemoedigende woorden bij tijden maar dat is dan vaak fingers crossed of toi toi. Terwijl er zoveel emotie en verdriet bij komt kijken. En zeker zie ik ook nog veel in het leven dat positief is. Maar ik zou zo graag willen dat mensen die dicht bij me staan het beter begrijpen. En ook hier iemand die haar moeder mist, ik was dan wel iets ouder dan drie, maar ik zou zo graag wat ik niet heb mogen meemaken, wat mijn moeder nooit zal zien van mij en wat ik haar nooit kan vragen, wel doen voor mijn eigen kindje. Ik gun dat kindje zo het opgroeien met een moeder.
Ik kan je geen bemoedigende woorden geven, geen positieve verhalen nog maar ik denk dat ik je tot zoverre wel begrijp, hopelijk helpt dat wat
Het voelt inderdaad erg fijn, dit begrip. Dank daarvoor .
Veel van de dingen die je zegt vind ik erg herkenbaar klinken. Ik had niet verwacht dat er zoveel emotie en verdriet bij kwam kijken maar ik vind het vrij heftig, hoewel ik inderdaad ook heel veel dingen in het leven zie die positief zijn, maar soms is het gewoon erg klote. Lastig dat het voelt alsof niemand het écht begrijpt. Ik wil namelijk ook niet de hele tijd hierover praten maar anderzijds houdt het mij wel heel veel bezig.
Dit weekend heb ik niets te doen en ik moet ongesteld worden, dus ik dacht ik bel wat vrienden om te gaan eten en drinken in de stad voor wat afleiding. Maar iedereen is zwanger of net bevallen en willen alleen op zondag of doordeweeks afspreken. Wat ik begrijp want zij zijn moe en druk met baby enz. Maar toch voelt het ook wel net een stukje nog eenzamer. Niets aan.
Hoop niet opgeven, ik had ook telkens PMS klachten, beetje down, wat krampen,... Bleek ik toch wel zwanger te zijn na 16 pogingen. Ik had 't ook niet meer verwacht.
Kan me wel voorstellen dat jij je best eenzaam voelt. Heb er zelf een heeel klein stukje van ervaren. Maar stelt niet veel voor in vergelijking tot jou. Wel onhandig soms met je vriendinnen, maar aan de andere kant proberen ze ook om je niet te kwetsen. Zelf heb ik ook dooddoeners gekend nadat 1 van mijn tweeling was overleden in m'n buik. Heel erg vond ik dat. Vind het straks ook lastig om aan iemand mijn zwangerschap te vertellen. Zij zit midden in een traject. Denk dat ik het maar gewoon ga vertellen.
Ben je nu zwanger of nog onderweg? Ik kan mij voorstellen dat het lastig is om te vertellen als je vriendin in een traject zit. Als ik je ongevraagd advies mag geven: ik vond mijn vriendinnen die er gewoon eerlijk en open over waren het meest fijn. De laatste tijd hebben een aantal vriendinnen verteld dat ze zwanger waren.
Mijn zus is een van die vriendinnen, ze vertelde dat in week 6 ongeveer en gaf aan dat ze het vervelend vond om tegen mij te vertellen, omdat ze weet dat ik ook een grote wens heb. Dat vond ik fijn, omdat ik merkte dat ze het oprecht erg vervelend voor mij vond. Verder hebben wij dagelijks contact, zij over hoe het met haar gaat en hoe ze zich voelt, en ik ook over hoe het met mij gaat en hoe het voor mij voelt. En eigenlijk voelt dat heel fijn en 'gelijk', omdat er wederzijdse emphatie is.
Een andere vriendin van mij vertelde ook aan mij dat ze het vervelend vond om aan mij te vertellen dat ze zwanger was, omdat het bij mij niet lukt. Maar bij haar voelde ik niet echt eenzelfde emotie. Ik had meer het gevoel dat ze dacht dat ik 'jaloers' op haar zou zijn. En dat vond ik dus heel erg onprettig, vooral omdat zij vervolgens niet aan mij heeft gevraagd hoe het gaat en vooral het onderwerp ontwijkt, waardoor ik mij juist buitengesloten voel, wat de eenzaamheid alleen maar versterkt.
Heel vervelend dat het zo lang duurt! Maar laat de moed niet zakken, het is echt nog láng niet verloren.
Ik denk dat je moet accepteren dat je vriendinnen het lastig vinden. Dat is denk ik ook alleen een teken dat ze om je geven. Je kan ze niet dwingen om “gewoon” te doen, hoe gewoner je probeert te doen, hoe geforceerder het vaak wordt. Geef het de tijd :)
Ha Charliecharlie, zeker dat is waar. Ik denk ook dat ze het goed bedoelen, al blijft de situatie wel ongemakkelijk, voor zowel hen als voor mij. Is overigens niet bij allemaal zo. Maar goed, de tijd zal het leren.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 16 plus
reacties (11) Verversen