Ik weet dat vrouwen vroeger gestreden hebben voor emancipatie, en dat ik in mijn handjes mag klappen dat ik een hbo opleiding heb gedaan en een prima baan heb. Toch knaagt er iets aan me. Als ik echt eerlijk naar mijn gevoel luister, weet ik al vanaf mijn 22e of zo wat ik het allerliefste wil: een groot gezin en huismoeder worden. Toch heb ik het idee dat dit niet wordt geaccepteerd door mijn omgeving. Mijn vriend waardeert juist mijn zelfstandigheid zo erg, en mijn vrienden vinden het sowieso raar dat ik al met een kinderwens bezig ben op mijn 28e. Reizen en carrière maken lijkt in mijn omgeving de norm. Ik merk dat werken me niet zoveel boeit en dat ik bang ben om over te komen als zo'n 'afhankelijke' vrouw die profiteert van haar man. Ook heb ik het idee dat in mijn omgeving kinderen krijgen wordt gezien als 'makkelijk', je kunt toch zoveel beter, en zonde van je carriere. Ik durf mijn wens niet zo goed uit te spreken, omdat ik het gevoel heb dat dat raar is. Ik voel me ook lullig tegenover mijn vriend, omdat ik wel ben opgevoed met het idee dat je allebei moet werken. Herkent iemand dit?
Wat ik in deze discussie mis, is de verantwoordelijkheid naar de maatschappij. Stel je voor, alle moeders zeggen hun baan op en besluiten thuis te blijven om voor hun eigen kind(eren) te gaan zorgen. Dat zou het land volkomen lam leggen. Dus naast het feit dat ik mijn werk leuk vind, voel ik me ook verantwoordelijk voor de maatschappij. Ik heb lang kunnen studeren (op kosten van de maatschappij) en als tegenprestatie werk ik om van nut te zijn voor meer mensen dan alleen mijn eigen gezin. Uiteraard beschouw ik onbetaald werk, mantelzorg etc ook als prima bijdrage aan het algemeen belang. Waar ik echt allergisch voor ben zijn opmerkingen als: een huisvrouw is nooit klaar en heeft juist een baan die 24 uur per dag doorgaat. Dat geldt namelijk ook voor alle andere (werkende) vaders en moeders.
Eensch. En dat ik mijn baan gewoon heel erg leuk vind. Dat schijnt voor sommigen hier niet naast elkaar te kunnen bestaan, een baan én kinderen als je een vrouw bent. Dat kunnen alleen mannen.
En de eigen theorieën dat kinderen kennelijk ontsporen als ze op het kinderdagverblijf zitten. Koekkoek. Kijk eens naar Zweden waar kinderen vanaf 2 jaar fulltime naar de opvang gaan, vijf dagen per week en waar fulltime werken de norm is. Niks aan het handje...
Ik ga vier dagen werken en word daar juist op aangekeken. Ja natuurlijk zou ik graag minder of niet werken, maar financieel gezien gaat dat nu eenmaal even niet. Ik hoop met dit jaar 4 dagen werken een buffertje op te bouwen en daarna naar 3 dagen te gaan, want we redden het dan wel alleen is er niet veel meer over om te sparen en ik heb graag een potje achter de hand, helemaal met 'n kindje in huis
Praat er in ieder geval over met je vriend! Thuis zijn voor je kinderen is zo waardevol. Daar kan geen salaris tegenop is mijn mening. Ik herken je struggle wel! Ben zelf bezig met het afronden van m'n HBO opleiding en hoop vanaf volgend jaar actief bezig te kunnen met onze kinderwens. Enerzijds is mijn vak mijn passie, anderzijds zou ik ook heel gelukkig zijn als ik fulltime thuis zou kunnen zijn met de kinderen, als die ons gegund zouden zijn. Niet voor eeuwig misschien, maar in ieder geval de eerste jaren. Kinderen opvoeden is een fulltime taak. Dat kun je deels uitbesteden aan kdv/oppas etc., maar daar kun je je ook zelf op storten. Dus.. praat! Vraag hoe je vriend erin staat.
Ik ben ook thuis geweest toen de kinderen nog niet op school zaten. Ik zou niet anders willen. Rust en stabiliteit voor de kinderen en gezin. Nu werk ik weer ong. 10 uur per week onder schooltijd.
Ik zou vooral eerst eens een goed gesprek met je vriend aan gaan. Wat wilt hij, hoe ziet hij het voor zich en zoek daar een midden weg in. Misschien wil hij wel graag thuis blijven of vind hij 1 of meer dagen kinderdagverblijf heel belangrijk.
Je bent met zen 2 dus je moet er met zen 2 uitkomen en een beslissing maken waar je beide achter staat. De rest van de wereld doet er niet toe. En bedenk je, voor buitenstaanders doe je het toch nooit goed. Hoe je het ook doet er zijn altijd mensen die wat te zeuren hebben en je een rotgevoel aan proberen te praten.
Ik sta er heel anders in dan jou en ben ook door mensen een halve kerel en mislukte vrouw genoemd, mijn man zou een mietje zijn en onder de plak zitten. Allemaal heel vervelend om te moeten horen maar her veranderd niks aan hoe wij erover denken. Wel aan hoe we over de mensen denken die zulke opmerkingen maken.
Ik ben bij mijn 2 kinderen in totaal 7 jaar thuis blijf moeder geweest. In een bepaald opzicht echt heerlijk !!! Maar voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Het echt genieten van t thuis zijn als moeder kwam daarmee best in de knel. Elke dag die zelfde sleep. Gezeik. Gezeur want dat ie het uiteindelijk.. wat heb je vandaag mee gemaakt? De ruzies van de kinderen.... Ik werd echt negatief. En niet heel erg gelukkig.
