In verband met herkenbaarheid heb ik een nieuw profiel aangemaakt.
Ik worstel op dit moment heel erg met de band met mn moeder. Niet zozeer dat we een slechte band hebben of dat ik een slechte jeugd heb gehad, maar ik trek mij heel erg veel aan van de mening van mijn moeder. Daarnaast ben ik een pleaser en ga ik er dus niet echt tegenin of sta ik op het moment zelf met mn mond vol tanden. Ik heb altijd uitgekeken naar het moment dat ik het huis uit kon en mijn eigen regels kon bepalen. Nu ben ik inmiddels al heel wat jaren uit huis, maar vind ik haar mening nog steeds belangrijk. Vind ze mn schoenen wel mooi? Vind ze het truitje van mijn zoon leuk? Vind ze mijn huis schoon genoeg? Vind ze het schilderij wel mooi? Kleine dingen, maar elke keer een afweging die ik maak omdat ik bang ben dat ik een negatieve reactie krijg. Ze zal het namelijk ook zeggen als ze iets lelijk vind, terwijl ik alleen zal zeggen 'is niet helemaal mijn stijl', ALS er al om mijn mening wordt gevraagd, anders zeg ik het niet.
Ik weet dat mijn zussen en broer ook heel erg hangen aan haar mening. Ze is altijd wat dominant geweest, waarschijnlijk omdat de ook grotendeels er alleen voor stond met de opvoeding van ons en dit de enige manier was ons groot te krijgen. Maar eigenlijk praten wij hier zelden over.
Als ik eenmaal een conclusie heb getrokken ('eigenlijk heeft ze altijd haar mening klaar en trek ik mij daar teveel van aan') vind ik het ook steeds lastiger worden om nog positieve dingen te zien. Van het weekend was ik er, normaal vind ik het gezellig, maar ik heb nu echt de tijd uitgezeten. Ik kon er niet meer van genieten en irriteerde me aan al haar opmerkingen. Inmiddels lig ik 's nachts te piekeren.
Is het normaal dat een moeder nog zo je keuzes bepaald als je ouder bent? Hangen dochters gewoon heel erg aan de mening van hun moeder of is dit echt abnormaal? Wat zullen jullie doen in deze situatie?
Je kunt het boek De Fontein van Els van Stijn lezen misschien. Daar gebruikt de auteur een fontein als metafoor voor familie banden en hoe je zelf op je eigen plek kunt gaan staan in de fontein. Het is natuurlijk geen therapie, maar wel een opstapje naar hoe je zelf in je kracht kunt gaan staan.
Ik herken mezelf hier ook heel erg in. Toen ik mezelf ervan bewust werd ben ik nagegaan waarom ik andermans goedkeuring nodig heb en vooral waar dit vandaan komt. Ik had een gebrek aan zelfvertrouwen waardoor ik mezelf die goedkeuring niet kon geven. Dit heeft zich ontwikkeld in mijn kindertijd. Ik was ook een pleaser. Bang om mensen af te wijzen. Voelde me verantwoordelijk voor het geluk van anderen waardoor ik altijd aan mezelf voorbij ging. Ga eens zitten met je gevoel en ga ook na wat jou dan triggert. En wat zegt dit over jou? Want jouw perceptie van je moeder is simpelweg een reflectie van jezelf.
Als je stopt met delen zal ze ook minder haar mening kunnen geven. En anders proberen liefdevol je grenzen aan te geven zonder bang te zijn dat je haar afwijst.
Op een gegeven moment heb ik verstandelijk besloten dat ik zo niet wil leven en dat ik verantwoordelijk wil zijn voor mijn eigen keuzes en niet verantwoordelijk ben voor andermans teleurstellingen (mijn moeder kan bijv laten merken dat ze teleurgesteld is als we ergens niet aanwezig zijn). Die verstandelijke beslissing heeft mij echt wel geholpen om dit om te zetten in daden en daardoor kan ik nu ook tegen haar ingaan op een gezonde manier. Daarnaast is ze niet an sich een negatief persoon, dus komt het af en toe voor, maar het denken als in ‘Hoe zou mijn moeder dit vinden?’ herken ik dus wel. Ik ga nu heel anders met dergelijke situaties om dan pakweg 20 jaar geleden. In mijn geval heeft het ook echt te maken met nog meer volwassen worden. Ik kan me wel voorstellen dat therapie in jouw geval kan helpen.
