Ongeveer een jaar geleden begon ons verlangen naar een derde kindje. Na een aantal maanden bleek ik zwanger te zijn maar helaas werd dat met 6 weken een miskraam.
Een paar maanden later was ik opnieuw zwanger en dit keer zag alles er goed uit. Maar met 15 weken bleek bij een echo dat ons kindje een paar dagen ervoor was overleden. Een paar dagen erna ben ik "bevallen" en hebben we er afscheid van moeten nemen.
Na de hele nasleep merk ik dat ik er weer voor opensta om het weer te proberen. Alleen heeft mijn man aangegeven het niet meer te willen. Hij geeft aan dat het niet heeft te maken met angst voor een nieuwe miskraam. Zijn gevoel is gewoon veranderd, hij vind het gewoon goed zo. Misschien dat dit in de toekomst nog veranderd maar dat verwacht hij (en ik) eigenlijk niet.
Ik merk dat ik er veel verdriet om heb, eerst om de miskramen en nu omdat er geen nieuwe baby gaat komen.
We kunnen er gelukkig goed over praten maar alsnog moest ik even mijn verhaal kwijt :)
Wat heftig voor jullie! Lijkt me heel naar om zo laat nog een miskraam te krijgen. Ik hoop dat hij (jullie) het een plekje kan geven, en hopelijk staat hij er daarna weer voor open. Voor nu denk ik dat het goed is om zijn gevoel te respecteren en er even niet meer over te beginnen.
Ik had dit ook na een paar miskramen, doodgeboren zoontje en bbz..maar het verlangen is er onbewust en dat komt weer boven..hoort bij het verwerkingsproces denk ik..geef het tijd
Misschien is je man alles nog aan het verwerken en is het het nog even tijd nodig. Laat het even rusten. Misschien over een tijdje dat je man er weer open voorstaat.
Waarschijnlijk heeft je man ook even de tijd nodig om het te verwerken. Laat het samen een tijdje rusten en misschien denkt hij er over een tijdje anders over. Mijn man moet soms ook een tijdje met rust gelaten worden en het laten bezinken 😊
Hier iets soortgelijks gehad. Eerst 5 miskramen gehad, maar toen gelukkig wel doorgezet. Uiteindelijk Utrogestan geprobeerd en die zwangerschap ging goed en onze zoon is net 5 geworden. Een paar jaar na zijn geboorte wilden we toch nog een kindje van ons samen. Dat lag eigenlijk helemaal niet in de planning maar ineens werd de wens groter. Helaas is dit met 9 weken ook een miskraam geworden ondanks dit keer direct met Utrogestan te zijn gestart. Na deze "6e miskraam" wou hij er niet meer mee verder gaan en ik wel. Hij wou niet elke keer dat verdriet door en mijn lichaam dat iedere keer eronder te lijden had. Bovendien was ik al 38 op dat moment. We zouden het eigenlijk blijven proberen tot mijn 40e maar zijn toen na die miskraam gestopt.
Dit jaar zijn we bijna uit elkaar gegaan door meerdere oorzaken, maar ik denk dat ook meegespeeld heeft dat we de laatste miskraam en de manier waarop we gestopt zijn met ervoor te gaan heel anders verwerkt hebben.
Gelukkig dat jullie er voor elkaar zijn en er goed over kunnen praten. En wie weet als er nog "tijd genoeg" is dat er over een poos wel weer een opening komt om er weer voor te gaan. Ik wil je iig veel sterkte wensen.
Wat een vervelende situatie voor je, heftig van je 2 miskramen.. vanaf het moment dat je die positieve test in handen hebt, voel je gewoon dat je weer moeder wordt. Als dit dan niet goed gaat doet dit erg veel pijn, heel heftig dat het dan 2 keer gebeurd en ook de tweede keer nog eens op dat termijn :( een hoop om te verwerken. Moeilijk ook dat je vriend nu aangeeft eigenlijk geen kinderwens meer te hebben. In ieder geval fijn dat jullie goed kunnen praten samen. Sterkte!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (7) Verversen