Ik ben gaan werken ik wilde eruit. En ik werk maar 8 uurtjes per week. Niet veel geen vetpot maar ben zoveel gelukkiger.
Mijn man vind het enorm fijn 3n ik ook dat ik er evengoed nog bijna volledig kan zijn voor de kinderen. Het huishouden enz. Straks als de baby geboren is wil ik blijven werken. Alleen kies er misschien voor om dat straks iets anders aan te pakken zodat ik ook echt kan genieten van me 3e kindje.
Ik hoef niet te werken van mijn man. Maar ik heb het zo leuk op me werk. Wil dat niet gedag zeggen om weer 4 jaar volledig thuis te gaan zitten. Dan de baby 2 x per week naar de oppas. Of mijn man kan het misschien met werk regelen voor 1 dag. Dan heb ik nog 1 ochtend nodig.
In vakanties heb ik vaak vrij en anders onbetaald verlof alleen zomer vakantie mag ik max 3w en kerst 1w. Maar omdat ik zo minimaal werk en flexibel werk heb is er zoveel te regelen.
Ik heb me ook vaak aangevallen gevoeld. 3n snapte vaak niet hoe kamp werkende mama's en kamp ik irriteer me niet aan me kinderen in elkaar stak. Uiteindelijk draait t erom wat maakt je gezin gelukkig!! En die weg moet je vinden die is belangrijker dan wat andere vinden :)
Ik denk dat het biologisch gezien een heel natuurlijk gevoel is om bij je kinderen te willen zijn en dat daar dus niks raars aan is. Het is niet de westerse cultuur, maar wel hoe de mens (met name de vrouw ivm zogen) nog steeds biologisch in elkaar zit. Wie weet zijn er veel meer vrouwen in je omgeving met dit gevoel, wat ze ook niet uit durven spreken, ivm de norm? In Zweden mogen kinderen onder de 1 jaar niet eens opgevangen worden. Die horen bij 1 van de ouders te zijn.
Hoe dan ook, voor mij staat emancipatie voor keuzevrijheid en gelijkwaardigheid bij welke keuze je ook maakt. Gezien de huidige huizenmarkt en de cultuur lijkt er weinig over te zijn van keuzevrijheid. Jammer
Ik wou dat er een mogelijkheid was om helemaal te stoppen met werken of maar 1 dag per week hoefde. Ik ben alleen nachten gaan werken, waardoor ik minder uren hoef te werken ivm ORT en ik hierdoor zo veel als mogelijk bij mijn kinderen ben. Ik ze zelf naar school kan brengen en kan ophalen.
28 vind ik zelf niet vroeg hoor! Ik was nog net 21 bij mijn 1e (ongepland) en nog net 25 bij mijn 2e (gepland). Het is maar net hoe het leven loopt en hoe je er zelf in staat met je vriend. Dit hangt niet af van anderen.
Ik zou eerst maar eens kijken hoe je het daadwerkelijk vindt als er een baby'tje is... tuurlijk het is fantastisch, maar ik was toch ook wel erg blij om weer te gaan werken. En een vriendin van mij die ervan overtuigd was te stoppen met werken, had hetzelfde. Dus waarom zo voorbarig? Overigens vind ik 28 niet heel vroeg. Ik was zelf wel later, maar goed.
Ik werk wel en vind dat fijn. Gelukkig wel zo te doen dat ik ook veel bij m'n gezin ben. Voor mij de ideale situatie. Ik voel me hier prettig bij en zo heb jij jou wensen. Mijn advies: ga doen wat voor jou goed voelt. Lukt het toch niet om welke reden dan ook, kun je altijd je plannen bijstellen toch? Het is jou keuze en jij word daar blij van. Dan moet je dat altijd doen!
Na een universitaire opleiding en 18 jaar werken ben ik gestopt met werken. Nooit gedacht dat ik als eerdere ‘carriere-tijger’ ditzo zeggen, maar nog nooit spijt gehad! Ik heb zelfs vaak gezegd dat het niets voor mij zou zijn zo thuis, en toch is het heerlijk: voor de kids omdat ik op school sta, voor mijn man omdat hij zich geen zorgen hoeft te maken als er eentje ziek thuis moet blijven en ik omdat ik tijd voor mezelf heb! Iedereen blij!
Het is juist luxe als dat financieel kan en niets om je voor te schamen. Als ik om me heen kijk, begint het zelfs een soort statussymbool te worden als de moeder (of vader) niet hoeft te werken…
Nikssss van aantrekken, ik geniet ook echt van het thuismoeder zijn, en voel mij totaal niet afhankelijk van mijn man, ook al is hij wel de gene die het geld in huis brengt , weet ik van mezelf dat ik dat ook prima zou kunnen doen. Mijn man vind het ook wel lekker zo, alles word voor hem en de Kids gedaan haha, maar ook hij helpt mij met veel hoor. Als ik jets wil dan hoef ik het maar te zeggen. Maar goed waar ik woon is het eigenlijk wel vrij normaal om een thuismoeder te zijn, doe ook veel leuke dingen met de kinderen en andere moeders etc. Volg gewoon je gevoel, je zou ook een gezin kunnen krijgen en paar uur werken evt.
Ik merk ook dat deze druk vanuit de maatschappij er zeker is. Alleen het is de kunst om je daar verder niets van aan te trekken.
Het moet een keuze zijn waarbij het belangrijk is dat zowel jij als je partner er 100% achter staan. En of die keuze dan betekent dat de één fulltime werkt en de ander thuis is, of andersom, of alles wat er tussen zit, daar heeft de rest helemaal niets mee te maken vind ik.