Goed om te horen dat jij het wel om heb kunnen zetten na daden. Hoop dat het mij ook ooit lukt! Hier kan ik verstandelijk wel denken dat het niks uitmaakt, maar op het moment dat het speelt is mijn stukje verstand verdwenen. Ik hoop dat ik het in de toekomst ook kan zeggen!
Hoe was vroeger jullie band? Misschien een therapie sessie met familie opstellingen doen. Dat geeft veel inzicht, ook voor jou om te begrijpen waarom jouw moeder is zoals zij is.
Systeem therapie kan inzicht geven. Klinkt alsof je nog te verweven bent met je moeder. Een mooie vraag om te onderzoeken: waarom hecht ik nog zoveel waarde aan haar kritische mening?
Enkele jaren geleden liep ik tegen een burn-out aan en naast de enorm lange en stressvolle werkdagen die ik had speelde mijn moeder ook een grote rol in hoe ik mij voelde. Als je dit gevoel niet kent dan kan je er eigenlijk geen mening over geven.
Ik ben met een praktijkondersteuner aan de slag gegaan en het had flink wat tijd nodig maar ik sta er nu boven. Het raakt me allemaal niet meer zoveel en het doet me ook vrij weinig meer.
Haar dominante gedrag treft wel ons hele gezin, mijn vader durft er niet tegenin te gaan 'want zo is ze nou eenmaal ' maar alle issues die er zijn heeft er wel altijd 1 iemand mee te maken en dat is natuurlijk onze moeder. Hoe we de feestdagen invullen, als mijn broer een keer niet kan komen op mijn zusje haar verjaardag, ze heeft altijd een ( negatieve ) mening. Ik zeg dan ' mam, leven en laten leven en niet mee bemoeien, het is niet aan jou '
Als je jong bent dan kijk je op tegen je ouders en neem je alles voor waarheid aan, op een gegeven moment komt het moment dat we volwassen worden en sommige mensen in dit geval onze moeders kunnen dat maar moeilijk accepteren en denken het altijd nog voor het zeggen te hebben en zien zichzelf nog steeds boven het kind staan.
Bij mij is het nu zo dat ze nog steeds commentaar kan leveren als mijn huis niet is opgeruimd is of kleding niet leuk vind die ik draag maar het komt nu ook regelmatig voor dat ze op een later moment toch vraagt waar ik het gekocht heb. Ze wilde zich vorig jaar ook bemoeien met de naam van onze dochter maar dat heb ik snel de kop ingedrukt en haar een spiegel voorgehouden of haar eigen moeder/schoonmoeder ook onze namen had bepaald of zelf mocht kiezen?
Mijn advies, probeer wel met iemand te praten. Ik heb er enorm veel baat bij gehad ben wel eerlijk dat ik nog steeds op mijn tenen loop zo nu en dan en liever bij mijn schoonouders ben dan met haar. Het kost soms nog steeds enorm veel energie om tijd met haar door te brengen maar ik weet ook dat ze een leuke oma is en het niet altijd zo bedoelt maar haar woordkeuze is niet altijd even handig.
Bedankt voor je berichtje. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik herken ook wel veel in jou verhaal. Inmiddels heb ik 5 hectische jaren achter me (jong gezin) en zal ik mij nu wat rustiger moeten gaan voelen, maar ga ik opeens piekeren over dit soort dingen. Daarvoor gewoon niet echt tijd gehad om er overna te denken denk ik...
Het is ook moeilijk want het is wel je moeder. Ik weet niet of je dat ook hebt maar ik zeg al heel lang tegen mijn vriend dat hij meteen moet ingrijpen als ik die trekjes krijg, ik wil niet dat mijn dochter en hopelijk straks nog een kindje op hun tenen hoeven te lopen als ik in de buurt ben en moet letten op wat ze zeggen omdat ik er anders iets van vind.
De praktijkondersteuner liet mij praten, ze begon met de vraag ' wat kan ik voor je doen? ' Ik begon meteen te huilen en te huilen en begon vanzelf met praten. Het eerste wat ik noemde was mijn moeder, dat schreef ze op een groot wit blad met een cirkel eromheen precies in het midden, daarna kwam mijn werk, dat schreef ze er iets bij vandaan en zo werd een soort web gemaakt van onderwerpen en personen. Vanuit daar hadden we iedere week gesprekken en leerde ze mij om te gaan met de dingen die mij verdriet deden en anders te kijken naar die dingen.
