Hallo allemaal,

Ik zou graag even me verhaal kwijt willen.
Ik ben alleenstaande moeder van een zoontje van 9 jaar. Ik en de vader van mijn zoontje waren beide 9 jaar samen. Ik was 23 jaar toen ik me zoontje kreeg. Toen me zoontje ongeveer 1 jaar was gingen we uit elkaar. We hebben nog goed contact en hij is ook gewoon in het leven van mijn zoontje. Sindsdien ben ik nooit meer iemand tegengekomen wat serieus was tot vorig jaar sept. Ik was zo gelukkig!! Eindelijk had ik de liefde gevonden..Samen met mijn zoontje voelde ik me echt een gezinnetje. We deden veel leuke dingen met zijn drieën. Ik heb altijd nog een kinderwens gehad naar een tweede kindje en aangezien me zoontje dit jaar 10 word en ik al 32 ben besloten we in januari dit jaar te stoppen met de pil.. Ik was al in febr zwanger wat helaas eindigde in een miskraam. Begin april bleek ik weer zwanger te zijn. Een week nadat me eisprong had plaats gevonden maakte hij het uit totaal onverwachts voor mij! Twee weken nadat het uit was kwam ik erachter dat ik zwanger was.. De reden dat het uit is omdat hij alleen wil zijn, om dingen te verwerken vanuit zijn verleden en aan zichzelf wil werken. Hij is nooit echt alleen geweest, altijd van relatie naar relatie gegaan en nu komt hij zichzelf tegen. Ook het feit dat ik een zoontje heb vond hij moeilijk. Hij kon de verantwoordelijkheid niet aan en wil dit ook niet. Hij kiest voor zichzelf hierin. In de toekomst ziet hij zichzelf met iemand zonder kind zodat je alles samen voor de eerste keer kan meemaken. ( zoals de ideale situatie). Ik sta nu echt voor een dilemma. Ik weet het al 3 weken maar kan geen keuze maken. Me ex wil het niet, hij is niet klaar voor een kindje. Hij zegt dat hij er financieel wel voor me gaat zijn en gaat langskomen wanneer hij tijd heeft maar het kindje is dus ongewenst voor hem al gaat hij wel de verantwoordelijk op zich nemen. Hij is wel standvastig over ons en een kindje gaat daar niks aan veranderen..Ik ben niet gelukkig hoe ik me nu voel sterker nog ik voel veel verdriet en schaamte ook al is de zw schap voor mij wel gewenst. Ik heb voor vrijdag een telefonisch consult met een arts van de abortuskliniek en dan kan ik daarna een afspraak maken om langs te komen. Ik denk zelf aan de abortuspil. Emotioneel weet ik niet of ik dit kan en wil. Ik wil niet verbonden aan hem blijven en zien hoe hij op een dag gelukkig word met zijn nieuwe vriendin en gezinnetje maar ik weet ook niet of ik de zw schap kan afbreken omdat ik al jaren een kinderwens heb voor een tweede kindje. Hij zegt dat ik voor mezelf en me toekomst moet kiezen en me vrijheid. Die heb ik nu enigszins want mijn zoontje is om het weekend bij zijn vader.. De leeftijd is natuurlijk ook ideaal waardoor je meer tijd hebt voor jezelf.. Kortom een moeilijke keus. Wat vinden jullie ervan?

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen


reacties (69)    Verversen


  • LisaMarie

    Sterkte meid, wat een ontzettende rotsituatie ben je in beland! Praat erover met iemand. Overigens zou ik je leeftijd niet te zwaar mee laten wegen, je bent echt nog jong genoeg.

  • Lady-Whistledown

    Niemand hier kan voor jou de keuze maken
    Die maak je zelf. Neem iemand in vertrouwen en praat erover. Sterkte.

  • Robina89

    Dankjewel

  • Dierenazieltjes

    Robina,
    Persoonlijk zou ik voor een abortus gaan, hoe hard dit ook lijkt te klinken.
    Je kind zal er zijn/haar hele leven dat zware bagage mee moeten dragen van een afwezige vader. Laat staan dit harde leven.
    Deze afweging moet boven je kinderwens gaan.