Ik heb ook echt een hekel aan het feit dat mensen praten over 'afhankelijk' of 'onafhankelijk' zijn. Wij, als wij vanuit onze beleving praten, zijn een eenheid. Zwoel als partners, als ouders, én financieel. Bij ons maakt het geen bal uit wie het geld binnen brengt. Wij zetten ons voor de volle 100% in op alle fronten en hoe de uiteindelijke verdeling er dan uit ziet is ons maar om het even. Zolang we elkaar als gelijkwaardig beschouwen, maakt het ons niet uit wie wat doet, áls er maar íets gebeurt. En mocht het ooit verkeerd gaan, dat wij gaan scheiden. Dan kan geen van ons beiden achter af gaan klagen. We hebben het samen opgebouwd, dus het zal dan ook weer onderling verdeeld moeten worden.
Heb niet alles gelezen, maar in de laatste berichtjes lees ik het nog niet terug. ;)
Allereerst is het natuurlijk wel handig dat je vriend jouw ook als moeder ziet en zichzelf toe vind aan het vader zijn. Daarnaast de vraag of hij als hij een kind/kinderen heeft fulltime wil blijven werken of juist ook thuis wilt zijn bij de kinderen deels. Dan zou je aan de hand daarvan kunnen afstemmen of je (indien nodig natuurlijk) de dag/dagen gaat werken dat hij graag bij jullie kind/kinderen wil zijn.
Maar verder sluit ik me er helemaal bij aan. Als je vriend ook kinderen wil, en niet persé een papa dag.. En jij wil graag thuis blijven om voor jullie gezin en huishouden te zorgen. Zeker doen! Als moeder (wat je m.i. al bent als je over het krijgen van kinderen nadenkt), doe je het nooit goed voor anderen. Omdat het nogal wat keuzes zijn die je moet maken, en iedereen dit anders zou doen en vanuit zijn eigen perspectief denkt. Hopelijk hebben de visies hier je geholpen om te gaan voor wat je zelf echt graag wil!
Als ik 1 ding heb geleerd in m’n leventje is dat je het voor anderen NOOIT goed doet. Ga je reizen: dan ben je losgeslagen. Heb je n vaste baan: dan ben je saai. Ben je vrijgezel: dan ben je niet serieus. Heb je een vaste relatie: dan ga je te snel. Heb je geen kind: dan tel je niet mee en weet je niets. Heb je 1 kind: dan moet er gelijk 1 bij of ben je volgens anderen juist per ongeluk zwanger geworden. Je je 3 kinderen… dan had je rustiger aan moeten doen. Echt, het is nooit goed😓 Dus met die gedachte kun je net zo goed doen wat je zelf wilt en anderen omver blazen met jouw zelfvertrouwen en stralende geluksgevoel.
Ten eerste wil ik zeggen dat je dat laatste zinnetje al moet veranderen in je hoofd. Je werkt ook allebei. Je man buitenshuis, jij binnenshuis. Hij komt na een shift van 8u thuis en kan zijn benen strekken in de zetel, maar voor jou loopt de job 24/7 verder. Jij hebt geen vakantie. Jij hebt geen me-time. Ik ben zelf 1,5 jaar thuisblijfmoeder geweest. Heb er de eerste 4 maanden ontzettend van genoten, maar daarna werd het mentaal te zwaar. Na 1,5 jaar was ik onderweg naar een depressie en heb besloten te gaan werken. Je moet dus zelf een keuze maken welke combinatie het beste werkt voor jou, want misschien vind je thuisblijfmoeder zijn helemaal niks. Maar ja, je past niet in deze tijd 😁 dat gevoel had ik ook. Ik merkte wel dat de meesten die mij een "profiteur" vonden alleen maar negatieve commentaar hadden uit jaloezie. Niet iedereen kan zich financieel zo'n leven veroorloven. Ik had inderdaad wel moeite met werk vinden, door het gat op mijn CV. Maar er is altijd wel iemand die je een kans wilt geven. Het kan gewoon even duren. Wat ik persoonlijk een grotere uitdaging vond was een job vinden die goed combineerbaar is met kids. Je bent als thuisblijfmoeder zo gewoon om er altijd te zijn. En ineens besef je dat je 8u per dag je kinderen niet meer zal zien. Ik heb veel jobs afgewezen omdat ik moest werken tot 17u30. Wat een normaal uur is, maar ik vond dat te laat. Dan had ik niks meer aan de avond met mijn kinderen... En 28 is een perfecte leeftijd voor kinderen! Ik was 24 bij de 1e, 25 bij de 2e, nu 26 en moet binnen 4 maanden bevallen van de 3e. Ik zal er 3 in 2,5 jaar op de wereld gezet hebben. Nog een reden voor mensen om te fronsen. Maar dat is hun probleem. Ik leef niet om hen tevreden te stellen 😁
Grappig, ik had hetzelfde en ben oh zo blij huisvrouw rn mama te zijn. Niks had me gelukkiger kunnen maken. Ik heb ook ambities, alleen niet voor de buitenwereld te zien.
Als het kan gewoon doen. Wat maakt het uit wat de rest van de wereld vind. Voor je kinderen is het het fijnste wat er is als een moeder thuis is. Kinderen opvoeden is het meest waardevolle wat er is. Je kind begeleiden naar de volwassenheid. Klaarstomen voor de maatschappij. Echt! Als dit is wat je wil, ga ervoor.
Er is al heel veel gezegd door anderen, maar ik voel nog de behoefte om iets toe te voegen. Ik denk dat emancipatie draait om het hebben van de keus, niet zozeer om je moet carrière maken. Dus wat dat betreft is het toch juist fantastisch dat veel mensen hier tegenwoordig hun eigen keuze in kunnen maken? Daarbij je hoeft nu toch ook geen keuze te maken voor je hele leven? Je kan ook beginnen met 1 jaar thuis blijven en kijken hoe dat jullie allemaal bevalt oid. Ik werk zelf overigens 28u en studeer daarnaast 1 dag, dus ik maak zelf een andere keuze, maar ook respecteer het ook als iemand anders een andere droom heeft.
