Ik kan mij voorstellen dat het voor sommige mensen pijnlijk kan zijn om dit te lezen, maar toch hoop ik dat ik hier even mijn verhaal kwijt kan. Totaal onverwachts ben ik zwanger. Ik slik de pil en ben niet ziek geweest oid, maar toch ben ik zwanger geraakt. Ik ben hier echt van in shock en voel me zeer neerslachtig sinds ik dit weer. Ik probeer mijzelf moed in te spreken, maar het lukt me gewoon niet. Ik heb echt geen ruimte in mijn hoofd en leven voor een kind. Aan de andere kant, een abortus is vanwege mijn geloof ook geen optie. Wij hebben een zoon van 1 jaar en daar zijn we dolgelukkig mee. Het is moeilijk om dit gevoel te delen, want het zal voor veel mensen als heel heftig overkomen, maar ik kan mij voorstellen dat er toch meer vrouwen zijn die ongewenst zwanger zijn. Graag hoor ik jullie verhalen, is het toch nog goed gekomen bij jullie? En misschien tips hoe hiermee om te gaan? Ik heb de verloskundigen al gesproken en die weten hoe ik erin sta.
Ik hoop dat jullie niet te hard willen zijn, want het is al moeilijk genoeg. Mocht dit onderwerp hier niet mogen, dan verwijder ik het weer.
Heel herkenbaar, ik ken je gevoel en ik heb deze zwangerschap ook echt professionele hulp nodig, ik merk dat er vooral veel onbegrip is in mijn omgeving (van diegene die het dan weten), maar zij weten niet wat dit voor impact heeft en dan het feit dat ik elke dag ziek ben takel ik heel snel af. Kindje is meer dan welkom maar die 9 maanden wil ik skippen.
Die 9 maanden zijn niet alleen om je voor te bereiden, maar ook om aan het idee te wennen...helemaal niet gek dat je na zo'n onverwachte zwangerschap even wat tijd nodig hebt.
PS: ik ken iemand die maar liefst 10 jaar is bezig geweest voor een eerste kindje. Uiteindelijk hebben ze besloten om voor adoptie te gaan. Ze zat al ver in dat proces, maar ze stuurde een formulier te laat op, waardoor alles gigantisch vertraging opliep. En toen ... bleek ze zwanger te zijn.
Nog geen 3 jaar later volgde de tweede.
Nog geen half jaar na zijn geboorte was ze opnieuw zwanger. En ze was er niet blij mee!
Terwijl je toch zou zeggen: als er IEMAND is die blij zou 'moeten' zijn met een zwangerschap...
Ik wilde absoluut geen tweede kindje, omdat alles bij de oudste gewoon hels was: de zwangerschap, de bevalling, de kraamtijd, het ontzwangeren en het opvoeden.
En toen ineens stond ik met een positieve test in handen. Ik heb gejankt, gegild ... M'n man was er wel blij mee. Dat scheelt misschien.
Bij mij heeft het echt weken geduurd.
Maar nu zooooo dankbaar dat we dat vrolijke, lieve ventje erbij hebben!
Het is je echt overkomen dat je zwanger bent geworden. Dat kan nu eenmaal. Maar ik geloof ook dat dit kindje fantastische ouders zal hebben en een stoere broer. En het is echt niet erg dat je deze gevoelens hebt. Misschien helpt het om de negatieve dingen te delen met je man, waar je tegenop ziet. Dan word het wat concreter en misschien daardoor minder heftig. Houd je vast aan de leuke dingen die je er wel in kunt vinden. Ik begrijp vanuit het geloof dat een abortus geen optie is maar ik denk ook dat jullie dit kindje heel veel liefde kunnen geven en dat het uiteindelijk ook wel goed komt. Negeer je gevoelens niet en bespreek het terzijner tijd ook met je vk dikke knuffel
Je gevoel mag er zeker zijn. Voel je daar niet schuldig over. Ik had zelf ook veel moeite met mijn laatste zwangerschap (is jammer genoeg een missed abortion geworden). Ik had echt even een tijd nodig om het te laten bezinken, maar abortus was voor mijn gevoel geen optie. Het enige wat ik kon doen was wennen aan het idee en het accepteren. Voor alles is een oplossing en uiteindelijk komt het wel goed, ook met de blijdschap en liefde voor je kindje. Ook al had ik er veel moeite mee om de zwangerschap te accepteren en er blij mee te zijn, ik denk nog heel vaak aan de baby. Wat ik je wil zeggen is dat het misschien tijd kost, maar met je gevoel komt het wel goed.