  • Rainbowafterstorm

    Persoonlijk zou ik voor dit kindje gaan. Jullie hebben bewust gekozen om zwanger te worden. Bewust zwanger geworden, ik zou het dan niet over mijn hart krijgen om alsnog voor abortus te kiezen.

  • Robina89

    Klopt maar hij geeft aan dat toen ik me miskraam had gehad op 4 maart hij besefte dat hij er nu niet klaar voor was..Ergens heeft hij dat ook wel gezegd alleen toen kreeg ik na me miskraam een echo en die vrouw zei: Ooh ik zie alweer een eitje dat over een paar dagen gaat springen.. Ik heb dit ook tegen hem gezegd want ik werd toch weer enthousiast..maar hij wist dus van me eisprong die eraan zat te komen.. Wederom onveilige seks gehad. Ik heb wel een paar keer gevraagd aan hem of hij niet twijfelde aan een baby en aan ons en dat was allemaal niet zo.. En ik had zeker niet verwacht dat hij het uit zou maken.. Hij was voor mij 4,5 jaar met zijn ex en had toen al een kinderwens alleen zij wilde op een gegeven moment niet en de relatie ging uit. ( niet om die reden hoor). Dus ergens heeft hij ook nog de wens voor een kind alleen van zijn kant kijkt hij meer rationeel.. hij zegt een abortus doet ook pijn maar doet mij meer pijn kind te hebben die niet met beide ouders opgroeit maja HIJ maakt die keuze.. Hij wilt geen gezin vormen dus hij kan mij daar niet de schuld van geven..

  • Vicja

    Ik zou ervoor gaan en tegen je ex zeggen, dat je het helemaal alleen gaat doen. Hij wil er niet bij betrokken zijn, prima maar dan zou ik hem echt helemaal buiten beeld laten. Dus geen foto’s delen met hem, geen geld of wat ook aannemen van hem. Als zijn familie het niet weet zou ik dat zo willen houden (en hij zelf wss ook). Later kan je zijn ouders altijd nog benaderen als jij of je kindje er klaar voor zijn.

  • Robina89

    Ik heb dit ook tegen hem gezegd dat ik het alleen wil doen maar hij wilt perse zijn verantwoordelijkheid nemen en geeft aan bij de bevalling te willen zijn.Dat ik dit zeg komt vooral voort uit woede wat ik op dit moment ervaar. Ik voel mij echt in de steek gelaten en hij zegt dat zelf ook.. Hij geeft dus zijn fouten toe.. Alleen zijn moeder weet het volgens mij.. Met zijn vader heeft hij niet zo'n goede band en ook niet echt met de rest van zijn familie..

  • Yune

    Als je de middelen en tijd en wens hebt voor dit kindje, dan zou ik er zeker voor gaan, zelfs in je eentje. Dat kan jij.

  • Robina89

    Wat ontzettend lief dankjewel

  • Lispeltuut

    Je bent 32, alleenstaand, met een kinderwens. Dit zou weleens je laatste mogelijkheid kunnen zijn. Je zegt zelf dat je het eigenlijk wilt houden, dat de zwangerschap gewenst is. Lijkt mij duidelijk verhaal dan.

  • Robina89

    Klopt maar ik wilde graag een gezinnetje.. Juist omdat ik al alleenstaande moeder ben.. en dat me ex het kindje niet wilt doet me pijn en geeft me een verdrietig gevoel en schaamte.. dat ik straks denk hoe ga ik dit mensen in mijn omgeving vertellen..

  • Jvb

    Wat je ze dan vertelt? De waarheid. Dat er een kindje komt dat door jou gewenst is en dat je voor gaat zorgen, spijtig genoeg zonder vader in beeld maar dat is zijn keuze.
    Probeer dat soort dingen van buitenaf niet je keuze te laten bepalen. Je moet echt alleen luisteren naar dat stemmetje binnenin: wil jij de abortus of niet?