Ik betrap mezelf er dus al regelmatig op dat ik denk; ik lijk mijn moeder wel. Helemaal als ik niet helemaal fit/moe ben. Helaas. Daar wil ik dus ook aan werken.
Je moeder ga je niet veranderen, je kunt alleen aan jezelf werken of er zelf anders in gaan staan. Als dit jou zo dwars zit dat het je belemmert, dan is het zeker de moeite waard om daar iets mee te doen. Ga eens met iemand praten. Individuele systeemtherapie kan ook helpend zijn. Pas als je in zo'n traject wat handvaten krijgt om het gesprek eventueel met je moeder aan te gaan, zou ik daar aan beginnen. Je bent er nu niet tegenop gewassen en weet niet goed de dingen te benoemen of waar je zelf aan vast wil houden, waardoor zo'n gesprek waarschijnlijk alleen maar uit de hand loopt.
Voor mezelf: mijn moeder heeft ook weinig filter en is erg kritisch. Wat zie jij er slecht uit. Deze haarkleur is te donker, het vorige stond je veel beter. Nou, dit zou ik nou heel anders doen. Zomaar wat dingen die ze er rustig uitfloept. Ik laat dat bij haar. Ik zeg: ja mam, ik vind het mooi. En als ze dan zegt dat zij wat anders mooi vindt, prima, vind jij wat anders mooi, ik vind dit mooi. Ik lig er niet wakker van. Mijn moeder is gewoon nooit helemaal losgekomen van die modus waarin ze nog bepaalde hoe wij er bij liepen. En ze heeft dus geen filter, dus elke gedachte ligt meteen op tafel. Het is wat het is. Ik hecht er geen waarde aan als ze iets 'lelijks' zegt omdat ik weet hoe ze is en ik weet dat ze er niets lelijks mee bedoelt.
Waar ligt precies het probleem? Dat zij haar ongezouten mening verkondigt of dat jij haar altijd maar volgt in haar mening. Het is maar een mening he. Een visie van iemand anders. Je kan ook een mening van een ander voor kennisgeving aannemen en je eigen weg bewandelen. Je bent immer volwassen en absoluut in staat je eigen beslissingen te nemen. Je hoeft dus niet altijd iets met een mening te doen. Misschien wordt het eens tijd om met je moeder in gesprek te gaan hierover ivp alles maar op te kroppen.
Ik heb zelf geen problemen met de mening van mijn moeder. Onze band is uitstekend. Op sommige vlakken verschillen we van mening (politiek gezien oa) en daar kunnen we ook over discussiëren maar we weten ook dat het verschillen van mening gewoon kan.
Nou in je laatste zin heb je denk ik je antwoord. Bij ons is verschillen in mening niet zo logisch. Haar mening is waarheid. Ik denk dat ikzelf het grootste probleem ben, maar dat dit met mijn opvoeding te maken heb twijfel ik niet aan. Enige moment dat ik er tegenin ging was in mijn pubertijd, maar ik hoor nu nog steeds dat ik een lastige puber was. Ergens weet ik zelf ook wel dat er tegenin gaan of negeren de oplossing kan zijn, maar dat vind ik dus erg lastig.
Haar mening is slechts háár waarheid, niet de waarheid. Iedereen heeft een eigen kijk op het leven.
Waarheid = perceptie
Als je het niet aandurft om je eigen moeder te laten inzien dat haar mening slechts haar mening is, is het wellicht een idee om op zoek te gaan naar tools om dit wel te kunnen.
Ik ben wel van mening dat je niet alles kan gooien op de opvoeding. Dat je moeder nu nog steeds benoemt dat je een lastige puber was, is uiteraard haar waarheid. Hoe kijk je zelf op dit aspect uit de pubertijd terug? Ik weet nu ook dat ik destijds een vreselijke puber was. Dat zag ik destijds natuurlijk niet zo want ik wist toen uiteraard destijds alles beter.
Waar 2 vechten hebben er 2 schuld. Ik zal echt wel dwars zijn geweest, maar ik vind wel dat ze fouten heeft gemaakt. Ik zal dingen bij mijn eigen kinderen echt anders willen zien. Maar niemand is perfect, ook ik maak fouten.