Hier wordt het erg gewaardeerd door mijn man. Zeker nu met Corona als hij z’n (fulltime werkende )vrouwelijke collega s zag die eigenlijk met hun handen in de haren hun werk probeerde af te krijgen. Het sluiten van de kinderopvang en bso de grootste ramp ever leek. Dan moet je toch ff je prioriteiten nagaan vind ik 🙈. Dus ik ben zo’n ouderwetse vrouw 😝. Ik doe alleen in de ochtend van 430-645 een krantenwijk. Maar eigenlijk vind ik dat vooral leuk. Behalve als het zulk weer in als vandaag 😂 🌧. Voor het geld hoeft het niet en als m’n gezin eronder zou lijden stop ik direct. In m’n omgeving zijn de reacties wisselend. Ik kom als SGP er uit een D66 nest. Vrouwenrechten all the way , meer dames aan de top, 4 dagen gratis kinderopvang.. dus m’n familie heeft weleens gezegd “ zonde zeg van die HBO studie “ of zoiets. Sja.. ik mis niks eraan. En ze vinden me sowieso afwijkend 🤣🤣 ik vind het heerlijk ! Kheb 5 kindjes oudste 9, jongste 1
Vooropgesteld dat ik momenteel 30 uur per week werk vind ik niet dat je afhankelijk bent als je niet zou werken. Je maakt als het goed is samen de keuze om een gezin te stichten en als dit mag lukken zul je dus ook een verdeling moeten hebben thuis en op het werk toch? Als de man het financieel alleen kan verdienen waardoor jij het thuis regelt heb je toch een mooie verdeling als dit bij jullie past. Hij is tenslotte net zo afhankelijk van jouw zorg voor het gezin en huis als jij van zijn financiële inkomen. Je bent dus "afhankelijk" van elkaar. En als die verdeling goed voelt voor jullie draai je op die manier JULLIE huishouden. Oh en 28 en al....bezig zijn met een kinderwens hahaha nou vind ik echt niet gek hoor!! Doen wat goed voelt voor jullie en jullie hopelijk toekomstige gezin! Kan me wel voorstellen dat het voor vele financieel niet haalbaar is als maar 1 van de 2 werkt.
Ik herken het niet, maar ik zou sowieso met je partner het gesprek aangaan.
Ik dacht altijd af ik het type thuisblijfmoeder was. Nou, daar was ik snel van genezen. Ik hou ontzettend van onze dochter, maar na bijna een jaar thuis was ik blij dat ik weer kon gaan werken.
Probeer het dus eens uit als je een kind krijgt. Misschien ben je wel type thuisblijfmoeder en misschien ook helemaal niet.
Je wens herken ik. Maar ik zit blijkbaar in een andere omgeving: mijn man vond het juist fijn dat ik thuis wilde blijven- zodra ik zwanger was, kon ik ook niks anders omdat ik me zo rot voelde In mijn omgeving wordt juist vaak gezegd: "wat fijn dat dat kan!" Ik zie het als investeren in mijn kinderen. En niet "iedere vreemde met een SPW-diploma" kan mij zomaar vervangen Daarnaast geeft het ook gewoon rust aan de kinderen: tijd naar hetzelfde huis kunnen en niet elke dag weer bij een ander in de opvang... Ik denk dat ikzelf gillend gek zou worden als ik nu nog een baan had... Maar iedereen is anders
Verdiep je alsjeblieft vantevoren in wat er gebeurt mochten jullie uit elkaar gaan. Wat gebeurt er met partneralimentatie, partnerpensioen, het huis en hoe kom je überhaupt aan een nieuw huis zonder inkomen, wat is jouw diploma nog waard met een gat in je cv...
Ik zie trouwens huismoeder zijn echt niet als 'profiteren' van je man, want je man heeft nog vakantie en jij nooit. Ik heb één vriendin die nu voor deze constructie heeft gekozen en ik maak me echt zorgen om haar. Juist omdat het huwelijk zo wankel is. :(
Ik zeg je eerlijk niks 'makkelijk' aan thuis zijn met de kinderen. Ik vind het een stuk makkelijker te werken haha. 24/7 zorgen voor de kinderen en niet werken dat vind ik pas echt zwaar! Petje af voor moeders die huisvrouw zijn maar mij niet gezien.
Ik ben 24 en mama van een dochtertje van bijna twee maanden en wij hebben samen de beslissing gemaakt dat ik thuis mag blijven om onze kleine dame op te voeden en het huishouden te doen. De commentaar van rondom dat je krijgt is meestal jaloezie dat heb ik al lang door. Als je het kan doen zou ik zeggen het is de moeite
Een huismoeder zijn is absoluut niet minder dan een werkende moeder. Beiden verdienen respect. Ik denk dat het vooral belangrijk is om ook aan je eigen toekomst te denken. Als je jarenlang thuis zit en uiteindelijk besluit om weer aan het werk te gaan, dan heb je een groot gat in je CV. Dat maakt je niet aantrekkelijk voor werkgevers, want jij bent duurder dan jongere kandidaten en je hebt minder of evenveel werkervaring als hen. Ook lever je veel zelfstandigheid in als je jezelf financieel afhankelijk maakt van het inkomen van je partner. Hij werkt wel door en doet werkervaring op terwijl jij in je ontwikkeling stil staat. Het hangt er allemaal vanaf wat voor carriere je nastreeft en wat jij voor jezelf wilt in de toekomst. Je kan altijd voor een tussenweg kiezen door, bijvoorbeeld, 2 dagen per week te werken. Laat je besluit niet afhangen van wat anderen vinden, want thuismoeder zijn is geen grapje en hard werken. Ik heb een tijd thuis gezeten en het was heel leuk, maar ook erg vermoeiend. Daarnaast heb ik toch wel echt behoefte aan een normaal professioneel inhoudelijk gesprek waarin ik word uitgedaagd en niet vooral kindertaal en praten over poep en plas.