  • Lispeltuut

    Ik zou zeker geen abortus doen omdat andere mensen dan wat zouden gaan denken. Lieve meid, JIJ hoeft geen schaamte te voelen, je ex moet (en zal) zich kapotschamen!

  • mama-van-een-kleine-prins

    Nou ik heb precies het zelfde meegemaakt meid. Oudste zoon is nu 10 en jongste 3. Met de papa van de oudste was ik getrouwd en toen onze zoon 3 was zijn we gescheiden. Jaren later ontmoette ik de vader van mijn jongste zoon. Wij wilden allebei geen kids, toch gebeurde het ondanks de anticonceptie. Hij wou het kindje niet. Ik wilde het kindje wel. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan toen ik 15 weken zwanger was. (Huiselijk geweld). Hij wou (omdat ik aangifte had gedaan) niks meer van ons horen! Ik heb met 16 weken op aandringen van mijn ouders een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek. Ik wist het geslacht van mijn kindje al! 1 dag voor de afspraak heb ik het afgeblazen en mijn familie vertelt dat ik het niet ga doen! Ik kreeg dat echt niet over mijn hart! Ik had slapeloze nachten en extreme schuldgevoelens! Mijn familie heeft niet echt achter mij gestaan. Sta er nog altijd vaak alleen voor! Inmiddels is hij dus alweer bijna 4. Zijn pa hebben we nooit meer gezien niks meer van gehoord. Het is zwaar! Echt heel zwaar! Mijn oudste zoon gaat om de week in het weekend naar zijn vader. Jongste dus nooit. Ik heb haast geen vrijheid meer. Ben mijn baan verloren noem maar op! (Ook vanwege het feit dat mijn jongste autisme blijkt te hebben). Sinds kort heb ik een geweldig leuk steungezin voor hem gevonden. Aankomende zaterdag gaat hij daar voor het eerst logeren, dat zal mijn 1e zaterdag worden dat ik helemaal alleen ben… (oudste is ivm vakantie nu bij zijn vader). Ik kan je alleen vertellen dat het zeker niet makkelijk is en ja je vrijheid gaat ook min of meer weg. En als je dan opnieuw iemand tegen komt dan wilt hij ook af en toe met jou alleen weg kunnen gaan of helemaal alleen met jou tijd willen doorbrengen (bijvoorbeeld romantisch weekendje weg) en dat gaat dan niet want je hebt je jongste zoon die nergens naar toe kan (tenminste ik dan). Ik hoop voor je dat je familie voor je klaar staat zodat je je kindje af en toe naar hun kan brengen om te logeren dan kan jij even bijtanken en socialiseren. Lang verhaal kort! Hoe zwaar dit allemaal ook klinkt het is het allemaal waard! Ik ben trots op mijn jongens en ik hou super veel van ze. Voor geen goud zou ik ze willen missen en ik ben blij met mijn keuze dat ik mijn zoontje heb gehouden! Je twijfelt heel erg dus denk er goed over na voordat je er spijt van gaat krijgen. Je hebt nog genoeg tijd! Niet haasten alsjeblieft!

  • Robina89

    Oh meid wat heftig!! Ook nog is dat je ex agressief was.. Jeetje.. Wat jij omschrijft dat je geen vrijheid meer hebt ben ik dus ook bang voor ook omdat ik niet weet hoe dat in de toekomst gaat lopen met mijn ex en met mijn familie.. Met mijn zoontje heb ik ook een omgangsregeling met zijn vader dus dat geeft je een bepaalde vrijheid..Dus je hebt nooit oppas gehad in het weekend? Dus je kon eigenlijk ook niet daten? Want ik weet dat ik ook behoefte heb aan liefde en genegenheid al denk ik daar nu natuurlijk helemaal niet aan. Wat je zegt over een eventuele nieuwe partner die graag dingen samen wil doen ik herken dat.. Mijn ex had dat daar dus ook moeite mee.. Hij werkte ook vaak in de weekenden en ik heb ook weekenden dat ik me zoontje heb. Onze weekenden kwamen vaak niet overeen.. Dat was voor hem toch een struikelblok. Uitgaan deed ik nooit echt vaak maar voor de Corona ging ik één keer in de zoveel maanden een keer stappen met me beste vriendin. Gewoon lekker dansen en wijntjes drinken!! Nu had ik daar wel weer behoefte aan maar nu zit mijn vriendin momenteel in een lastige situatie met haar ex dat ze niet weg kan omdat haar zoon elk weekend bij haar is. ( Haar zoon is al 12). Maargoed als ik jou goed begrijp heb je dus geen spijt gehad van je beslissing? Hoe reageerde je omgeving dat je niet meer samen was met de vader van je tweede kindje? En hoe heb je de zw schap ervaren in je eentje?

