Bemoeienis na bevalling..
- Mommy2be95
-
10 2750 17/12/2019
Ik ben vandaag precies 2 weken geleden bevallen. Was een heftige bevalling en hebben met de kleine man 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Heb hier zelf wel een aardige klap van gehad en ook lichamelijk daardoor niet kunnen beginnen met mijn herstel van de (ongeplande) keizersnede. Nu zijn we dus een weekje thuis en genieten we ontzettend van ons gezinnetje met z'n drieën. Maar ik word zoooo moe van mensen. Ik ben nog best wel beschermend en emotioneel op z'n tijd en merk dat ik soms enorm veel moeite heb met mensen en hun bemoeienissen.
Nu was mijn schoonmoeder vanavond op visite en tot mijn grote ergenis pakt ze de kleine terwijl hij ligt te slapen, gewoon uit de box. Of ook wel. Kind wakker. Daar begon de irritatie al. Vervolgens hadden we een gesprek over dat hij soms dagen heeft dat hij meer wil eten dan normaal en begint ze gelijk over dat hij ondervoed zou zijn, dat hij veel lichter is als vorige week (wat niet het geval is) en dat ik misschien maar eens flesvoeding naast m'n borstvoeding moet gaan geven omdat borstvoeding niet voldoende zou zijn. Toen begon de irritatie al hoger op te lopen. Ik krijg gelijk 't gevoel dat ik het fout doe, terwijl ik in m'n achterhoofd echt wel weet dat ik het goed doe en zelf wel door heb wat mijn kind nodig heeft en wat niet. Vervolgens ga ik naar de slaapkamer om de kleine te verzorgen en te voeden omdat ik dat liever niet doe waar zij bij is. Komt ze gewoon zomaar binnen banjeren omdat ze weggaat om even te kijken naar hoe hij gevoed wordt en een heel verhaal nog te vertellen over van alles en nog wat. Net dus gelijk even een instortmomentje toen ze weg was, en vriendlief snapt het helaas niet.. Zo gaat het al sinds de bevalling. Van de week werd de familie boos omdat we onze telefoon niet opnamen omdat we een dagje rust wilden. De week ervoor waren familieleden geïrriteerd omdat ze hem niet mochten vasthouden. Eerst wegens het ziekenhuis en de hygiëne en daarna omdat ik niet wil dat ze hem continu wakker maken om te knuffelen. Stel ik me nou echt zo aan? Soms overweldigen die moedergevoelens me echt even. Maar die kleine is echt m'n prioriteit en ik vind het enorm moeilijk dat mensen zo op m'n lip zitten bij alles wat ik doe. Net of ik alles fout doe. M'n vriend zegt dan doodleuk: ja ze bedoelen het goed. En dat zal ook best. Maar als er iemand weet wat goed voor haar kind is, is het de moeder toch?
Zolang we met ons gezinnetje zijn ben ik gewoon enorm gelukkig en geniet ik zoooo. Maar zodra er andere (schoon)familie bij komt, word ik onzeker door wat ze zeggen, voel ik me enorm geïrriteerd en eindig ik huilend op de bank van frustratie. Iemand die dit herkend? Ik voel me zo'n aansteller, maar kan dat gevoel ook niet uitschakelen en vind 't toch best lastig om wat ze zeggen en doen te laten gaan..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in De Klaagmuur
reacties (10) Verversen