Ik ben een vrouw van 29, bijna 30. Ik ben al heel wat jaren single, maar heb altijd een kinderwens gehad. Ik ben nu de verschillende opties aan het bekijken, waaronder bewust alleenstaande moeder worden of pleegouder worden als alleenstaande.
Mijn netwerk is beperkt, maar wel betrouwbaar. Ik ben enig kind en het enigste van familie dat ik nog heb zijn mijn ouders. Mijn vader is wel al wat ouder, maar mijn moeder zal zeker willen helpen indien nodig. Ik heb ook wel een paar vriendinnen, maar zij hebben zelf al een gezin of wonen verder weg, dus zal maar sporadisch zijn als zij eens willen helpen.
Als ik voor een kind alleen zou gaan betekent dit ook dat mijn kind geen ooms, tantes, nichtjes, neefjes,.. zal hebben. Daarnaast ontzeg ik het kind dan ook al een vader. Ik zou dan al graag 2 kinderen willen, zodat ze toch elkaar hebben als ik er niet meer ben, want anders hebben ze niemand meer. Maar je weet op voorhand natuurlijk niet of je 2 kinderen kan krijgen etc.
Ook het worden van pleegouder is voor mij een optie, maar dan eerder de voltijdse langdurige variant. Echter lijkt het mij heel moeilijk als het kind na X aantal jaren terug naar de ouders gaat en zekerheid heb je daarin nooit. Pas nog gehoord van een kindje dat normaal zeker al tot 12 jaar ging blijven. Is nu 3 jaar bij hun (vanaf baby) en zou volgend jaar terug naar de ouders gaan. Uiteraard is dit goed, maar lijkt me heel moeilijk als pleegouder.
Ik sta wel stabiel in het leven. Ben nog het laatste jaar aan het afronden van een bijkomend diploma, heb een eigen appartement (2 slaapkamers), werk voltijds,... Financieel heb ik het goed, dus daar zou er geen probleem zijn.
Ik ben me nog aan het oriënteren, maar wil een weloverwogen beslissing nemen en het beste voor een (toekomstig) kind.
Ik heb jaren getwijfeld om mijn 2e te krijgen als BAM, ik bleef twijfelen of ik 24/7 de zorg alleen wel zou aan kunnen. Inmiddels moeder van 2 kinderen, de 2e in een regenbooggezin. In haar leven zijn 2 betrokken vaders (homostel) waarmee ik de opvoeding en verzorging deel dmv co-ouderschap. 1e kindje kwam voort uit m'n huwelijk, maar gescheiden.
Ergens weet je al wat je graag zou willen ik zou ervoor gaan . Op een gegeven moment krijg je ook dat je ouder wordt minder vruchtbaar wordt etc etc .Ik had een relatie toen mijn zoon werd geboren, zijn vader is toen met 3,5 maand zwangerschap hem gepeerd .Alles kwam op mijn schouders en ook totaal geen netwerk .in 2012 ben ik voor een donor gegaan omdat ik graag een broertje of zusje wilde .Helaas wel gelijk zwanger geworden maar een miskraam destijds .Ik zou hierin je hart volgen , misschien ben ik hierin te zweverig maar ik geloof in het feit dat je kindje de ouders uit zoekt .Welke keuze jij ook maakt ik wens je heel veel liefde en geluk 🙏
Mijn ervaring is dat het het allermooiste en allerzwaarste is wat ik ooit heb gedaan. Ik ben bewust alleenstaand moeder van een dochter van 3. Ik vind het fantastisch en ben zo blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Ik begon er rond mijn 30e over na te denken en gaf mezelf nog 5 jaar om een man tegen te komen. Uiteindelijk ben ik op mijn 34e het traject ingegaan en op mijn 35e mama geworden. En ja, de eerste 2 jaar vond ik zwaar, zwaarder dan ik had gedacht. Maar ik heb geen seconde spijt gehad. Ik heb oppas vanaf begin af aan goed geregeld om tijd voor mezelf en met mijn vriendinnen te hebben. Ondanks dat ik het echt graag samen met een partner had willen delen zijn er ook voordelen en voel ik vaak dat wij tweetjes het echt goed hebben samen.