Ik zeg nergens dat alleen jij schuld hebt. Dat verzin je helemaal zelf. Daarbij zullen de meeste kinderen hun eigen kroost naar eigen inzicht opvoeden en zeker niet alles kopiëren van hun ouders. Dat heeft ook met de veranderende tijd en generatie te maken.
Nou! Is praten een optie? En anders dit even met je zussen en broers bespreken misschien dat jullie allemaal met haar kunnen praten in een gesprek rond om de tafel maakt het voor jou misschien minder zwaar? Ik zou het wel even bij een van hen vragen of zij zit ook zo zwaar ervaren. Kijk als je hier over kan praten met je broers en zussen valt er misschien al een last van je schouders af..
Mijn moeder heeft ons ook alleen grootgebracht tienerjaren was me vader bijna nergens te bekennen. Ik praat hier ober met me zussen omdat ik weet dat ze precies het zelfde hebben Mijn moeder heeft in 2007 een tia gehad sindsdien is ze zo emotioneel en zo anders in gedrag. Vaak commentaar, altijd een mening en zodra je er wat van zegt gaat ze huilen en geeft ze 9 van de 10x schuld aan haar tia dat ze niet meer het zelfde is. Wil je een normaal gesprek starten dit resulteert vaak in dat ze niet goed luistert naar wat er gezegt wordt altijd commentaar op onze opvoedings keuzes etc. Het is moeilijk, maar ik zal als ik jou was toch even in overleg gaan met hun. Ons helpt dit wel en vaak geven we dit dan ook aan bij onze moeder. Of ze er wat mee doet, geen idee maar ja, er mee blijven zitten is jiet goed.
Ik heb er met een zus en broer over gepraat. Zij ervaren het ook wel zo, maar allemaal durven we het gesprek niet aan te gaan omdat ook zij bang zijn te kwetsen. Mn broer had pas een issue en toen heb ik er wat van gezegd. Maar zij draait het erg snel om dat het ons probleem weer lijkt.
Mijn andere zus gaat achter mijn moeder staan, daar twijfel ik niet aan. Mijn vader zal het niet durven zeggen (haha, lijkt op zijn kinderen), maar zal het ook met ons eens zijn.
Lastig pakket dan. Nou ja, ik ben begeven moment wel wat consequenter met mijn woorden geweest bij haar. En zeg het nu ook echt als iets me niet sind wat ze zegt
Het klinkt niet gezond, althans niet op deze manier en als je je in heel veel bochten gaat wringen. Maybe kun je hulp inschakelen om dingen te verwerken en in een ander perspectief te leren zetten.
En vraag op je antwoord, het kan mij niet schelen wat mijn moeder denkt over dingen die ik kies, mijn moeder kan ook zo uit de hoek komen..en heb haar al eens gezegd, niets aardigs/liefs te zeggen houdt het dan lekker voor jezelf. Ik zit er namelijk NIET op te wachten en dat weet ze. Als ik kijk hebben mijn middelste zusje en zij wel die dynamiek wel een beetje, al vechten ze elkaar net zo goed de tent uit.
Ik wil vooral niet uit de tent vechten met mijn moeder. Ze is wel een leuke oma, en ook geen slechte moeder. De denkt alleen over bepaalde dingen anders, maar ze verkondigd dat dus ook, waarschijnlijk komt dit ook uit haar potje 'ik moet mezelf bewijzen'.
Mijn vraag is vooral waarom je het je zo aantrekt? Mijn moeder is ook iemand die altijd een mening klaar heeft, meestal zonder door te hebben hoe beledigend ze is. Zo kreeg ik o.a. een rot opmerking op m'n huwelijks aankondiging en op de naam van m'n 2e kind. Ik heb het haar vaker teruggegeven, maar ze is zich er niet van bewust en geeft ook aan dat het niet zo negatief was bedoeld (maar zo voelt ie wel mam!). Inmiddels bereid ik me voor op een stomme opmerking, dan kan het alleen maar meevallen, maar ik laat het daarna ook weer van me afglijden. Mijn moeder kan ik niet veranderen.
Ik vind het niet gezond klinken. Ik kan me voorstellen dat het goed voor je is om eens met een contextueel therapeut te praten over de relatie met je moeder... Ik denk dat je daardoor echt een paar stappen verder kunt komen...
