Mijn beste vriendin wil al 5jaar lang graag moeder worden.. Ze hebben 2jaar geprobeerd in Nederland.. Helaas zonder succes.. Toen zijn hun verhuist naar Noorwegen en hadden besloten om voor het verkrijgen van een kindje naar het ziekenhuis te gaan.. Hier hebben ze ontdekt dat bij haar alles goed is.. Hij heeft helaas nagenoeg geen enkel levend zaadcelletje erin zitten... Meerdere malen potjes ingeleverd, elke x dezelfde uitslag.... Toen waren ze op een punt van okee misschien moeten we het maar accepteren.. Dat ging bij hem makkelijker dan bij haar..! En toen kwamen wij ook hier in Noorwegen komen wonen, en hebben hun op Avalon gepast toen het met de bevalling van Damon zo vet mis ging... Toen mijn man met Damon aan kwam gereden in dat kleine bakkie (net 2uur oud) brak er bij haar natuurlijk sowieso iets, ze had nog nooit zo'n klein babytje in der handen vast gehouden, en bij hem brak en ook iets, en dan ook nog je vrouw te zien met zo'n klein hummeltje was het duidelijk, oke we dachten het geaccepteerd te hebben, maar dat bleek dus echt niet zo te zijn..! Sindsdien zijn ze weer terug in de medische molen en gaan ze morgen bij hem vannuit de balzak sperma afnemen.... De kans dat er daar iets levends nog in zit is 85% zeiden de doktoren...! Nu is dit niet het enige probleem bij hun.. Hij heeft een chronische ziekte waardoor waardoor het voor de komst van hun kindje beter is als het een jongetje gaat worden (heel moeilijk verhaal maar waar het opneer komt is dat het jongensgeslacht het nooit heeft omdat het via het vrouwelijke geslacht komt, en hij heeft de pech het van zijn moeder te hebben gekregen)... Dus om een lang verhaal kort te maken ik ben zoo zoo zoo zenuwachtig voor hun voor morgen!!!! Wat nou als hij net bij die 15% hoort? Dat gaat echt heel veel pijn bij haar doen, want ze heeft nu nog steeds een hoopvol lichtje dat het kan..!!! En juist omdat ik mijn eigen kinderen zo lief heb, en daar zoveel van terug krijg gun ik het hun meer dan wie dan oooook!!!!!!!!! Moest dit effe van me afschrijven!!! Bedankt voor het 'luisteren' !!
We kunnen ophouden over donorschap praten want: ZE HEBBEN EEN GOEIE UITSLAG!!!!!!!!!!!! WOEP WOEP! OOOH OK BEN ER HELEMAAL EMOTIONEEL VAN! nu besef ik heel goed dat dit het begin van hun avontuur gaat worden! Bedankt voor het geduim! Het heeft geholpen!!!!!
Oh ik kan me zo goed voorstellen hoe zenuwachrig jij je moet voelen! Om nog maar te zwijgen over je vriendin en haar man zelf... Ik denk dat je, onbewust, uiteindelijk, stiekum, (jarenlater) misschien ook iets van een schuldige vinger naar je man gaat wijzen.. Niet omdat je dat wil en denk dat je die gedachte als vrouw zijne ook heel erg zou vinden maar als je zelf wel helemaal in orde bent en je man niet en je daarom dus niet je/jullie droom kunt waarmaken lijkt me echt hartverscheurend. Tuurlijk sta je er samen in en heb je er beide ontzettend veel verdriet van en zal die man zich al heel schuldig voelen.. Hopelijk kunnen ze tot een oplossing komen mocht het alsnog niet lukken waar ze beide echt achter staan en ze alsnog pappa en mamma mogen worden. Het is toch veel te bijzonder om dat te moeten laten schieten!
Vind het ook zo erg voor stelletjes waarbij het zo moeilijk gaat, ditmaakt je helemaal kapot, die onzekerheid, het verlangen..... Mijn zusje is toevallig vanmorgen net bij de gyn geweest en is na 16 maanden en dmv injecties en hormonen 6 weekjes zwanger! Ben zo blij voor haar...wij hebben 1,5 jaar geleden onze moeder verloren aan acute leukemie, dus na al dit verdriet gun ik haar zo dit nieuwe geluk! Ik heb dus van heel dichtbij meegemaakt hoe ze hiermee worstelde en hoe het haar sloopte, had haar maandelijks huilend aan de tlefoon, op gegeven moment zelfs wekelijks.. En dat doet je zo pijn, dat je je kleine zusje niet kan helpen hierin, je staat machteloos. Dat gevoel zal jij ook wel ongeveer zo voelen met je beste vriendin Natas!
