Ik ben onverwacht zwanger van een tweede. Ik ben nog maar 5 - 6 weken zwanger. Ik heb een heel onrehelmatige cyclus, maar de week voor mijn maandstonden heb ik erge pms/pmdd klachten. Dat leek nu niet anders te zijn, alleen was ik deze keer vooral erg somber, futloos, verdrietig en angstig ipv vooral boos. Omdat ik ook misselijk werd, en elke dag rond 20u in slaap viel effie getest en ja, zwanger dus.
Nu is dat gevoel nog niet over gegaan. Ik voel me vlak. Niets interesseert mij en ik heb nergens zin in. Ik ben supersnel geirriteerd. Ik voel me niet meer verdrietig, maar ook niet blij. Ik voel me wel regelmatig heel nerveus en bang, maar niet voor iets specifiek. Gewoon een angstig gevoel in mijn borst. Ik pieker ook wel heel veel over de nieuwe zwangerschap en al wat dat met zich meebrengt.
Dit herken ik niet van mijn vorige zwangerschap. Toen was ik supergelukkig en voelde ik me 9 maanden echt top. Nu begin ik bang te worden dat dit gevoel de hele zwangerschap gaat aanslepen en dat ik in een depressie sukkel (waar ik sowieso vatbaar voor ben). Ik voel ook totaal geen blijdschap over de zwangerschap of het kind, terwijl ik rationeel wel denk dat ik het normaal gezien zou zijn. Ik ben meteen mijn vitamines gaan halen, neem extra progesteron omdat ik al veel vroege miskramen heb gehad, heb mijn voeding meteen aangepast, ... Ik voel me ook al schuldig naar het kindje toe. Soms twijfel ik of ik het wel echt wil, maar uit ervaring van mijn pmdd weet ik dat ik mijn gedachten onder invloed van hormonen niet altijd kan vertrouwen.
Herkent iemand dit sombere gevoel? Hoe liep dat bij jullie?
Wat je beschrijft klinkt zwaar en ik herken het deels van mijn tweede zwangerschap. Mijn stemming was ook anders dan de eerste keer en ik voelde me vlak en snel overprikkeld. Zwangerschapshormonen kunnen heel veel invloed hebben, zeker als je al gevoelig bent. Wat mij hielp was erover praten met een verloskundige en mijn partner. Blijf goed voor jezelf zorgen en schroom niet om hulp te zoeken als het zo blijft. Je bent niet alleen hierin! Sterkte en wees lief voor jezelf.
Ik heb trouwens ook dat angstige en onrustige gevoel gehad, is nu wat minder. Ik heb ook een paar keer het gevoel gehad dat mijn hart heel snel klopte, wat ook een soort van angst gaf. Maar (volgens google) klopt je hart als je zwanger bent ook sneller en duidelijker. En ook hormonen kunnen dus een soort van gejaagd gevoel geven. Dit is bij mij ook weer minder geworden. Dus ik denk dat dit óók verklaarbaar is. Bij twijfel, bespreek het met de verloskundige!
Ja! Ik herken het. Ik ben nu (hoop ik) 6,5 weken zwanger. We hebben bijna een jaar geleden een vroege miskraam gehad en iets korter geleden wat ik vermoed een mislukte innestelling. (Licht positief getest, week later alsnog ongesteld.) Nu vind ik het lastig om er echt op te vertrouwen dat ik zwanger ben en het niet weer een miskraam wordt. Maar het gekke is, toen ik een paar weken terug echt die positieve (knal)test in handen had, had ik blijdschap verwacht. Maar ik heb me dagenlang, bijna een week, heel somber gevoeld, zonder dat ik het kon verklaren. Ik heb geen twijfels of ik dit wil, dus waarom kan ik dan niet blij zijn? Natuurlijk weet ik dat er ook lastige momenten gaan komen, dat niet alles even leuk is. Maar ik heb het gevoel dat we dat aan kunnen en dat is nog ver weg. En toch ben ik heel somber geweest. Het is nu minder. Maar echte blijdschap is er ook nog niet, ookal duim ik continue dat het goed zit. Ik heb ook bij menstruaties dat ik extremere emoties kan voelen. Dus ik probeer altijd te denken "kan ik verklaren dat ik me zo voel, met dingen die in mijn leven spelen". Zo nee, dan is het waarschijnlijk hormonaal. En ik denk dat dit het ook is. Daarmee ben je er nog niet van af, maar dan kun je het misschien beter plaatsen. Somberheid kán een symptoom van zwangerschap zijn. En zelfs als je twijfels hebt als "wil ik dit echt", is dit volkomen normaal. Ik ken ook vaders die dat gedacht hebben.