Doe wat voor jou goed voelt, anders kijk je straks terug op je leven en heb je alleen maar gedaan wat anderen wouden en niet wat jij wou. Daar is het leven veel ste kort voor.
Er is niks mis mee voor een moeder om te werken, maar er is ook niks mis mee voor een moeder om thuis moeder te willen zijn.
Grappig genoeg keek ik altijd een beetje neer op huismoeders, eigenlijk iedereen in mijn omgeving. Maar nu ik zelf een baby heb snap ik het veel beter. Ik heb een geweldig leuke baan waarmee ik erg goed verdien. Maar niets maakt mij gelukkiger dan bij mijn dochter zijn. Ik kan gelukkig werken terwijl ik met haar ben, (eigen bedrijf). Maar ik snap nu, dat je zeker een baan die niet volledig je passie is makkelijk opzegt om bij je kinderen te zijn. Ik zou alleen wel bang zijn daarna niet meer aan het werk te kunnen komen. Gewoon lekker doen als je dat wilt, je leeft maar 1 keer!
Ik ben ook huismoeder en ik kan je vertellen. Qua drukte had ik met mijn 40 u baan voor de zwangerschap het minder druk als nu. Moeder zijn is 24 uur per dag heel hard werken maar ook heel veel geluk. Het zou me best heerlijk lijken om een dag te werken en mijn kind weg te brengen dat ik even tijd voor mezelf heb en eventjes niet mama ben maar Ik ben blij dat wij het zo hebben geregeld. En profiteren van mijn man? Mijn man vind het geweldig als hij thuis komt in een schoon huis en een lekker prakje eten en zijn kind op en top verzorgd als ik de boel thuis niet zo goed verzorg kan hij niet gaan werken zo simpel is het.
Hoezo niet gewaardeerd. Ben thuis heb groot gezin en krijg vaak complimenten hoor.Druk is het ook wel hoor thuis mama zijn als je werkt kan je soms de deur achter je dicht trekken.
Ben sinds mijn 22e al thuisblijf mama en bevalt mij heel goed.. lekker tijd met mn kindje en nu zwanger van de tweede. Het boeit mij niet zo wat mijn omgeving ervan denkt hoor, tegen mij werd ook gezegd je bent nog zo jong. Maar mijn hart wilt dit zo gewoon dus ik doe het ook gewoon, en het is ook haalbaar voor ons financieel.
Ik werd net voor mijn 32e verjaardag voor de eerste keer moeder, relatief laat volgens de cijfers, dus ik kon rekenen op onbegrip & commentaar van de buitenwereld. Toen ik door een samenloop van omstandigheden thuis was, mede omdat onze dochter ons nodig had en dit niet te combineren bleek met mijn werk, leverde me dat fronsende wenkbrauwen op en het nodige commentaar van de buitenwereld. Toen ik nog nèt geen 35 jaar was, toen werd onze tweede geboren. Wederom onbegrip & commentaar van de buitenwereld.
Ik ben ook thuisblijfmama en, echt geheel boven ieders verwachting, ik vind het héérlijk om thuis te zijn met de kinderen. De oudste gaat sinds een paar weken naar school, de jongste is 1,5 jaar. Goud! De tijd met de kinderen kun je nooit meer overdoen.
Financieel redden we het prima zo. In het begin wel veel onbegrip van kennissen en vrienden die me maar vacatures bleven sturen. Als dertiger 'moet' je maar werken, meer en meer... Nou, mijn tijd komt wel weer!
Waarmee ik maar wil zeggen; kies voor jou/jullie éigen geluk. Anderen vinden toch overal wat van, altijd! Dus laat je geluk daar vooral niet van afhangen!
Ik kan niet zo goed uit je verhaal opmaken of je vriend nou achter je staat of niet. Maar was hij en jij willen is het belangrijkste. Is het haalbaar dat jij geen/nauwelijks inkomen hebt?
Maar.. kijk naar de situatie zoals hij is wanneer er een kindje is. Je kan alles wel van ter voren willen plannen, maar soms is de praktijk heel anders. Ik kon aan het einde van mijn verlof niet wachten om weer te werken (mede door de lockdown ook), om weer gesprekken op niveau te kunnen voeren zonder dat het over kinderen moet gaan.
Zelf vind ik het onwijs belangrijk niet financieel afhankelijk te zijn van mijn vriend. Ik wil als het moet in staat zijn om zelf alles te verzorgen en niet noodgedwongen bij mijn vriend moeten zijn omdat ik het anders niet haal.
Joh dit gesprek moet je gaan voeren samen met je man en niet eens over na denken wat anderen daar van vinden. Het wordt jullie huishouden! Zet samen alles op een rijtje, kan het uit dat jij stopt met werken? Redden jullie het financiëel? Schrijf alle voor en nadelen tegen elkaar op en dan komen jullie daar vast samen uit. Ik snap de gedachte van “Leuk thuis blijven voor de kinderen” heel goed en vind het ook erg goed van je dat je je wilt opofferen voor hen. Tegenwoordig zie ik alle ouders maar 40 of meer uren werken en inderdaad die kinderen zitten 4/5 dagen per week bij de opvang en oppas. Dat vind ik not done, daar neem je in mijn ogen geen kinderen voor. Je kunt natuurlijk ook een middenweg zoeken, misschien 2 dagen per week blijven werken? Zodat je wel lekker iets voor jezelf hebt om te doen. Kijk het aan tegen die tijd...