@berna en @maaike, wat vreselijk dat jullie ook helemaal in die molen hebben gezeten, des te meer besef je ook hoe bijzonder het is om zwanger te raken..... Eindelijk ook mee mogen voelen en het verlangen dat waarheid mag worden
Nouja denk dat dat echt niet alleen tienermoeders en/of jonge gezinnen zijn hoor ik was zelf 19toen ik in verwachting was van Avalon en net 20 toen ik beviel.. Ik ken anders ook meerdere hoogopgeleiden vrouwen van 30jaar die elk weekend een fles rode wijn Open trekken want 'er was een tijd dat dit heel normaal was' ik denk dat dat dus echt persoonsgebonden is en niet leeftijdsgebonden en dan bedoel ik elk weekend een fles wijn terwijl ze zwanger waren he!
En je omschrijft heel goed die machteloosheid die ik voel jegens mijn vriendin, want ik ben er altijd voor haar, en als zij moet huilen dan huil ik met der mee want ik 'voel' de pijn van hetgene wat zij zo graag wil maar de pijn die zij echt voelt is nog vele malen groter en die kan ik niet echt voelen.. En vaak voel je je machteloos maar ook heel vaak nutteloos want ik kan haar wens niet laten uitkomen....
Jaa klopt helemaal wat je zegt.. Je staat zo dichtbij haar waardoor je haar pijn "voelt" maar dan is het nog zoveel malen erger idd.. Vreselijk.. Ik kan me daar idd ook erg boos om maken..of als je dan weer tienermoeders en jonge gezinnen ziet waarbij dat kind gewoon verwaarloosd wordt en roken en liters enerdydrinken tijdens zwangerschap,, oh daar kan ik me dan zo kwaad over maken!
Wow wat ontzettend heftig van je moeder, mag ik daar nog mee condoleren? Ook heel heftig van je zusje maar wat GEWELDIG dat het nu gelukt is! Van harte gefeliciteerd en hoop dat alles goed gaat en dat haar wens ook echt uitmag komen over 9maandjes..! Zo merk je wel weer dat het krijgen van een kindje echt een cadeau is (en dus niet van ik neem even wat kinderen) een paar moeders uit mijn omgeving kunnen daar allemaal over zo makkelijk over praten van ik neem nog een kind en ondanks dat hey bij ons makkelijk ging kan ik ZOO boos worden om dat soort opmerkingen..! Want de laatste tijd merk ik door mijn omgeving dat echt zoveel stellen moeite met vruchtbaarheid hebben! Daarom word ik altijd zo blij van succes verhalen net zoals van Berna en Maaike en je zusje!!! Want er is niets mooier als moederschap en als die lang gekoesterde wens dan uit komt kan ik daar echt gewoon tranen van geluk van laten!!
Heftig hoor! Jeetje! Ik kan me herinneren dat je al eens iets over deze vriendin had geschreven. Je vertelde toen hoe moeilijk je het vond dat jij intussen al twee gezonde kinderen hebt en zij nog helemaal niet. Spannend!!! Ik duim voor ze dat het morgen goed gaat!!!
Maar... je zegt het is alles of niets, hoort hij bij de 15 procent dan is het voor hun helemaal afgelopen... Hebben ze wel eens nagedacht over een zaaddonor? (Vast wel, maar toch.) Ik praat daar misschien makkelijker over, maar je komt dat meer tegen: Mannen die onvruchtbaar zijn en wel met hun vrouw een kindje willen. En daarom een zaaddonor zoeken die zoveel mogelijk op de papa lijkt. Een vader is toch iemand die jou grootbrengt. Die voor je zorgt, van je houdt, met je meeleeft en van je geniet terwijl je opgroeit. Niet per definitie iemand van wie je biologisch afstamt. Een vraag die je (over een poosje) nog eens zou kunnen stellen is: Welke wens is groter: Willen jullie heel graag samen een kindje grootbrengen. Of, als het niet biologisch van hem kan zijn, willen jullie het dan helemaal niet? Ik zie het bij mij in de straat: Een man (27 jaar), alleen met drie kinderen van 5, anderhalf jaar en 10 maanden. De jongste twee biologisch van hemzelf, de oudste biologisch van zijn ex en háár exman. Hij (de buurman) heeft van baby af aan voor het meiske van 5 gezorgd en is daardoor voor haar, haar vader. Zij is voor hem zijn dochter. Omdat de biologische ouders allebei niet in staat zijn om voor haar te zorgen, is zij aan mijn buurman toegewezen. Hij had dat niet hoeven doen, hij had haar niet aan hoeven nemen. Hij heeft dat wel gedaan. Ik vind dat zo onwijs knap, op je 27e in je eentje de zorg voor drie hummels op je nemen. Hij is door en door papa, een beer voor zijn kinderen, hij staat er, hij gaat ervoor. Ik weet (bijna) zeker dat jouw vriendin en haar man dat óók zouden hebben als de baby er eenmaal is. Als je van begin af aan samen voor een baby hebt gezorgd, dan is het toch jouw kind?
