Wat is dit voor vreselijke fase waar mijn peuter van bijna 4 in zit??
Sinds een aantal weken zit hij aan mij vastgeplakt. Duct tape materiaal. Niet los te krijgen. Waar ik ga, gaat hij. Het is alleen maar "Mama mama mama" en nooit eens papa.
Ik moet werken en werk voornamelijk thuis. Dan staat hij ieder uur bij mijn bureau te huilen omdat hij naar me toe wil. Met een hoop heisa en gekrijs stuur ik hem dan weer naar zijn vader toe (of die komt hem halen). Het begint in de ochtend al met jammeren. "Ik wil niet dat je gaat werken" "ik wil dat je bij me blijft".
Als hij naar de opvang gaat, is het nu ook gillen geblazen. Hij ging altijd met plezier en nog steeds wel hoor. Maar het is nu krijsend naar binnen. Dan gaat ie daar op de bank liggen en pas als ze in de kring gaan, is het over en doet ie mee.
We besteden er niet teveel aandacht aan. Hij wil geen boekje lezen met papa, maar ik weiger om dan een boekje te lezen. Je gaat maar eerst weer met papa lezen en daarna wil ik weer (we doen om en om voorlezen 's avonds). Zo ook met aankleden etc.
Maar hoe lang duurt dit?? Het is letterlijk de hele dag huilen en jammeren totdat ik vrij ben. Niet echt gezellig voor mijn man. Of oma, die ook weleens oppast.
De jongste is nu 1,5 jaar en net uit de verlatingsangst. Daar kon ik het wel van hebben, omdat ik weet dat het tijdelijk is en bij zijn leeftijd hoort. Maar die van bijna 4.... wat is daarmee aan de hand?!! Hij is overigens niet ziek oid.
Kan iemand me geruststellen dat dit ooooiiit over gaat?!😅
Ps: ik weet dat hij wellicht ook toe is aan school, maar dat duurt nog 5 maanden ;-)
Herken het heel erg! Hier hielp meer uitdaging geven. En op de momenten dat ik WEL tijd had, hem heel veel positieve aandacht geven. Samen spelletjes doen, puzzelen, boekjes voorleze , voetballen, knuffelen, moeilijke klusjes zoals vaatwasser zelf in laten pakken en aanzetten, enz. Allemaal samen, met veel complimentjes, zeggen dat ik hem lief vond, benoemen hoe gezellig het was, enz. Want mijn valkuil was dat ik er zo geïrriteerd van werd, dat ik hem te veel ging ontlopen of afwimpelen. En dat was ook weer sneu en had averechts effect. Ik heb echt met mijn man een dagplanning gemaakt voor ons en per moment bedacht hoe we dit gingen aanpakken. Het verbeterde enorm. En nu hij op school zit, is het bijna helemaal weg.
Als ik thuis werk met de kinderen in huis, dan komen ze ook om de haverklap langslopen. Terwijl als ik er niet ben, ze niet eens naar me vragen. Als mijn man en ik samen thuis zijn, roepen ze altijd eerst mama ook al zit papa naast ze en sta ik op een andere verdieping. Kun je op locatie werken, of je man wat meer de deur uit met je zoon? Dan ben je even echt weg van elkaar. Misschien helpen pictogrammen ook, zo'n planbord. Dat hij kan zien op welke dagen jij werkt en dat hij op die dagen bijvoorbeeld na het fruit even naar mama mag, en na het tussendoortje in de middag, of dat jullie samen lunchen. Een (bijna) kleuter kan tijd nog niet goed overzien, 'straks' zegt hem niks. Zo'n bord maakt de dag begrijpelijk voor hem.
En vooral veel uitdagen, opdrachtjes verzinnen, laten meehelpen, veel naar buiten.