  • anonimutz

    Het is inderdaad zwaar om alleenstaande moeder te zijn en dat gaat niemand voor je oplossen. dat zul jij uiteindelijk zelf en helemaal alleen moeten doen. Realistisch gezien is het eenmaal zo. En dan kan iedereen het nog zo mooi verpakken. Het is natuurlijk zo dat je nooit van te voren kunt voorspellen of je partner ooit weggaat. Maar aangezien je het nu al weet begrijp ik zeker je twijfel. Een kind wìl je niet alleen op voeden en zeker niet als je het eenmaal doorstaan hebt en 10 jaar verder bent. Ik heb ook ooit abortus gedaan en heb er geen seconde spijt van gehad. Je kunt dat niet terugdraaien, maar het krijgen van een kind óók niet. Stel jezelf de vraag: kun je het aan, zal het kindje opgroeien in een liefdevol gezin (al is het jij alleen met je zoon),…… ik begrijp echt volledig waar je door moet. Veel sterkte

  • Robina89

    Hoe was jou ervaring met abortus en hoeveel weken was je zwanger? Mag ik vragen naar jou situatie? Was je samen met de vader? Ik ben heel benieuwd naar jou ervaring. En wat je zegt het terugdraaien van een kind kan je zeker ook niet terugdraaien.. Het zou de situatie zeker niet makkelijk maken met een baby erbij maar aan de andere kant is er natuurlijk wel die kinderwens maar om het in grote gedeelte in je eentje te moeten doen is toch heel anders lijkt mij..

  • anonimutz

    Ik ben mama van 2 meisjes. Ze waren toen 3 en 5 ongeveer. Ik had een nieuwe partner (gewelddadig en compleet gestoord) en daar was ik zwanger van. Niet 1 seconde in m’n hoofd dacht er aan om ermee door te gaan. Dat zou het leven gaan verzieken van m’n kids & ik. Nu jaren later “blij” met m’n keuze. Die man is echt echt ziek gestoord. Ik was toen ook pas 23 en nu 30. Soms moet je echt realistisch gaan denken en het emotionele proberen aan de kant te zetten indien je echt geen uitweg ziet. Elke vrouw is anders en beleefd anders. “als je twijfelt niet doen” vind ik wat kort door de bocht. áls je twijfelt: maak een afspraak met de psycholoog van het abortuscentrum. Die raden je niks aan of af maar ze praten met je. Ik wil je natuurlijk in geen richting duwen! Maar vind vaak dat meningen te vaak buigen naar “niet doen, geen abortus” uit weet ik veel welke overwegingen.
    Terwijl diezelfde mensen toch echt niet in je schoenen staan. Je weet best wat je waard bent, aan kan en hoe sterk je bent (je deed het al voor). Succes 🍀

