In februari 2014 ben ik bevallen van ons eerste kindje. Hij lag al een lange tijd in onvolkomen stuit. Waardoor wij voor de keuze stonden tussen een keizersnee of stuitbevalling. Deze keuze vond ik erg moeilijk, want ben je egoïstisch als je voor een stuitbevalling kiest? Of als het mis gaat kun je jezelf dat vergeven? Met deze vragen heb ik veel geworsteld. Maar ja een keizersnede is ook niet zonder risico's voor de moeder. Mijn man en ik hebben besloten om het aan de natuur over te laten. Want als het niet goed gaat grijpen ze echt op tijd in. Volgens de gyn was de kans dat het een spoed keizersnee zou worden 50/50, maar dan heeft het kindje in elk geval zelf besloten wanneer hij klaar was om geboren te worden. De bevalling is me erg meegevallen. Rond 18uur begon het te rommelen. We zijn om 19.30u in het ziekenhuis aangekomen. Ik had toen al 7cm ontsluiting dus dat schoot lekker op. Om 20.15uur braken mijn vliezen en zat ik op 9cm ontsluiting. Helaas begonnen toen al de pers weeën (dit gebeurd volgens mijn gyn wel vaker bij stuitbevallingen) Deze moest ik dus nog even weg puffen. Uiteindelijk mocht ik beginnen met persen en was de kleine man met 25min geboren. Wat ik wel jammer vond was dat de bevalling volgens een protocol moest gaan, namelijk bevalling in de beensteunen, een infuus en catheter en standaard een knip. Maar goed ik snap ook wel dat dat in mijn eigen belang was. Ik kijk alles bij elkaar dus terug op een geslaagde stuitbevalling die ik als het moet weer over zou doen. Ik deel mijn verhaal om anderen te helpen met het maken van een keuze. Helaas staan er meer negatieve ervaringen op het internet.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Bevalling
reacties (1) Verversen