Dat is het geluk van in Nederland wonen. In heel veel landen is het simpelweg geen optie om part time te werken en is full time werken de norm. Volgens de standaard die jij geeft zou geen enkele vrouw die werkt kinderen kunnen krijgen. Beetje kort door de bocht vind je niet?
Kinderen krijgen kunnen veel mensen.... Er zelf voor zorgen lukt niet iedereen... Deels door financiële situaties of de eisen die gesteld worden aan de levensstandaard... Maar ook omdat mensen er soms achterkomen dat ze het "niet leuk vinden". Kinderen zijn leuk, maar niet voor altijd, ofzo... Er zijn zoveel verschillende redenen om te werken... Soms kan werk ook een vlucht zijn... Wat mensen daarvan vinden, mogen ze zelf weten. Door mijn eigen opvoeding, heb ik leren waarderen dat het fijn is als er voor kinderen gezorgd wordt door hun eigen vader en moeder. Dus mijn keuze is snel gemaakt. En ja, de situatie in NL maakt dat het ook kan... Maar ik heb in het buitenland ook gezien, dat daar soms de norm zo ligt, dat mensen wel allebei fulltime moeten werken... En ook daar zag ik mensen die kozen voor een andere norm, waardoor ze minder konden gaan werken om bij de kinderen te zijn. Dat is daar niet de gewoonte. En op boodschappen doen bij een goedkopere supermarkt, wordt neergekeken... Maar als je zelf een keuze maakt waar je achter staat, is er soms meer mogelijk dan "men" je wil laten geloven.... Ik heb gezien wat het met kinderen doet wanneer ze hun ouders maar 2 dagen per week zien... Dat is niet leuk. Echt niet. Dan is de opvang meer je thuis dan bij je ouders... Soms kan het echt niet anders... En dat vind ik al triest genoeg.... Maar laten we eerlijk zijn over deze zaken... Geen schuldgevoelens wegwuiven... Soms is het leven niet anders... En soms heb je meer keuze dan je dacht.... Uiteindelijk moeten ouder én kind leven met de consequenties van hun keuzes. Daarom hoop ik dat ieder die keuze naar eer en geweten maakt. En aangezien we allemaal verschillend zijn, zal de uitkomst van die keuze ook overal verschillend zijn....
Uit hetgeen wat je schrijft maak ik op dat je vindt dat ouders die beiden fulltime werken hun kinderen in feite op de tweede plek zetten. Dat het een keuze is om beiden fulltime te werken. Hiermee stel je jezelf erg veroordelend op ten opzichte van werkende ouders, ongeacht of dit een keuze is of een noodzakelijkheid. Ik kan je garanderen dat opvang echt niet meer 'thuis' is voor mijn kinderen dan hun eigen huis, dat opvoeding nog altijd bij de ouders ligt (waaronder normen en waarden aangeleerd krijgen net zoals kinderen waarvan een ouder thuis blijft) en dat ze zelf ook graag naar de opvang gaan. Dit heeft geen enkele relatie met schuldgevoelens, enkel het beter willen voelen ten koste van een ander. Er is geen goed of slecht in de keuze als ouder, m.n. moeders, om te werken. De een is niet minder een ouder voor haar kinderen dan een ander. De manier waarop je deze comment hebt geschreven is mooi verbloemd, maar zeer veroordelend naar ouders die fulltime werken. Niet heel erg aardig dus.
Maar het is toch gewoon een feit dat wanneer de opvang jouw kind meer in een week ziet, dat de opvang dan eigenlijk jouw kind opvoed? Daar kun je niet omheen, en dan kun je zeggen dat je kinderen graag naar de opvang gaan, dat snap ik. Mijn kind gaat ook graag naar de opvang, maar het liefst is ze bij mij. Maar als jij hier 100% achter staat hoef jij je toch nu niet te verdedigen? Als jij het prima vind zo en er mee kunt leven. Het is niet mijn keuze. Ik verdien liever wat minder en leef wat een minder luxe leven dan dat ik straks op mijn 50e denk had ik maar meer tijd met mijn kinderen doorgebracht.
Nee vind ik niet kort door de bocht. Ik vind niet dat je het als ouders kunt maken om beide fulltime of meer te werken. Waar heb je dan kinderen voor?En in Nederland is die mogelijkheid er zeer zeker, heb niks met andere landen te maken.
Je beseft dat Nederland hierin redelijk uniek is hoop ik. Dat wat je hier stelt een luxe is die velen niet hebben (ik spreek uit ervaring). Volgens jou ben ik dus kennelijk een slechte ouder en had ik maar geen kinderen moeten krijgen. Ja, ik vind het dus wel degelijk veroordelend en kort door de bocht.
In gesprek gaan met je man zou ik zeggen. Is je wens om thuis te blijven met de kinderen nu heel sterk, dan kunnen jullie daar misschien wel een plan voor maken. Het kan natuurlijk ook zijn dat het weer anders voelt als er kinderen zijn. Ik vind thuis zijn bij mijn kind heel fijn, maar ik geniet ook van een paar dagen werken. Iedereen is anders en heeft andere wensen en behoeften en soms is werken of thuisblijven geen keuze maar noodzaak. Als je in gelegenheid bent je keuzes te maken op basis van wensen dan is dat alleen maar fijn. Het hoort niet zo of zo. Het hoort passend te zijn voor jullie gezin. Ik vind er echt helemaal niets geks aan als iemand ervoor kiest om niet te werken. Ik vind het ook niet gek als iemand ervoor kiest om te werken. Gaat een kindje dan een paar dagen naar de kinderopvang of naar oma's (in ons geval past oma op) dan is dat ook prima. Ik las dat mensen het dan over kinderen "dumpen" hebben.