  • riavmarina

    Ach meid, moeilijke situatie voor je zeg.. Ikzelf zou altijd gaan voor het kindje. Het kindje is gewenst -in jouw ogen tenminste- en het kindje kan er niet aan doen dat zijn/haar vader wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid. Als jij nu zegt dat je altijd graag nóg een kindje had gewild, en je bént zwanger, dan is het toch vreselijk als je het leven van het kindje zou laten beëindigen? Ook al denk je er op dit moment je partner zijn hart mee te winnen, je zult er vroeg of laat last van krijgen, daar ben ik echt van overtuigd. Emotionele schade loop je hier door op en alleen om je partner te plezieren. Ook al ken ik hem niet, ik vind hem een egoïst.. Waar is zijn liefde voor jou en jouw gevoelens in dit verhaal? Het weghalen van het kindje kun je niet ongedaan maken. En heb je de garantie dat je 'droomman' wel bij jou blijft op het moment dat je besluit het kindje weg te laten halen? Stel.. hij wil over 10 jaar niet meer verder met je, ook al besluit jij op dit moment voor hem te kiezen en het kindje weg te laten halen.. Dan heb je én hem niet meer én je zo gewenste tweede kindje niet. Ik hoop van harte dat je je niet zult laten ompraten door hem of de abortuskliniek. Uit je verhaal haal ik dat je gevoel zegt dat je je kindje moet houden. Ik snap dat mijn reactie heel rationeel is en dat het vanaf de zijlijn makkelijk praten is, maar echt hoor.. Ik wens je veel wijsheid en liefde toe!

  • Robina89

    Dankjewel riavmarina, nee het behouden van het kindje of een abortus veranderd niks aan zijn keuze. Hij wil hoe dan ook niet meer verder met mij in een relatie..Hij is erachter gekomen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft om aan bepaalde dingen te werken en wil voorlopig alleen zijn. En het feit dat hij de verantwoordelijkheid niet wil met mijn zoontje speelt ook mee.. Kortom hij kan en wil het niet.. Ik zit nou eenmaal in een relatie verwikkeld met de vader van me zoontje/ me zoontje zelf en alles wat daarbij komt kijken. Dat kan ik nou eenmaal niet veranderen en daar hoort een bepaalde verantwoordelijkheid bij.. Hij zelf heeft nog geen kinderen dus zijn situatie is heel anders..

  • Rosa_Iris

    Wat een lastige situatie zeg! Je kunt natuurlijk alleen zelf de keuze maken. Ik zou vooral proberen je ex totaal geen rol te laten spelen in je keuze, echt helemaal los van hem voelen wat jij wil.

    Maar mocht je besluiten het kindje te houden, dan zou ik wel proberen hem zover te krijgen het kindje te erkennen. Jullie hebben samen besloten om voor een kindje te gaan, dus het is ook zijn verantwoordelijkheid. En als hij het kindje erkent, natuurlijk voor alimentatie gaan :)

    Succes!

  • Robina89

    dankje Rosa_Iris.. Ja het is moeilijk om niet aan hem te denken bij deze keuze want ik zit nog vers in het rouw precies om deze relatie te verwerken en dat valt ook heel zwaar.. daarbij gaat hij dus wel een rol spelen in het leven van het kindje mocht dat er komen dus blijf je toch met elkaar verbonden. Hij wil gewoon allebei onze eigen weg en als er een kind komt kan dat dus min of meer niet.. Dat vind ik ook erg moeilijk

  • Robin->April.2024

    Ik zou er gewoon voor gaan. Jullie hebben toch beide bewust de keuze gemaakt om voor nog een kindje te gaan? Had hij zich niet eerder kunnen bedenken dat hij toch liever een gezin heeft met iemand zonder kind?! Wat een lul. Ik vind het wel wat vroeg zo na een half jaar al voor een kindje samen gaan, maar lees genoeg verhalen hier op bb waar het allemaal nog een stukje sneller ging... jammer dat het zo gelopen is, maar ik zou er wel voor gaan!

  • Robina89

    Ja het is inderdaad vroeg een half jaar maar soms voelt iets zo goed en dan laat je je beide meeslepen in je gevoel. Voor mij wist ik het zeker dat hij was het voor mij. Ik ben in die 10 jaar dat het uitging met de vader van me eerste kind nooit meer iemand tegen gekomen zoals hij in de zin van iemand die loyaal is en lief en ook huisje boompje beestje wilde dus we gingen ervoor..Iedereen was er ook van overtuigd dit is de man voor haar. Me familie/vriendinnen dachten dat..omdat ik altijd pech heb gehad met ( vaak) de verkeerde mannen dus iedereen was zo blij.

  • Robin->April.2024

    Ja snap ik hoor! Het kan ook gewoon goed gaan hoor, heb het vaak genoeg gelezen hier op bb. Maar wat een eikel dat hij jou zo in de steek laat!

