Hallo meiden Ik hoop dat ik deze vraag gewoon even hier mag stellen, Gaat totaal niet over zwangerschap, babys of wat dan ook. Ik heb zelf wel 2 prachtige meiden daar niet om. Nu als volgt. Het is nu 5 maanden geleden dat mijn vader door kort ziekbed is overleden. Hoelang moet je rouw de tijd geven voordat je naar een ROuwtherapeut gaat of dergelijke.. Iemand die mij hier meer over kan vertellen.
Ik ben volgens mijn vriend in de afgelopen half jaar veranderd, Ja logisch opzich ben me ouder verloren. Hij zegt al gauw dat ik naar therapie moet gaan om er beter mee om te leren gaan. Ofwel een ander weet het altijd beter.
Mijn vader gaat in de komende 12 maanden waarschijnlijk overlijden, en ik heb nu al aan de bel getrokken. Ik ben al eens eerder depressief geweest en een angststoornis gehad, dus ik wilde niet pas wachten tot na zijn overlijden en dan nog op een wachtlijst komen ofzo. 3 november heb ik de kennismaking. Ik had het al in juli/augustus ofzo geprobeerd te regelen, want toen leken het eerder weken dan maanden nog, maar de afspraak die we toen in september hadden gepland is al 2x verplaatst.
Doen wat goed voelt. Ik ben bang dat ik er niet goed mee om zal gaan; opkroppen tot het niet anders kan, wat ik met veel dingen doe Dus ik wil kijken of ik al een soort preventief(?) aan het werk kan met mezelf.
Iedereen heeft zijn eigen tijd om te rouwen. Ik heb het eerste jaar na het overlijden van mijn vader op de automatische piloot gestaan. Hoogte en diepte punten weet ik nog wel, maar de details.. die zijn me echt niet bij gebleven. Na dat jaar voelde ik me op een dag anders, sterker vooral.. ik huil en rouw nog geregeld om mijn vader.. maar het overheerst niet meer mijn gedachtes en leven.. als je zelf behoefte hebt aan professionele hulp bij je touw moet je dat doen. Maar vergeet vooral niet dat er geen houdbaarheidsdatum op zit.. het is een soort trauma ( zeker als je nog jong volwassen oid bent)
Allereerst veel sterkte. Rouw verwerk je niet, je verweeft het in je leven. Rouw kan op alle momenten terugkomen, zelfs na jaren nog. Als je het niet verwacht kan het verdriet er opeens weer zijn. Voor je naar een therapeut gaat, mag je jezelf (als volwassene) een jaar de tijd geven. Voor kinderen ligt dit anders en zoek je eventueel hulp na een halfjaar. Maar als jij het fijn vindt om nu al met iemand te gaan praten dan is dat natuurlijk helemaal goed! Er zijn in rouw gespecialiseerde begeleiders die je warm zullen ontvangen.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je er juist geen tijd aan hangt.. mijn vader is 13 jaar geleden na een ziekbed van 3 week overleden.. en ik rouw nog steeds en dit zal ook niet weg gaan. Tuurlijk wordt het makkelijker maar het verandert je zeker het verliezen van een ouder.
Wanneer jij denkt/voelt dat je therapie nodig bent om je normale leven te kunnen oppakken is dat zeker goed.. maar dan doe je dat voor jezelf en niet voor een ander.
Ik heb er zelf een ongeveer jaar echt onwijs mee gezeten. De 1e 3 jaar kon ik er geeneens over praten zonder een brok in mijn keel te hebben. Het is voor iedereen anders, hoe lang de verwerking duurt. Neem je tijd en rouw is normaal.
Je gaat wanneer jij voelt dat jij dat nodig hebt. Hoe lang na het overlijden dat is, maakt niets uit. Als je vriend zijn zorgen uit over hoe het met je gaat, dan kun je dat als spiegel gebruiken. Sta er eens echt bij stil hoe het met je gaat, wees eerlijk tegen jezelf. Maar als jouw gevoel zegt dat het (nog) niet nodig is, dan ga je niet. Je mag rouwen op je eigen manier.