Ik denk dat er altijd wel mensen zijn die oordelen over de keuzes van anderen, de kunst is je daar niet te druk om te maken. Dat gezegd hebbende geloof ik dat er veeeeel meer mensen zijn die juist niet oordelen over dit soort kwesties hoor.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Zo lang een kindje in een warm en liefdevol gezin opgroeit is de rest echt bijzaak hoor.
Praat met elkaar. Vertel hoe het nu voelt en zoek een manier die voor jullie beiden goed voelt. Succes!
Ik vind het heerlijk om thuisblijft moeder te zijn. Heb een HBO opleiding gevolgd, nooit echt wat meegedaan, wel gewerkt maar meer met mijn handen zeg maar. En nu lekker thuis met 2 kindjes. Ben wel aan het regelen dat ze 1-2 dagen naar een opvang kunnen. Omdat het voor de kinderen wel goed is om ook af en toe met veel andere kinderen te zijn. Zodat als ze straks naar school moeten, geen sociale achterstand hebben.
Niet te laat beginnen met kinderen hoor. Hoe ouder je bent hoe moeilijker het wordt. Tegenwoordig hoor je zoveel over IVF, en ongewenst kinderloos enzo.
Het is belangrijk hoe jij en je man er in staan, wat de rest vindt, dat maakt niet uit. Ik heb niet zoveel met financieel afhankelijk zijn of dat de vrouw ook moet werken. Als jij (jullie) graag een gezinnetje starten dan is het helemaal prima. 29 jaar is een mooie leeftijd! Ik was 27 met de eerste en 37 met de laatste, ik vond het lichamelijk ook zwaarder op m'n 37e, als ik het over kon doen, dan had ik ze de kinderen graag iets dichter bij elkaar gewild, wij hebben er zelf voor gekozen om er wat meer tijd tussen te laten. Ik was er ook van overtuigd dat ik heerlijk thuis wilde moederen en zorgen en met 4 kinderen is de planning druk genoeg en dat is al een dagtaak opzich..Toch werk ik inmiddels alweer 5 jaar en ik vind het heerlijk! Even eruit! Het moet goed in balans zijn en dan voelt het prima. Ik zou het er eerst samen over hebben en als het je uiteindelijk niet helemaal bevalt, dan kun je altijd alsnog je weer werk zoeken toch?
Oh meid, krijg eerst maar eens een kind, dan praten we verder.
God wat is het heerlijk om op mijn werkdagen mijn hersenen te gebruiken, volwassen gesprekken te voeren en thuis te komen in een schoon huis omdat de kinderen er niet de hele dag een puinzooi van maken. Nog lekkerder: een dag vrij terwijl de kinderen op het kinderdagverblijf zitten, dat kan allemaal niet als je thuisblijfmoeder bent, of zwanger van de 2e je 1e kind lekker 2/3 dagen naar het kinderdagverblijf terwijl jij verlof hebt. Echt. Ik kan alleen maar voordelen bedenken bij blijven werken. Daarnaast zorgt het in veel gevallen voor een véél gelijkmatigere verdeling van huishouden ipv de huisvrouw die alles doet, ook 's avonds en 's nachts terwijl je al kapot bent van een hele dag met je kinderen.
En het laatste punt: je dumpt je kinderen niet op een kinderdagverblijf. Daar worden ze uitermate goed verzorgd, uitgedaagd en krijg ze prachtige activiteiten aangeboden die ik ze op een thuisblijfdag echt niet allemaal kan bieden (want koken, opruimen, huishouden).
Ohhhhh en niet te vergeten, in deze tijden: je eigen geld verdienen en beheren. Goud waard!
Inderdaad, dumpen klinkt zo negatief.. Ook werkende moeders geven ontzettend veel om hun kinderen, als je je kinderen dumpt dat klinkt dat niet zo.. Ik 'dump' mn kind op de opvang waar ik zelf ook werk, ik kreeg wel eens de reactie, dat is raar, je eigen kind naar de opvang brengen en dan voor een ander zn kind zorgen. Nee dat is niet raar, dat is voor mij werken en met heel veel liefde zorg ik voor de kinderen, zoals ik zou willen dat er ook voor mijn kindje wordt gezorgd. Ik heb de jongste als baby zelf op de groep gehad en mocht zelf voor haar zorgen, maar nu speelt ze 3 ochtenden met veel plezier op de peutergroep, waar ze veel kinderen, ontmoet, nieuwe dingen ontdekt, leert en verwonderd, een mooie aanvulling en geen dumpplaats!
Ik heb zeer veel respect voor thuisblijfmama’s. Dat past gewoon niet bij mij. Ik word er geen fijner mens van.
Neemt niet weg dat wij wel bewust keuzes maken hierin: zo weinig mogelijk opvang. Voor ons was t altijd Max 2 dagen KDV en sinds de oudste 3 op school, werkten we beide alleen onder schooltijd. Nu weer een kleine erbij, dus wordt weer even puzzelen hoe dit straks te doen.