Sorry als ik een beetje doordraaf. Maar ik vind het zo moeilijk om te lezen dat het voor hen over is als er geen levend sperma wordt gevonden. Vader zijn is zoveel meer dan alleen dat zaadje afgeven. NAtúúrlijk wil je dat het liefste, een kindje van jezelf. Dat begrijp ik ook echt wel. Maar ik neem aan dat ze vooral graag samen een kindje willen. Toch? Ik vraag me dan altijd af of er ruimte is om door dat proces van (jaloezie? gevoel gefaald te hebben? schaamte?) heen te gaan, als man/vader. En om dan toch voor een donor te kiezen, al voelt het in het begin wat ongemakkelijk en onwennig allemaal. Het is uiteindelijk toch ook een kindje van je vrouw. En als ik hoor hoe ontzettend graag ze een kindje willen, dan denk ik dat ze zichzelf een heleboel geluk en jarenlang plezier ontzeggen (en dat ze waarschijnlijk ook een fantastisch kind het levenslicht en het leven zelf ontzeggen) door het hele ouderschap te laten schieten puur op het feit dat hij dan niet de biologische vader zou zijn. Daar klopt voor mij ergens iets niet. Ga je voor het ouderschap? Of voor het biologisch vaderschap? Dat eerste toch?
Laten we eerst maar eens afwachten, hopelijk hebben ze morgen geluk!!!!!! Maar mocht dat niet zo zijn, misschien dat je over een tijdje nog iets voor ze kunt betekenen door dit onderwerp nog eens aan te snijden?
Oh en Maaike mijn man heeft zolang ik hem ken altijd gezegd ik zou NOOIT mijn zaad afstaan, en iemand anders MIJN kind op laten voeden.... Terwijl ik daar makkelijker over praat, ik zou ook eicel donatie kunnen doen, omdat ik andere vrouwen ook gun om kinderen te krijgen en zou mij (denk ik) niet verbonden met de kinderen voelen, want die zijn van de vrouwen die ze hebben gedragen... Draagmoederachap zou ik daarentegen absoluut NIET kunnen doen... Maar zo zie je maar weer dat echt waar elk mens daar anders over denkt... Maar wou alleen even zeggen dat er ook mannen moeite hebben met een zaadje af te staan... (al ken ik die niet zo heel veel, maar mijn wist ookal heeeel jong dat hij papa wou worden, en vond dat altijd heel bijzonder toen ik hem leerde kennen..!)
Naja ik weet hoe hij tegenover 'zaad' in zijn vrouw van een andere vent denkt... Niet positief dus! En nu hebben wij (alsin mijn man en ik makkelijk praten) maar ik weet dat mijn man daar precies hetzelfde over denkt als haar man dat doet... Terwijl ik uiteindelijk ook een zaaddonor had gezocht als het bij mijn eigen man niet zou willen, omdat ik mezelf ken en weet dat ik voor een kindje ook heel ver had kunnen gaan..! En voor een man is het sowieso anders, die is niet zwanger en beleeft dat totaal anders, en hoeveel vrouwen weten al wel niet van kleine af aan ja ik wil mama worden, ik wist dat altijd van heel kleine af aan al, schreef dat ook altijd in vrienden boekjes van wat wil je later worden..! Wat ik eigenlijk wil zeggen dat een vrouw vaak hemel en aarde zou bewegen voor een kindje en mannen daar emotioneel heel anders in zijn..! En omdat vrouwen hemel en aarde willen,kunnen en zullen bewegen hebben jullie uit eigen beweging met pijn en moeite, en ik geloof ook absoluut heel veel verdriet toch jullie eigen wondertjes mogen verwelkomen!!!!! Alleen ja als het bij een man niet wil en ook nog is fel tegen zaaddonoring is word het vooor een eventuele libderwens voor een vrouw wel heel veel moeilijker... Maar nog maals ik ben wel heel blij dat het jullie gegund is en hoop dat hey haar ook gegund word..! Met een beetje kans weten we vandaaag hoe of wat..! Bedankt voor jullie geduim! Hoop dat dat z'n vruchten af gaat werpen!