Je vriend kan ook contact opnemen met een rouwthetapeut, als hij daar behoefte aan heeft, voor zichzelf. Inzicht in rouw (ook als je het zelf al eens meegemaakt hebt, want er zijn duizenden manieren van rouwen) kan erg prettig zijn en handvaten krijgen voor het steunen van iemand die rouwt (toch weer een hele nieuwe rol) ook.
Iedereen rouwt anders. En er staat geen tijd voor. Het ene ogenblik heb je er geen last van en soms kan de leegte je ineens overvallen. Ik ben zelf mijn vader verloren ook door en kort ziekbed. Toch hebben we nog samen naar het einde toe kunnen leven. Dat was voor mij al een stuk verwerking. Ik liep er erg tegenaan dat mensen mij in een hokje duwde en mij soort van wilde dwingen om te rouwen op dat moment. Bij mij kwam het juist voornamelijk wanneer er belangrijke dingen in het leven gebeurde. Ik zou persoonlijk wel in gesprek met je partner gaan, wat voor verschil hij aan je merkt en hem ook wel serieus nemen. Hij kent jou het beste. Verder is rouwtherapie ook helemaal niet verkeerd . Misschien kun je het nog een half jaar de tijd geven. Een jaar rouwen lijkt mij best normaal. Sterkte meid!
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn moeder overleden is. Het gaat met ups en downs.
Er gaan gewoon nog veel momenten komen waar je zwaar emotioneel word, dat is een feit. Maar als je zelf niet voelt dat je hulp nodig hebt in je verwerking moet je het inderdaad niet doen, want dan heb je er niks aan.
Ik snap idd ook dat je vriend zich zorgen maakt, hij wilt immers niet dat je op een gegeven instort. Blijf vooral met elkaar praten. Misschien dat hij dan beter snapt hoe je je voelt. Als hij nog geen ouder heeft verloren snapt hij totaal niet wat er in je omgaat.
Hij heeft zelf ook een ouder verloren maar toen was hij nog jong in de pubertijdleeftijd, Hij heeft nooit goed afscheid mogen nemen van zijn ouder, er is hem gezegd we leven gewoon door. Ik kan aan hem merken dat het hem lastiger maakt om over gevoelens en emoties te praten. Dat maakt het opzich lastig om mij voluit te uiten.. Maar heb me familie en kennissen wel om me heen staan als ik het nodig heb.. Dus hij snapt het opzich wel wat je doormaakt..
Ok ik begrijp het. Hij heeft zijn emoties nooit goed mogen/kunnen uiten, dus hij weet misschien niet zo goed hij ermee om moet gaan. En dat is eigenlijk ook heel verdrietig als je erover nadenkt.
Blij te horen dat je wel familie en kennissen hebt die dat stukje kunnen “opvangen”.
Ik wens je veel sterkte 🫶🏽
Het is niet makkelijk, maar er gaat een tijd komen dat t makkelijker gaat. Het gemis zal altijd blijven, want ze zijn nou eenmaal niet vervangbaar.
Gecondoleerd met dit grote verlies! Uit ervaring weet ik dat rouw voor iedereen anders is en iedereen het op zijn eigen manier verwerkt. Ik wist het eerste half jaar niet eens wat ik moest voelen. I.v.m. dat er meerdere dingen gebeurde rond de tijd dat mijn vader overleed ben ik wel met iemand gaan praten (maatschappelijk medewerker). Zij heeft mij zeker geholpen om mijn verhaal te doen. Maar ik was er zelf aan toe. Ik lees dat je er zelf geen behoefte aan hebt. Wie weet in de toekomst wel, maar ik zou het voor nu dan zo laten. Het is meer dan logisch dat je verandert na zo een gebeurtenis. Het tekent je voor de rest van je leven. Geef het de tijd. Voor mij is het nu vier jaar geleden (euthanasie na 1,5 jaar ziekbed) en kan er nog verdrietig om zijn, maar ik heb het wel een plekje gegeven. Dat gaat vanzelf daar staat geen tijd of manier voor.
Ik zou de vraag hebben of je er zelf last van hebt? Therapie helpt vaak alleen als iemand daar aan toe is, niet omdat iemand anders zegt dat je het moet doen. Dus als je er zelf voor open staat en denkt dat het je kan helpen omdat je er last van hebt, zou ik zeker gaan.