Blijkbaar wil dit kindje heel graag bij jullie zijn. Geef jezelf de tijd om te wennen. Ik kan me voorstellen hoor dat je niet blij bent en dat mag je ook best uiten. Het komt vast goed!!
❤️❤️ Ik heb ook wel even om de positieve test gejankt ja. We wilden allebei graag een kindje, maar op dat moment nog niet. We woonden beiden nog thuis, niet getrouwd en wij zijn christen. Na een uurtje ben ik voor de spiegel gaan staan en heb ik tegen mezelf gezegd dat ik het tegenover het baby'tje niet kon maken om verdrietig te zijn. Gelukkig was mijn partner super blij! Helaas ook veel vervelende reacties gehad uit de omgeving. Het hielp mij wel om baby spulletjes te bekijken, knuffeltje te kopen etc. En verder gewoon doorgaan met je leven zoals het nu is. Niet over nadenken. Dat komt later wel😘
Na 2 'IVF kindjes' wist ik nog niet of ik een derde wilde. Onverwacht werd ik spontaan zwanger. Ik was in shock. Abortus was geen optie. Op een gegeven moment tegen mezelf gezegd en nu is het klaar en nu ga je genieten. Dit kindje verdient het om net zo veel van gehouden te worden als de andere 2. En ik heb genoten tot de laatste dag! En wat een heerlijk mannetje is het. Ze schelen 16 maanden. Is het heftig? Ja soms wel. Is het genieten? Zeker weten
Gun jezelf de tijd om te wennen aan het idee.... Er gebeuren vaker ongeplande dingen in het leven. Dan heb je echt tijd nodig om te schakelen. Je kunt je ertegen blijven verzetten óf het over je heen laten komen. In dat laatste geval, kun je er op den duur zelfs blij mee worden Komt goed- zeg ik uit ervaring.
Wij zijn 2 jaar bezig geweest en in die 2 jaar heb ik 4 keer een miskraam gehad. Het was een ware obsessie geworden. Toen wilde ik rust en hebben we 1,5 jaar rondom de eisprong met condoom gevreeën. En ineens was ik zwanger. Ondanks dat de wens enorm vurig is geweest wist ik me geen raad en kon ik ook echt niet blij zijn. Voelde me down en tgelijkertijd enorm schuldig. Dit heeft 2 weken geduurd en na de eerste echo werd ik langzaamaan blij en dankbaar. Nu inmiddels 15 weken zwanger en dolgelukkig kan ik je zeggen. Zaterdag weten we of het een jongen of een meisje is en ik kan niet wachten! Geef jezelf de tijd en ook de ruimte voor je gevoelens. Sterkte! ❤🍀
Ik wilde heel graag een kindje. Mijn eerste zwangerschap was echt super pittig dat ik na 8 weken dacht ik stop er mee. Ik vond het heel heftig en kon de hele dag wel huilen. Ik heb veel steun gehad aan de verloskundige. Ze hebben hier hele poli's voor in het ziekenhuis, jou verloskundige kent de wegen. Maak een afspraak hiervoor bij je verloskundige, hoe langer je wacht, hoe groter het probleem wordt. Ik heb veel moeite gehad met accepteren, maar de band is nu zo supersterk! Het is dubbel en dwars goed gekomen.
Had je eigenlijk wel een tweede kind gewild? Toen mijn zoontje 1 was kon ik het me totaal niet voorstellen, met 1,5 al wat meer en nu hij tegen de 2 loopt begin ik er serieus over na te denken.. wat ik wil zeggen: ik snap je gevoel heel goed, maar weet dat het tegen de tijd dat de baby er is, het echt al heel anders is met je zoontje. Je hoeft je niet te schamen voor je gevoel, maar hopelijk lukt het wel je zinnen nog te verzetten.. komt vast wel😚
Ik ken je gevoel niet. Maar het lijkt me heel moeilijk. Zelf heb ik na 4.5 jaar eindelijk een dochtertje mogen krijgen. En misschien in de toekomst nog een2de maar op dit moment, als ik er nu aan denk dat ik nog een kleintje zou moeten krijgen zou ik ook niet willen en abortus zou ik ook niet doen dus op dat vlak begrijp ik je heel goed!. Helaas geen tips maar wel begrip
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (22) Verversen