Geef je lichaam de tijd om te wennen, wees niet te hard voor jezelf, rust voldoende uit (als je zwanger bent, heb je blijkbaar meer rust nodig) en als de sombere gevoelens blijven, praat erover met bijvoorbeeld de verloskundige. Het is absoluut niet iets waar je je schuldig over hoeft te voelen, want het komt gewoon door hormonale schommelingen, maar je moet wel oppassen dat je er niet mee rond blijft lopen.
Ik ben onverwachts snel zwanger geraakt van de 2e, dit werd een miskraam maar we waren beide niet in de gloria. Dit kon komen doordat het meteen raak was ookal duurde onze dochter ruim 3 jaar, een soort van shock. Heel stom maar ik vond de uitgerekende maand ook niks aan, de maanden dat ik verlof zou hebben vond ik ook saai dus de slingers hingen hier zeker niet. Het moest allemaal nog een plekje krijgen. Die week was ik wel erg emotioneel en ik zat erg in mijn hoofd, bij onze dochter had ik dat totaal niet en vlogen we die 9 maanden zo door. Hormonen.. je heb er geen grip op.
Ik herken dit heel erg. Zwanger zijn vond ik daarom ook niet zo leuk. Alsof ik niet in mijn eigen lichaam thuis hoorde ofzo. Bij mij ging het na het 1e trimester wel beter hoor. Hopelijk bij jou ook!
Ik denk dat dit meer voorkomt dan je denkt. Onze jongste zat al wel in de planning voor iets later. Uiteindelijk raakte ik nog vrij onverwacht zwanger. Ik heb heel lang moeten wennen. Ik heb begeleiding gehad van een psycholoog die in goed contact stond met de POP-poli.
Toen ik onverwachts zwanger was van mijn eerste-zeer gewenst en welkom- heb ik echt tijd nodig gehad om het ook leuk te gaan vinden. De hormonen hielpen niet mee. En de misselijkheid natuurlijk ook niet. Op een gegeven moment heb ik een soort daad gesteld om mezelf toestemming te geven om het wél leuk te gaan vinden en mijn angst dat het het mis kon gaan overboord te gooien: ik kocht wat babykleertjes, gewoon om te laten zien aan mezelf dat er écht een lief klein kindje ging komen. Dat heeft me geholpen om mijn sombere gevoel te verjagen, hoewel ik ook daarna me lichamelijk nog steeds beroerd voelde. Maar ik kon het daarna accepteren ipv me ertegen te verzetten... Dat maakte een wereld van verschil! Sterkte meid, het komt echt goed. En als je wel verder wegzakt richting depressie, vraag dan hulp bij je huisarts of gynaecoloog!
Ik moest ook ontzettend wennen aan het gevoel van een tweede zwangerschap. Achteraf had ik dit beter kunnen benoemen bij de verloskundige zodat ik hier niet alleen door heen had gehoeven.
Ik ben tussen de zwangerschappen in bij de pop-poli geweest voor verwerking van de eerste zwangerschap en ik moet zeggen dat ik de hulp daar ontzettend fijn vond. Het klonk zwaar toen ik die verwijzing kreeg maar eenmaal daar was dit helemaal niet het geval. Ze hebben veel ervaring in allerlei gevoelens en ervaringen rondom zwangerschap. Dus ik zou het benoemen bij de verloskundige en stel ze benoemt de pop-poli hierin, weet dan dat dit ontzettend waardevol kan zijn.
Sowieso aankaarten bij je verlos/gyn, daar het een hormonen verhaal lijkt, lijkt het mij dat ze daar ook wel degelijk goede oplossingen voor hebben. (Los van het feit dat het als de invloed uit hormonen komt het natuurlijk heel erg kan fluctueren).
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (9) Verversen