Mij heeft het ontzettend geholpen om mijn eigen reacties en angsten beter te begrijpen. En om in een betere positie te gaan staan... was even wennen voor mijn moeder, maar ze heeft het geaccepteerd. En we zijn er allebei beter van geworden...
Het fijne van de contextuele benadering, vind ik dat het erg respectvol is. Wat jij nodig hebt en verwacht, komt naar voren. Je teleurstelling. Ontschuldigen (begrijpen waarom de ander doet wat ze doet). Het kan erg helend zijn. Goed voor je zelfvertrouwen ook...
Klinkt 'positief', voor zover therapie nodig hebben positief kan zijn natuurlijk. Misschien een domme vraag, maar puur praktisch: heb je er een doorverwijzing van de huisarts voor nodig? Ligt dit aan je verzekering of is dit altijd buiten verzekering?
Voor mij is het het erg lang geleden. Ik betaalde het zelf, maar tegen een laag tarief, omdat ik weinig verdiende... Dat zal per therapeut waarschijnlijk verschillen... Als de therapeut ook psycholoog, zullen de prijzen en vergoedingen anders zijn, dan bij iemand met een andere vooropleiding...
Als ik eerlijk ben ik het niet. Ik ben bang haar te kwetsen en dat wil ik dus weer niet. Lijkt mij namelijk niet leuk om te horen dat je denkt dat dit komt doordat ze niet goed opgevoed heeft. Ik denk namelijk dat ze behoorlijk overstuur zal raken (als ik weg ben, op het moment zelf klets ze zich eronderuit)
Nee dit is niet heel gezond, enkel dit is wat je jaren gewend bent ook soort Coping mechanisme. De eerste optie zou zijn je mond open trekken, in durven gaan tegen haar, je eigen mening vormen niet op basis van haar mening. Bevraag je zelf waar ben ik bang voor, waarom durf en kan ik niet eerlijk zijn, waarom vind ik belangrijk wat zij vind. Heb je er hinder van is de enige optie therapie je kan het willen veranderen maar daadwerkelijk kunnen en doen zal je niet alleen lukken. Als het nu enkel met jou was en niet je broers en of zussen kan je denken hmmm ligt er een stuk bij mij. Maar in dit geval is het met allen.
Besef goed je moeder kan je niet veranderen alleen zij zelf. Als ze bereid is te luisteren en te beseffen wat haar gedrag jullie aanricht en dit oprecht wil veranderen dan heb je zeker een mooie toekomst. Wil ze dit niet of wordt de schuld aan jou gegeven zal je het voor je zelf moeten veranderen, om een zelfstandige vrouw te worden en op die manier een gezondere relatie te creëren met je moeder dan dit. Als je bang bent voor je moeder je niet oké in mijn ogen, je kan en mag denken ze is het er niet mee eens of gaat het niet fijn vinden. Maar vind dat je ten alle tijden een gevoel mag hebben t.a.v. je moeder ondanks reactie kan ik altijd bij haar terecht voel me gezien en gehoord even los van de uitkomst
Dank voor je uitgebreide reactie. Ik heb een eigen mening, alleen durf ik die bij haar niet te geven. Voor mij heel erg de vraag, wil ik het open gooien en haar misschien keihard kwetsen, want ze heeft het niet altijd makkelijk gehad of moet ik gewoon doorgaan en haar mening incasseren (en naast mij neerleggen, wat me dus niet lukt).
Vind het accepteren geen optie, zodra je jezelf wegcijfert of aanpast of angstig bent los van of het nu je moeder, zus of vriendin of collega is, dit is niet oké
De reactie van een ander heb jij nu invloed op enkel hoe er mee om te gaan. Als jij om een confrontatie uit de weg te gaan je mond houdt cijfer je je zelf weg. En ja als je iemand zou kwetsen is dat vervelend, maar normaal zegt die gene dit jij verontschuldigt je of verklaart je zelf een spreekt het uit en gaat verder. Andersom kwetst ze jou ook enkel weet ze het niet want je zegt het niet. Je leeft voor een naar anderen l
Dank voor je uitgebreide reactie. Ik heb een eigen mening, alleen durf ik die bij haar niet te geven. Voor mij heel erg de vraag, wil ik het open gooien en haar misschien keihard kwetsen, want ze heeft het niet altijd makkelijk gehad of moet ik gewoon doorgaan en haar mening incasseren (en naast mij neerleggen, wat me dus niet lukt).
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (38) Verversen