Er zijn natuurlijk dagen dat het eventjes wat minder gaat net zoals vandaag dat het 5 maanden terug is geweest dat hij euthanasie heeft gepleegd. En dat wij er allemaal bij waren om afscheid te nemen. Maar het belemmerd mij niet in het dagelijks leven. Ik functioneer misschien ietsje minder maar dat komt ook omdat er nog vele andere dingen meespelen en slepen.. En ik trek heus wel aan de bel als het echt niet gaat.. En zoals ik zelf van een psycholoog 5 jaar terug heb gehoord als je word gedwongen door iemand om ergens aan te werken en je er zelf nog niet klaar voor bent. Heeft het totaal geen zin en waarde voor jezelf. Dus dat is wat hij toen zei..
Nouja dat is belangrijk, je weet zelf het beste wanneer het echt niet gaat. Mijn man heeft ook een periode gehad dat het helemaal niet goedging en hij functioneerde niet meer normaal. Ik pushte hem om te gaan en uiteindelijk heb IK de huisarts gebelt en een afspraak geregelt. Er is helaas niks uitgekomen omdat hij er zelf niet klaar voor was idd..
Succes met de verwerking en laat deze dag zijn zoals je je voelt, als je verdrietig bent, gun jezelf dat. Wees lief voor jezelf en ga wat leuks/ontspannends doen of een potje huilen (lucht vaak ook op). Sterkte!
Meis, daar staat geen tijd voor. Als jij behoefte aan therapie hebt, dan ga je. Ik kan mij wel voorstellen dat je vriend zich zorgen maakt. Hij zit op de eerste rij en ziet heel goed hoe het na het overlijden van jouw vader met jou gaat. Wellicht nog beter dan jij zelf door hebt. Heel veel sterkte.
Gecondoleerd! Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd! Ik heb er gelukkig nog geen ervaring mee, maar ik denk dat het tijd is voor een beetje hulp als je aan jezelf merkt dat je het niet alleen kan. Natuurlijk ben je veranderd. Dat zal je altijd blijven. Als je een therapeut niks vindt, of dat het na proberen niks blijkt.. misschien is een lotgenotengroep o.i.d. fijn? Of contact met iemand die recent hetzelfde heeft meegemaakt.
Wij zijn onze oudste zoons verloren en wij zijn nooit bij een rouwtherapeut geweest. Een ander gaat misschien na een week. Het is net wat je prettig vindt en nodig hebt
mij lijkt het totaal niks.. maar soms heb je niks te willen en moet je.. Maar zo'n instelling heb ik niet. Als iemand zegt je moet dit dan ga ik juist aaf rechts werken.. Zal zo zeggen het moet uit mezelf komen. En het ligt nog vers..
Eigenlijk belachelijk dat het niet vergoed word. Maar bedankt voor je berichtje. Jij ook sterkte het gemis zal altijd blijven.. En zoals ik zeg als het me wel teveel word trek ik heus wel aan de bel.
Je hoeft niet per se naar een rouw therapeut, als je merkt dat het niet oke met je gaat en (belangrijkste) je bent er zelf aan toe, dan bel je de huisarts. Praten met een poh-ggz kan al reuze helpen en zij kan je doorverwijzen mocht dat nodig zijn
Ik heb na ongeveer 4 maanden rouwtherapie gehad. Maar, dit was echt helemaal níks voor mij, dus ben ik na een paar sessies weer mee gestopt.
Inmiddels is het 7 jaar geleden en het gaat (natuurlijk) al een heel stuk beter. Maar rouwen doe ik nog steeds, hoor. En het missen ook, dat wordt niet minder. Maar anders 😊.
Nou dat dus het lijkt mij ook niks, Nu ik met familie vrienden en kennissen praat erover praat. Maar al gauw komt het woordje therapeut om het hoekje waaien.. Ik hou me staande en er zijn dagen dat het even wat minder gaat.. Maar wie heeft dat niet..
Dat lijkt me inderdaad normaal... Die dagen heb ik heel soms nu nog wel eens. Dan vind ik het ook allemaal heel oneerlijk en mis ik hem ontzettend. Lijkt me toch normaal... 😅
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (25) Verversen