Mijn man zegt net dat het nog veel erger is als ik naar kantoor ben. Van de week heeft hij (de peuter) 1,5 uur op bed gewacht tot ik weer thuis zou komen De peuter kan klokkijken en weet wanneer ik even bij hem kom. Maar toch kan hij het niet laten.. Ik denk dat ik gewoon wat vaker lekker naar kantoor moet gaan. Z'n vader of oma regelt het maar
Met zo'n 3½ jaar begon het hier ook met onze oudste, een zoon. Alsof hij in een mega sprong zat. Alles was sowieso al Mama en toen nog meer 😅 Uiteindelijk leek hij een soort nieuwe focus er bij te hebben gekregen, klinkt beetje vreemd maar goed.., zijn met hem samen gaan oefenen op puzzelen en waar hij eerst maar wat deed, groeide hij met de week en kan hij nu zelfstandig puzzels maken, vindt het ook heel leuk. Ook kan hij nu zo een half uur of uur op gaan in fantasiespel met autootjes of duplo. Dus ja; er komt (hier) een eind aan, maar hoe exact of wat in te zetten of gewoon af te wachten is zelf waarschijnlijk even puzzelen 🥲
Ah ja, die sprongen gaan ook zo fijn nog gewoon lekker door. Dit is inderdaad wel het gedrag dat hij altijd al liet zien tijdens sprongen, alleen kan hij er nu ook nog bij praten (lees: gillen). Laten we hopen dat hij snel weer het zonnetje is ;)
Toe zijn aan school in combinatie dat jij wel thuis bent maar eigenlijk niet beschikbaar denk ik. Mijn oudste had vooral last van toe zijn aan school. Ook bloedirritant. Is het mogelijk om toch wat vaker buiten de deur te werken?
Dat is inderdaad een goede die je daar zegt.. Ik ben er wel, maar toch ook weer niet. Zo had ik het nog niet bekeken. Aan de ene kant weet hij niet beter, want zo gaat het al sinds dat hij 1,5 is. Maar ik kan me voorstellen dat hij het nu natuurlijk veel beter begrijpt (en juist weer niet). Het is inderdaad mogelijk om vaker buiten de deur te werken. Ik vroeg me alleen af of dat niet juist verkeerd zou zijn voor hem. Maar als ik jouw reactie en de reactie hieronder laat inwerken, denk ik dat het juist veel meer rust zal brengen. Bedankt!
Hier was het probleem onderprikkeling.. Een ontwikkelingsvoorsprong die niet gezien werd. Dus door thuis heeeel veel te investeren in samen dingen doen konden we het iets positiever krijgen in huis. Dagdelen naar kinderboerderij, speelbos etc. Thuis samen spelletjes doen, Duplo en Lego bouwen en proefjes etc. Zo vroeg mogelijk gaan wennen op school en toen werd het mama roepen minder. Moet wel zeggen hebben nu ook nog genoeg uitdagingen maar dat roepen is niet meer dagelijks. Zou toch met je partner zorgen dat hij de kans niet krijgt jou te storen onder werktijd. Bijv afspreken een theemomentje, lunchtijd en 3uurtje ofzo, dan kan papa het uitstellen door aan te geven over zo lang mag je even bij mama gaan kijken. Voor een kind is het natuurlijk erg moeilijk te begrijpen dat je thuis werkt maar niet beschikbaar bent en gaat daarin grenzen zoeken. Succes
Grappig dat je dat zegt. Onze oudste heeft ook een ontwikkelingsvoorsprong. Wij zien het wel, maar we weten niet zo goed wat we ermee moeten/kunnen doen. Hij wil namelijk verder niks. Ik weet niet zo goed waar we hem wel mee kunnen prikkelen. Duplo/lego vindt ie voor 2 seconden leuk en is ie er weer klaar mee. En dat is met alles. Het enige wat hij wat langer kan doen, is dingen verstoppen en dan weer zoeken. Niet veel uitdagend ;) Maar inderdaad, die vaste momentjes zijn een heel goed idee! Daar had ik nog niet aan gedacht, dankjewel!
Handen vol dan en onze pedagoog zegt altijd als een in het gezin het heeft de andere bijna altijd ook.. Succes en hopelijk werkt een van de tips van al deze reacties
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Peuters
reacties (17) Verversen