  • Robina89

    Lief je berichtje Bammoeder! pff ik voel me zo dom want ik zit ermee.. een zw schap is zoiets moois en door hem heb ik nu dit gevoel.

  • Paprikaplantje

    Het kindje is er nou eenmaal, of dat handig was laat ik in het midden.
    Maar hoe dan ook komt er pijn, pijn van een kindje zonder vader ( en dat er aan vast zit), of de pijn van een abortus.
    Als je ook een kinderwens hebt, lijkt het me dat je meer pijn hebt van een abortus. Daar kan je echt spijt van krijgen als je er niet 100% achter staat.
    Ik krijg nu een beetje het gevoel dat je de situatie snel ongedaan wilt maken. Neem geen overhaaste beslissingen. Wat als hij zich over 8 maanden bedenkt?
    Succes....

  • Robina89

    Dankjewel Paprikaplantje, In beide gevallen doet het pijn. Ik ben gewoon bang dat ik een abortus emotioneel niet aankan. Ik loop hier al 3 weken mee en het breekt me echt op. Je bent er continu mee bezig en dat kost zoveel energie. Ik wil het gewoon achter de rug hebben. Ik wil wel beslissen voor de 9 weken want wil GEEN curretage mocht het zover komen, en de abortuspil kan maar tot 9 weken.

  • Tweede83

    Wat een verhaal.. in een half jaar tijd veel gebeurt zie ik. Van alles goed en een kinderwens naar zwanger en alleen..
    Je hebt een aantal weken geleden bewust gekozen om te stoppen met de pil. Nare omstandigheden dat je nu en zwanger bent en dat je vriend jullie relatie heeft gestopt. Toen zo gewenst maar nu heb je het over een abortuskliniek. Ik begrijp dat je niet aan deze man verbonden wil blijven, maar dat blijft ook zo met een abortus. Ook heel heftig en dat blijft je ook altijd bij. Je blijft hoe dan ook aan hem verbonden. Dan zou ik ervoor kiezen om het kindje te houden. Hij/zij kan er niks aan doen dat de vader ervandoor wilde, maar voor mij geen reden om dan een gewenste zwangerschap af te breken. Je kunt wel kijken naar de rol die hij eventueel wel/niet zou kunnen invullen en wat jij hierin wenst. Daar zou ik naar kijken. Sterkste met dit alles

  • 3kids1dog

    Je hebt voor dit kindje gekozen en dit kindje heeft jou gekozen. Wat is het ergste dat kan gebeuren als je dit kindje in liefde ontvangt??

  • Semeli

    Ik doe het bewust al 7maanden helemaal alleen en ben dolgelukkig.

    Leg je neer bij het feit dat je kindje iets van jou is en bij jou hoort.

    Perfecte plaatje bestaat niet en zeker niet als we al in de 30 zijn..
    Mannen komen en gaan. Maar jou kindje blijft bij jou staan.
    En houdt onvoorwaardelijk van jou.
    Maar zo denk ik erover doe ermee wat jij wilt.
    Sterkte

  • Robina89

    Dankjewel Semeli,
    Daar heb je zeker gelijk in! Mooie woorden

  • Jvb

    Je kunt hierbij echt alleen maar jezelf luisteren. Ergens diep van binnen zit een stemmetje, daar moet je naar op zoek. Wat wil jij diep van binnen, zonder alle argumenten er omheen, wat zegt je gevoel? Weet je het nog niet, geef het nog wat tijd. Argumenten van anderen hebben er niets mee te maken. Iedereen heeft hier een eigen beeld en gevoel bij, maar dat zegt niets over jou. Welke keuze je ook maakt, of dat nou abortus is of de zwangerschap voldragen, jij moet er mee leven dus jij moet er achter kunnen staan. Het gaat dus echt alleen om jouw gevoel. Je kunt met de arts van alles bespreken, er zijn ook plekken waar je begeleiding kunt krijgen zoals het fiom.