Ik ben het totaaaal met je eens met betrekking tot een donor.. En ik weet dat zij dat ook zoo doen! Ik denk dat een man het daar VEEL moeilijker mee heeft dan een vrouw! Ik denk dat een vrouw wat dat aangaat veel verder voor een kind gaat dan een man zou doen.. Ik denk dat het voornamelijk een beetje te maken heeft met mannelijke trots? De angst dat het kindje nooit volledig als dat van jou kan aanvoelen.. Wat echt dikke onzin is want ik zei hem ook: Je houd toch ook van die van ons? (want dat is ook echt zo hoor!) alleen ja dat is 'anders' zegt die, ik zei hem ookal nee dat is niet anders dat is gewoon een psychologisch iets in jou hoofd!!! Maarja ik kan zoiets niet beslissen he.. En voor hetzelfde geld zijn dat wel stappen die ondernomen gaan worden, maar heeft dat even iets meer tijd nodig om bij hem in te zinken.. Hij weet hoe ik erover denk want heb hem ook wellis heel aardig gemeld dat ik het ergens vrij egoïstisch vind om haar iets te ontnemen op deze manier, maar dat vind ik zelf ' vrij gevaarlijke' opmerking om te maken... En vind dat ook helemaal niet aardig van mezelf, maar dat moest toen gewoon even van m'n hart
@berna86: Daar heb je ook wel weer gelijk in. Bij mij duurde het 10 jaar (en 6 miskramen) voordat ik Tarne kreeg. Mijn zus deed toen ook heel luchtig: "Oh nou, dan zoek je toch een draagmoeder? Of je adopteert een kindje? Je kan ook nog pleegouder worden hoor, Maaike!" Toen kon ik haar ook wel schieten. Ze had totaal geen begrip voor mijn diepe wens om zelf een kindje te krijgen. Dus ik begrijp wel wat je zegt. Daar had ik misschien beter niet zo makkelijk aan voorbij kunnen gaan in bovenstaande.
Ik denk dat het voor iedereen een eigen en ook heel moeilijke keuze is. Maar als ik naar mezelf kijk, dan denk ik toch: als ik voor de keuze was gesteld: Een kindje via een omweg (draagmoeder, donorei, adoptiekind of pleegkind) OF helemaal geen kind, dan was ik toch voor het 'kindje via een omweg' gegaan. Ik heb natuurlijk al voor die keuze gestaan, want het leek jarenlang alsof het niet zou lukken. En mijn moederinstinct was zo sterk, ik voelde me niet compleet zonder kindje erbij. Voor mijn gevoel klopte mijn leven niet zonder kinderen. Ik ben ZO blij dat het mij uiteindelijk toch gegund is om twee fantastische kinderen te krijgen. En ja, bij mij is het uiteindelijk via de 'normale' weg gegaan en zijn Tarne en Mitja biologisch mijn eigen kinderen. Ik zou het ook echt vreselijk hebben gevonden als een andere vrouw mijn kinderen zou hebben gedragen. (Hmm... misschien is dat toch ook wel een beetje anders voor vrouwen, een hele zwangerschap beleven of eenmalig een zaadje afgeven. Of doe ik daar dan nu te makkelijk over?) Maar toch zou ik, als bv een draagmoeder mijn kinderen kreeg, daarna nog een heel leven van die kinderen hebben kunnen genieten. Dat zou ik toch liever hebben gedaan, dan helemaal geen kinderen. Maar dat ben ik dan he? Ik zou me ook kunnen voorstellen dat iemand voor iets anders kiest. Ik zou bijvoorbeeld weer geen eicel donatie kunnen doen. Ik zou gek worden. Ik zou de hele tijd willen weten hoe het met dat kindje gaat!
Hmmm... maar wel een gevoelig en moeilijk onderwerp hoor!! Zo eenvoudig is het inderdaad niet en er komen hele diepe gevoelens bij kijken. Daar heb je wel gelijk in. Misschien heb ik het wat al te makkelijk opgeschreven hierboven. Sorry...
Ach, wat vreselijk. Ik kan me er geen voorstelling bij maken hoeveel pijn hun dit moet doen. Logisch dat je zenuwachtig voor ze bent. Hopelijk is het ze gegund.
Pff ja, daar kan ik emotioneel van worden. Terwijl ik ook heel makkelijk zwanger ben geworden. Ik heb geen idee van hoe zwaar het moet zijn om via de medische weg zwanger te worden. En toch doet het me veel dat anderen dat geluk niet hebben. Ik zal voor ze duimen!
Spannend! Hoop zo voor hun dat hij bij de 85% hoort!
Lijkt me heel lastig om dat van zo dichtbij mee te maken en te zien dat een ander het geluk niet heeft om een kindje samen te kunnen krijgen. Er zijn zoveel mogelijkheden, maar het liefst heb je natuurlijk iets van jullie samen.
Een heel moeilijk traject.. En meteen alles of niets.. Als dit het niet is, is het afgelopen... Tuurlijk ben ik er voor haar alleen voel mij daar heeeel dubbel in.. Ik heb wel binnen no time 2kids gekregen.. Maar ook daar kunnen we het over hebben dat scheelt...! Maar toch dat blijft aan je knagen!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Mei 2015
reacties (26) Verversen