Financiële onafhankelijkheid v je partner vind ik grote onzin. Dat is 0,0 reden voor mij om te werken. Ik werk, omdat ik dat leuk vind en mezelf op ander vlak kan uitdagen. Wij zijn beide gelukkig met hoe t nu gaat. Had ik liever tbm willen zijn, had mijn man dat ook helemaal oké gevonden, maar hij steunt me in mijn wens om ook te kunnen werken door ook maximaal bij te dragen in de opvoeding en verzorging van onze kinderen en in het huishouden.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat jij en je partner op een lijn zitten qua werk en kinderen. Wat de rest van de wereld er van denkt is hun probleem. Zelf dacht ik thuismoeder te worden, we kwamen goed rond op mijn mans inkomen (ook op zijn inkomen een huis gekocht bijv), maar direct na de bevalling merkte ik toch dat dit niks voor mij was. Ik ben vlot na de bevalling weer gaan werken, een paar uurtjes per week. Totaal anders dan ik verwacht had, maar het is goed zo, nu ben ik een werkende mama van 29jr met 3 kindjes waar ik dacht dat ik thuismoeder wilde zijn.
Ik denk dat velen het wel herkennen. Heb je al kinderen? Ik had voor ik een baby had ook zoiets van “heerlijk, lekker tutteren met de kinderen thuis, zal ik huisvrouw worden?” .. maar hoogopgeleid, dus dat zat er al niet echt in, dat wist ik wel. Toen de baby er eenmaal was voelde dat nog wel een beetje zo, maar na de eerste week wennen knapte ik zó op van weer gaan werken. Zeker nu ik er twee heb. Prima hoor, die dagjes thuis met de kinderen. Maar de balans van drie of vier dagen werken en drie of vier dagen thuis met de kinderen is voor mijn mentale gesteldheid het allerbeste.
Ik zeg heel vaak dat ik in de verkeerde tijd ben geboren, haha.
Ik snap die druk vanuit de maatschappij op vrouwen ook echt niet. Er word van je verwacht dat je carrière maakt, huisvrouw en moeder bent. Ik heb niet voor een gezinnetje gekozen om 3 maanden intensief voor mijn baby te mógen zorgen om die vervolgens bij het kdv te dumpen en weer verder te gaan met mijn carrière.
En papa’s? Kiezen die wel voor een gezin om na de bevalling 5 dagen aanwezig te zijn, verder fulltime werken, om met hun carrière verder te gaan? En dan gelieve ook nog af en toe iets in het huishouden doen, want met de kids fulltime thuis is het puzzelen om het huishouden ook nog te doen, eten te koken, enz
Onze situatie is afwijkend, maar daar laat ik me verder niet over uit. Sowieso kookt mijn man altijd en hij doet administratie e.d. en hij brengt onze zoon regelmatig naar bed. Ik vind dat wij een prima balans hebben.
Emancipatie houdt voor mij in dat je mag kiezen voor wat jij wilt, in plaats van te moeten doen wat er van je verwacht wordt. Ook als dat thuismoederschap is.
Financiële onafhankelijkheid is ook onzin, de keuze is: wil je afhankelijk zijn van je partner of van je werkgever. Een keuze die elk mens vrij zou moeten kunnen maken. Want alle werkende mensen zijn financieel afhankelijk....van hun werkgever. Ik ben dan persoonlijk liever afhankelijk van degene die ik het meest vertrouw: mijn partner.
Ik vertrouw mijn partner blind. Maar met mijn werkgever heb ik een contract waar elke situatie in vast staat. Met mijn partner heb ik dat deels. (qua financiën dan)
Ach meid ik krijg hier rillingen van! Niet naar jou toe hoor, maar van de verwachting van anderen en de maatschappij van tegenwoordig! Ik ben 25 en zwanger van de 2e, heb een universitaire bachelor én master en ben thuisblijfmoeder, absoluut geen spijt van!
Als kind zei ik ook altijd dat ik later moeder wilde worden van een groot gezin… en zelfs tijdens m’n studie nog. Ik wilde snel m’n diploma halen zodat ik ervanaf was en moeder kon worden. Ik moest ook echt loskomen van de verwachting van anderen… het voelde bijna als gevangen zitten en een druk om eerst een vaste baan te krijgen en een huis te kopen voordat we een kind mochten krijgen. Bijna onmogelijk voor starters in deze tijd😅 Ik ben m’n droom achterna gegaan, werken komt wel als de 2e ietsjes ouder is… of niet, zien we dan wel. En lux hebben we het trouwens niet. We gaan niet elk jaar naar buitenland op vakantie, we gaan 1x per jaar uit eten op onze trouwdag, kopen veel tweedehands. Maar ik heb dat ervoor over! Het moederschap is zoiets moois, daar wil ik me optimaal voor geven! En dat is niet een makkelijke weg zoals jouw vrienden zeggen, ik hoor van meerderen dat ze een dag met hun kinderen veel intensiever en pittiger vinden dan een dag werken. Het is een fulltime baan, in mijn ogen de mooiste die er is. Bespreek het met je vriend, want je moet het wel samen willen natuurlijk. Mijn man zei al voor ons trouwen: de beste oppas voor de kinderen is de moeder zelf, het lijkt me heel fijn als je thuis zou blijven de eerste jaren. Heb ik even geluk🥰
Ik hoop wel nog wat met m’n diploma te doen hoor, wil hem niet weggooien. Het gat moet niet té groot worden dus hoop parttime te werken als m’n jongste 2 is ofzo (:
Ik herken het gevoel niet want ik ben wel van mening dat je als vrouw beter af bent als je financieel / economisch onafhankelijk bent van je partner, en vice versa. Maar er is een gulden middenweg. Je kan gerust kinderen en werk combineren. Ook reizen kan gerust met kinderen. Daarbij kan je wel een heel groot gezin willen, maar of dat je ook gegund is, is ook maar afwachten. Het leven kan altijd anders lopen dan dat je voor ogen hebt. Laat los wat de norm is. Bepaal samen met je partner hoe jullie je leven willen inrichten. Daar heeft verder niemand anders mee te maken. Anderen mogen hun mening hebben, maar meer dan een mening is het niet meis.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (77) Verversen