    Ga in elk geval niet uit van je ex of dat hij nog wel bijdraait. Al zou hij dat doen, daar kun je echt niet van op aan. Je kunt je afvragen hoe goed je hem eigenlijk kent, na zo kort samen zijn en dat hij in korte tijd ook nog van het ene uiterste naar het andere vliegt. Je hebt jezelf ook mee laten slepen, door zo snel en in de verliefdheid al met iemand voor een kindje te gaan. Nog voor je elkaar echt kende en wist wat voor vlees je in de kuip had. Pas nu dus goed op dat dat niet weer gebeurt, dat meeslepen door een ander. Maak een keuze puur voor jezelf, kijk alleen naar jezelf, je zoon en deze zwangerschap. Wil jij dit kindje er bij, kun jij het alleen aan, zie jij het zitten? Laat hem even buiten beschouwing, want of hij ooit een andere relatie en kinderen krijgt, tja dat voelt nu vlak na gekwetst te zijn heel rot maar dat gevoel slijt wel. En hij kan hameren op vrijheid, maar dat zegt hij niet voor jou maar voor zichzelf. Bedenk of dat voor jou waarde heeft, en welke waarde dan. Het is onwijs lastig en zwaar om zo'n keuze alleen te moeten maken, maar het is wel de enige weg omdat het voor jou goed moet voelen. Sterkte!

  • Robina89

    Dankjewel Jvb, ja ik heb twee keer een keuzegesprek gehad bij Siriz. het was wel fijn om met iemand te praten maar helpt me niet echt in het maken van een keuze.. Ja klopt ik heb me ook laten meeslepen hierin maar dacht hem te kennen. Misschien naïef in die paar maanden want feitelijk is dat natuurlijk helemaal niet zo maar goed soms zeggen mensen dat ook van elkaar na jaren. Maar ik heb me zo vergist in deze persoon..

  • Assiral

    Ik vind stoppen met de pil nadat je iemand nog geen half jaar kent heftig. Je kent iemand nog niet door en door en dat blijkt nu wel…
    En vind dan ook dat je een goede keuze moet maken en je verantwoordelijkheid moet nemen in beide gevallen.
    Ik hoop ook echt voor je dat je er van leert, de kinderen zijn namelijk hoe dan ook de dupe er van. Niet om je een schuldgevoel aan te praten, maar als je elkaar net kent en verliefd bent lijkt alles leuk, maar een kind samen krijgen is niet iets wat je zo even doet.
    Neemt niet weg dat ik hem ook een rare vogel vind aangezien je (lijkt mij) samen beslist om voor een kindje te gaan en dan ineens is hij er niet klaar voor?

  • Robina89

    Klopt Assiral maar dit was echt een andere type man wat ik in al die jaren gekend heb. Hij heeft een koophuis een goede baan kortom stabiliteit maar los daarvan was hij echt heel lief en loyaal, iemand met wie ik kon praten die zijn gevoel uitte naar mij in zijn woorden en daden, echt een goede man,al klinkt het natuurlijk nu niet zo dat snap ik. Ik heb nog nooit iemand zoals hem leren kennen. Hij hielp me met alles, had altijd veel voor me over, was goed me me zoontje.. Ik zag gewoon heel veel eigenschappen waarvan het voor mij gewoon duidelijk was van hij is het voor mij..En ik zou nooit hieraan hebben getwijfeld want ik wist zeker voor mij was het duidelijk. Maar ik snap het wel een half jaar is heel kort want je kent iemand idd niet door en door..

    Klopt hij zei dat er dingen zijn die hij niet verwerkt heeft en dat dat dit onbewust zijn keuzes beïnvloed om achteraf weer spijt te hebben van zijn keus..

  • Mommyx3

    Eens

  • mijn~meisje

    Geen antwoorden maar wel heel veel sterkte! Voor beide keuzes is genoeg te zeggen. Het is wel een overwerp waar veel over vallen. Ook zonder het verhaal er bij zeggen genoeg definitief nee tegen abortus. Wat voelt goed voor jou? Je weet niet wat de toekomst brengt. Het ideaal plaatje van een baby krijgen samen met een hele lieve en leuke partner en dan vader. Dat is het plaatje wat je eigenlijk hoopt en wil.
    Kun je het aan om een kindje in je eentje te krijgen. Ik denk dat dat een hele belangrijke vraag is.
    Heb je nog meer mensen die je kennen waarmee je hierover kan praten. Doe dat dan vooral. Een huisarts bijv zou ook kunnen. een gesprek kan ook wel meer opleveren dan hier advies vragen op een forum.
    Heel veel sterkte, wat je ook doet.

