Hallo dames, Ik ben vast niet de enige hier met een peuterpuber. Over anderhalve week wordt hij 2 en hij kan me soms een partij moeilijk doen! Regelmatig vragen we wat hij wil, dan is dat duidelijk, want hij zegt ook echt volmondig 'ja' (en we weten dat hij snapt wat we bedoelen), en dan krijgt hij dat, maar dan wil hij het ineens niet meer en is het huis te klein. Vooral tijdens het avondeten heeft hij dat nogal eens. We zijn vrij makkelijk, als hij een keer niet wil eten, hoeft het niet want hij eet over het algemeen prima en hij heeft een gezond gewicht. Maar dus regelmatig vragen we wat hij wil en dat schepen we op, maar als hij dan zijn bordje voor zich heeft staan wordt hij kwaad om ik weet niet wat en smijt hij alles op de grond. Ook met andere zaken heeft hij dat. Dan wil hij iets, maar wanneer hij het krijgt wil hij het niet meer en wordt hij boos, vaak meteen zo boos dat hij ook niet meer in staat is te luisteren naar onze uitleg. Kunnen jullie kleintjes ook zo wispelturig zijn en hoe gaan jullie ermee om?
De mijne net zo! Ook al is hij een paar maandjes jonger (wordt over 3 maanden 2 jaar). Vooral inderdaad tijdens het avondeten en erna. Hij wil zelf eten, maar dit lukt hem nog niet altijd. Gevolg: krijsen en moeilijk doen. Of met spelen, als iets niet lukt of gaat zoals hij wil, dan is het meteen krijsen. Soms krijst hij even 2 minuten en is het over, soms houdt het langer aan en dan huilt ie zichzelf overstuur en weet hij volgens mij zelf niet eens waarom hij huilt. Het hoort denk ik echt bij de leeftijd. Een vriendin van mij heeft drie kinderen en zei altijd: de leeftijd 1,5 tot 3,5 is zo pittig! En daarna, zodra ze beter praten en zichzelf bewust zijn van hun 'ik' gaat het beter.
Las toevallig ook in de Ouders van Nu dat peuters zichzelf leren kennen/ beseffen dat zij een individu zijn rond de leeftijd van 2,5. Dit gaat vooraf en gepaard met opstandig gedrag, niet willen luisteren en boos worden als je toch wel doet wat ze willen/zeggen. Het gaat er dan niet om dat hij ineens geen banaan meer wil, maar hij wil gewoon geen banaan om dwars te zijn. Omdat jij het geeft. Omdat hij de grenzen op zoekt om zo te leren wie hij is.
Succes en sterkte. Ik herken er veel in. Hopelijk gaat het over een tijdje beter. ("het is een fase, het is een faaaase")
Het is een fase! Het is een fase! Goed om af en toe te roepen ja ;)
De psychologie van een peuter is ook zeer interessant. Het is inderdaad tussen 2.5 en 3 jaar dat de peuter snapt dat het een eigen 'ik' heeft, maar vooral ook dat een ander persoon ook een eigen 'ik' heeft die af kan wijken van de 'ik' van de peuter. Voor die tijd is het maar moeilijk te begrijpen voor een peuter dat een ander andere dingen kan willen of leuk kan vinden, want hij bekijkt alles vanuit zijn eigen perspectief. Daarom werkt samen spelen ook pas vanaf 3.
Daarnaast kan een peuter ook teeds meer begrijpen, maar heeft het nog niet de vaardigheden het zelf uit te voeren. Hij weet dat je een dop moet draaien om hem van de fles te krijgen, ziet papa en mama dat ook doen, maar heeft nog niet de motoriek om die dop meer dan één slag te draaien of de kracht om een goed dichtgedraaide dop open te krijgen. En met eten inderdaad, hij ziet hoe papa en mama eten, maar die vork zo naar de mond brengen dat het eten ook op de vork blijft liggen onderweg is best lastig voor zo'n kleintje. Heel frustrerend als je juist zoveel mogelijk zelf wil doen!
Het is een fase! Het is een fase! En als hij uit de fase is gaat zijn zusje beginnen...
Hier een peuterpuber dametje... Ik vroeg haar van de week wat ze wilde eten en ze wilde een krentenbolletje. Maar zodra ze het zag deed ze hysterisch en even later was ze oprecht overstuur. Heb haar getroost en daarna herhaalde dit zich nog 2 x. Maar dit kan ze met meerdere dingen doen. Ook kan ze ineens heel brutaal doen. Maar het zomaar ineens heel boos/hysterisch doen vind ik best wel een uitdaging... Ik hoor om me heen dat het bij de leeftijd hoort, maar stiekem hoop ik dat deze fase snel voorbij is ;-)
Ik doe eerst begripvol en laat haar zeggen wat er is en wat ze wil. Maar als ze blijft krijsen laat ik haar even uitrazen op de onderste trede van de trap totdat ze weer aanspreekbaar is. Soms gaat ze hier ook uit zichzelf zitten om uit te razen... En als ze ineens intens verdrietig is troost ik haar en praat dan daarna met haar...
Ja als hij zo hysterisch is dat hij niet meer kan luisteren of als hij begint te slaan en krabben dan mag hij hier ook even op de gang uitrazen. Daarna is hij in ieder geval weer aanspreekbaar. Afleiden werkt soms prima, maar op andere momenten juist weer totaal averechts. Het is zeker niet de makkeljikste leeftijd.
Je kan contact opnemen met een consultatiebureau in de buurt en vragen om advies en ze hebben een soort tripple plan ofzo hoorde ik laatst. Dan kun je advies krijgen over hoe je er het beste mee om kunt gaan. Of een informatie folder mee krijgen.
De mijne is 25 maand maar die heeft ook z'n momenten gehad alleen hij praat nog niet. En vrij makkelijk.
Dat vind ik voor nu echt te ver gaan. Volgens mij is hij geen super moeilijk kind, gewoon een peuterpuvber en zijn we redelijk goed bezig met onze manieren van straffen, belonen en communiceren. Ik vroeg me gewoon af hoe andere moeders ermee omgaan. Praten gaat hier steeds sneller. Momenteel hoor ik zo twee nieuwe (pogingen tot) woorden per dag. Ik denk dat het makkeljiker zal worden naarmate zijn vocabulair uitbreidt, maar misschien ook niet.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Juni 2014
reacties (6) Verversen