Ik zal mijn verhaal even kort schetsen: ik ben 35 jaar en heb al mijn hele leven vrij ernstige OCD (dwangstoornis). Tot vorig jaar zijn mijn partner en ik (we zijn 15 jaar samen) niet echt bezig geweest met kinderen, maar sinds een jaar zijn aan het wikken en wegen geslagen. Mijn vriend gaf aan het wel te willen. Het is echter nogal een beetje gecompliceerd omdat ik (vrij zware) medicatie slik, veel klachten heb in het dagelijks leven en ook PCOS blijk te hebben. Om goed voorbereid te zijn ben ik in gesprek geweest met een gynaecoloog. Duidelijk verhaal op zich: ik moet alle medicatie blijven slikken om zo stabiel mogelijk te blijven (op Oxazepam na) en veder in het ziekenhuis komen voor controles, bevallen, geen borstvoeding etc.
Dat is het medische verhaal, daarna begon voor mij het psychische verhaal. Is het handig, verstandig, wil ik het echt etc. Na vele gesprekken met oa maatschappelijk werk hebben mijn vriend en ik afgelopen zomer besloten om ervoor te gaan en het te proberen. Op dit moment heb ik nog geen hulp nodig van medicatie ivm mijn PCOS, dus dat is gunstig.
Nu is het de 3e ronde en sta ik er ineens heel anders in. Ik heb ineens veel minder sterk het gevoel dat ik het wil, zit psychisch gezien minder goed in mijn vel en twijfel gewoon heel erg. Ik heb echt geen idee wat nu de juiste beslissing is en ben ook een beetje bang om dit met mijn partner te bespreken omdat hij het zo leuk zou vinden..
Het is vooral mijn OCD/psychische problematiek en dat ik simpelweg al genoeg aan mezelf heb in het leven. Ik heb een nichtje van bijna 3 waar ik helemaal dol op ben, maar die gaat aan het einde van de dag weer naar huis en heb ik niet 24 uur bij me. Ik ben ook gewoon bang (en mijn partner ook, dat weet ik) dat ik mijn angsten en problemen op het kind projecteer en dat wil ik niet.
Ik ben blij dat we de keuze heel weloverwogen nemen, maar het is ook heel lastig. Een paar maanden geleden wilde ik bij wijze van niets liever dan morgen zwanger worden en ineens lijkt de wens nu helemaal weg. Ik heb nu bijvoorbeeld mijn eisprong, maar doe er niets mee.
Dan is er nu ook van alles in het nieuws over vrouwen met verslaving/psychische problematiek waar mijn vriend me ook wat over doorstuurde en vroeg hoe ik mezelf hierin zie staan. Pff..
Dat artikel gaat natuurlijk om extremen. Jij zult zelf het beste kunnen beoordelen hoe erg jouw problematiek is met betrekking tot de zorg voor kinderen op je kunnen nemen. Mijn leven wordt redelijk getekend door mijn angststoornis en op sommige dagen durf ik het huis helemaal niet uit. Na lange overweging hebben wij ook besloten om wel wat met onze kinderwens te doen. Er zijn ook goede dagen en mijn man heeft geen last van psychische problemen. Ben ik bang dat mijn angsten invloed gaan hebben op mijn kinderen? Ja dat wel. Maar dat hoeft niet in te houden dat ik een slechte moeder ben. Iedereen heeft zijn of haar eigen beperkingen. Sommige ouders zijn zonder problemen ook niet emotioneel bereikbaar voor hun kinderen. Ik denk dat juist mijn problemen mij ook sterker kunnen maken in meelevendheid naar mijn kinderen toe als zij problemen ervaren in de toekomst. En voor sommige dingen zullen ook gewoon praktische oplossingen zijn. Wordt ik er gestrest en angstig van om een dagje uit te gaan naar bv een pretpark? Ja, maar misschien staan de grootouders wel te springen om leuke dingen met hun kleinkinderen te ondernemen. Laat je niet lijden door een artikel in de krant wat over extreme gevallen gaat en probeer je vast te houden aan wat jij zelf denkt te kunnen.
Samen bespreken is het belangrijkste, het gaat om een baby, en daar zul je beid3 100% achter moeten staan. Wat laat jou twijfelen?? Een evt zwangerschap? Of het kindje zelf?? Schrijf alles op papier, goeie en slechte punten althans vanuit jou ogen.
Lastig! Ik zou het zeker wel bespreken. Als jij er niet achter staat komen er later misschien ook problemen van. Of misschien kan hij wat onzekerheden weg nemen. Mijn man bijvoorbeeld stelt mij altijd gerust dat hij wel extra bij zal gaan springen als ik me slecht voel en moeite ga hebben om voor de kinderen te zorgen. Met gezondheidsproblemen is het altijd goed een weloverwogen keuze te maken voor je aan kinderen begint. Als ze er zijn kun je namelijk niet meer terug. Gaat jouw partner het aan kunnen de zorg op zich te nemen als jij in een mindere periode zit? Kan je extra begeleiding krijgen om te zorgen dat jouw klachten niet te erg opspelen straks? Dat zijn allemaal afwegingen die je zult moeten maken en blijkbaar ook al had gemaakt. Als er echter iets veranderd zoals nu waardoor jij weer meer gaat twijfelen moet dit zeker bespreekbaar zijn! Kinderen neem je samen, niet omdat de een zo een sterke kinderwens heeft.
Wat ontzettend moeilijk voor je, maar het is heel belangrijk dat je dit met je partner bespreekt. Een zwangerschap is meestal niet makkelijk door alle rondrazende hormonen en fysieke ongemakken die kunnen opspelen en als een kindje er eenmaal is, kun je niet terug. Dus groot gelijk dat je daar goed over na wil denken. Misschien kun je samen wat scenario's doorspreken zodat je weet hoe je partner erin staat als jij na de bevalling niet goed in je vel zit. Is hij dan bijvoorbeeld in staat om tijdelijk de volledige zorg voor jullie kindje op zich te nemen? Wanneer je dit soort dingen open bespreekt, kun je er misschien een beter gevoel bij krijgen. Sterkte!
Ik zou het toch bespreken met je man. Dit doe je samen en niet alleen. En realistisch gezien als je ze hebt, dan heb je ze daar moet je wel 100% achter staan. Maar wat een lastige situatie voor jou zeg!! Ik heb zelf ook PCOS, zolang je geen medicatie hoeft zou ik het ook niet doen.. heerlijk die hormonen 😅
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (8) Verversen