  • Robina89

    Lief je berichtje!
    Ja ik heb twee keuzegesprekken gehad Bij Siriz alleen helpt me dat niet echt in het maken van een keuze. De vraag of ik het alleen kan weet ik niet. Je kiest er natuurlijk nooit bewust voor. Stel ik zou voor abortus gaan dan blijft natuurlijk altijd de vraag van kom ik ooit nog wel is iemand tegen. Vind ik die man en vader voor mijn kinderen. Daar ben ik zelf niet van overtuigd. Ik heb as woensdag een laatste gesprek bij de verloskundige en dan moet ik echt een keuze gaan maken. Maar bedankt voor je lieve berichtje!

  • Lehaison

    Ik vind de keuze niet zo moeilijk, maar het verhaal wel erg apart. Is september dolgelukkig en een paar maand later zijn jullie er al zo zeker van dat jullie samen een kindje wilden. Weloverwogen was het niet, zo zie je maar weer dat het veel te kort is en elkaar nog niet kent, want hij wil ineens alleen zijn. Heel eerlijk vind ik het best sneu voor het ongeboren kindje. Je hebt al heel lang een kinderwens, maar je wilt het weg laten halen zodat je hem niet gelukkig ziet worden met een andere vrouw en jullie omwille van het kindje contact moeten houden. Ik vind het heftig, sorry.. Neem je verantwoordelijkheid en kijk wat de toekomst je brengt samen met je 2 kinderen. Het zal niet makkelijk worden misschien, maar als je het weg laat halen, is het "probleem" waarschijnlijk ook niet opgelost. Misschien wel je ex, maar ik denk dat je er nog veel verdriet van krijgt, dus makkelijk wordt het sowieso niet.

  • Robina89

    Dankjewel Lehaison en ik schaam me ook echt. Ik was hier zo zeker van. Van hem en mij, dit kindje.. Ik heb meerdere keren gevraagd of hij twijfelde en dit wel echt wilde en hij heeft nooit gezegd of het gevoel gegeven dat hij twijfelde maar er speelde bij hem dus wel bepaalde dingen en dat was dus meer de afstand tussen ons. We woonde niet dicht bij elkaar.. me zoontje, de opvoeding van mijn zoontje.. Hij krijgt niet alleen mij maar ook de situatie waarin de vader van mijn kind ook nog een rol speelt. Hij vond die dingen moeilijk en wil daar niet in verwikkeld zitten. Hij heeft daar zijn koophuis zijn leven zijn werk en ik heb hier de mijne. Zijn moeder werd ook nog is doodziek en dat kwam allemaal op zijn schouders terecht omdat hij enigskind is. De situatie was al niet ideaal maar daar hadden we het al over gehad. Hij vroeg namelijk ook of ik bij hem wilde komen wonen..

  • Mamavanvijfkindjes

    Wat verdrietig dat het zo gelopen is. Desondanks groeit er nu een heel pril leventje in je, waar je al zo lang naar hebt uitgekeken. Neem a.u.b. de tijd om de hele situatie te overdenken, want welke keuze je ook maakt, het is een ingrijpende keuze voor jou en je (ongeboren) kindje. Ook al zijn de omstandigheden niet zoals gehoopt, het kindje is er al en ik hoop dat je het t.z.t in je armen mag sluiten. Voor praktische vragen/hulp/ steun/uitlaatklep kan je o.a. ook terecht bij www.erishulp.nl

  • Florien84

    Ja ik zou het houden. Ik lees namelijk dat het voor jou wel welkom is. Wij hebben geen kinderwens meer maar mocht het toch gebeuren dan laten wij het wel komen.

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50