Enkele maanden geleden ben ik mis geworden van deze community. Onze vreugde kon niet op, we hadden een positieve zwangerschapstest in handen en konden beginnen aan ons avontuur. Helaas was dat van korte duur, want amper twee weken later kreeg ik bloedverlies wat het begin van een miskraam inluidden. Maar we konden hier wel mee om. En amper 4 weken na de miskraam had ik alweer een positieve zwangerschapstest in handen. De gynaecoloog wou me goed opvolgen en zo kwam het dat ik wekelijks een echo kreeg. Het geluk kon niet groter zijn toen bleek dat we gezegd waren met twee vruchtjes. Kloppende hartjes, goede stijging van de Hcg-waarden,... alles was zoals het hoorde. Geen bloedverlies dit keer. Vol vertrouwen gingen we dan ook voor echo nummer 5, waar we de boodschap te horen kregen dat de hartjes van beide vruchtjes gestopt waren met kloppen. Een missed abortion dus. Het was wachten tot de vruchten eventueel spontaan afkwamen, maar dat deden ze niet. Het werden dus weeënopwekkers en de raarste daG uit ons leven. De gynaecoloog vond het niet normaal en we werden beiden onderworpen aan chromosomenonderzoek en uitgebreide bloedtesten. De chromosomenkaart is bij beiden ok, mijn bloedwaarden afwijkend. Mijn bloed stolt te snel, wat zware gevolgen kan hebben in een zwangerschap. Bij een volgende zwangerschap zou ik dus bloedverdunners moeten nemen. Dit naast de utrogestan die ik hiervoor ook al opstak. En jawel, het is zover. De derde zwangerschap. Morgen naar de gynaecoloog voor een eerste echo. Alleen, want mijn partner mag omwille van COVID-19 niet mee. Ik durf niet te genieten. Ik krijg hartkloppingen van de stress. Bij ieder steekje dat ik voel, sla ik in blinde paniek. ‘Ben ik wel moe genoeg’, ‘Ben ik wel misselijk?’, ‘zijn mijn borsten nog gevoelig?’,... het is een voorbeeld van vragen die ik mezelf steeds stel en waar ik bevestiging over wil. Dit is vermoeiend. Ik wil gewoon kunnen genieten. Deze stress is niet opportuun, noch voor mezelf, noch voor mijn zwangerschap. En ofschoon ik alles positief wil inzien, soms lukt me dat niet. De tijd kruipt tergend traag voorbij. Sorry voor mijn relaas, maar ik hoop dat iemand van jullie dit begrijpt. En me gewoon vertelt dat ik niet gek word, maar dat er ooit een tijd komt waarin ik kan genieten van deze zwangerschap. Want daar heb ik echt nood aan.
Snap het heel goed. Na twee miskramen vind ik het zo ontzettend moeilijk om blij te zijn deze keer. Ik probeer hoop te houden dat het vaker wel dan niet goed gaat. En dat ik nog geen bloeding heb gehad. Hopelijk helpt de echo om je wat gerust te stellen morgen! Helaas moet het alleen, maar wel weer wat extra zekerheid! Succes morgen, laat ons weten hoe het ging!
Dag Alaska Het spijt me te horen dat je hetzelfde hebt moeten meemaken! Hoe raar het wellicht klinkt uit mijn mond: hou er de moed in! :-) voor wanneer ben je precies uitgerekend? :-) De gynae zei vandaag dat dit het beeld was waar ze op gehoopt had, dus dat is wel geruststellend. Ik heb ook bloedverdunners meegekregen (Asaflow), die samen met de Utrogestan zouden moeten helpen bijdragen aan een goede zwangerschap. Fingers crossed. :-)!
Hier ook 2x misgegaan . 1ste 12 en 20 weken waren een hel. En de laatste 2 weken .... het is en blijft altijd spannend, je hebt het zelf niet in de hand
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in December 2020
reacties (8) Verversen