Ik wilde ook graag voor mijn 30ste moeder worden en dacht dat mn prins op het witte paard niet bestond. Maar daar was hij ineens ☺️ en al snel een tindersurpise zoals we wel eens grappen. Eind febr ‘16 eerste date eind mei ‘17 werd onze oudste geboren (was toen zelf nog net 32 jaar) en binnen nu en drie weken wordt onze vierde geboren! Ik wil daarmee zeker niet zeggen dat je jouw pad niet moet volgen maar je laten weten dat het onverwacht ook ineens wel daar kan zijn zoals je wenst (ook al is het dan iets later)
Ik was al 33 toen ik mijn partner leerde kennen, en ik heb nu op 38 jaar twee jonge kinderen van hem. Toen hij enkele maanden in het buitenland werkte toen mijn oudste een peuter was en ik zwanger was van mijn jongste, vond ik dat mentaal wel zwaar. Ik had moeite om uit de symbiose met mijn dochter te geraken, dus ikzelf zou niet graag alleenstaande moeder zijn, maar dat is voor jou misschien anders. Je kan misschien al een tussenstap nemen zoals je eitjes invriezen? Er is tegenwoordig toch veel mogelijk denk ik.
Er zijn zoveel verschillende situaties waarin kinderen opgroeien. Lang niet iedereen groeit op in een traditioneel plaatje. En de traditionele settings zijn ook niet per definitie altijd gelukkige settings. En zelfs al begin je met een ideaalplaatje, het leven loopt soms anders dan je zou willen of kunt plannen. Elke situatie heeft voordelen en nadelen, hoe die wegen is voor iedereen anders. Meningen van anderen doen er niet toe. Zij leven jouw leven niet. Jij moet er achter staan.
Neem de tijd om de mogelijkheden te verkennen. Weeg de voor- en nadelen. Zorg dat je de randvoorwaarden op orde hebt/krijgt. En kies dan wat voor jou goed voelt.
Ik ben een BAM en heb dezelfde leeftijd als jou. Ik ben heel blij dat ik op mijn 25ste het traject begonnen ben omdat het bleek dat het allemaal niet van een leien dakje ging dus heb er een aantal jaar over gedaan. Mocht ik ouder zijn geweest, heeft dit ook weer invloed op je vruchtbaarheid zei de fertiliteitsarts, dus ik ben voor mijn situatie op het goede moment begonnen.
Ikzelf ervaar het moederschap helemaal niet zwaar. Ik heb voldoende tijd voor mijzelf, het huishouden kan ik goed bijhouden, werk 3 dagen en doe al genoeg leuke dingen die ik voor het moederschap ook deed. Ook ben ik een weekend flink ziek geweest, waar ik ook door ben gekomen. Je kunt dan niet even uitzieken zoals voorheen dus het is even doorbijten maar ook daar vind je je weg in. Ik moet doorbij wel zeggen dat ik geluk heb dat mijn meid heel makkelijk is en ikzelf ook erg relaxed ben.
Een moeder bij mij op het werk (kinderopvang), is 35 en ook alleenstaand. Haar meisje is veel moeilijker dan mij en ze heeft het ook echt wel wat zwaarder maar zij geeft aan dat ze had gewilt dat ze het eerder had gedaan. Zij geeft ook maar gewacht en gehoopt op een partner omdat ze het gevoel had dat dat moest omdat mensen dat van je verwachten maar die kwam maar niet.
Wat ik je wel op het hart wil drukken is dat je er echt heel erg goed overna moet denken. Het is niet even een beslissing die je zomaar neemt. Het hoeft niet natuurlijk zoals bij mij maar je moet er rekening mee houden dat je het erg zwaar kunt hebben. Dat heb je namelijk niet voor het zeggen. Ook is het heel erg belangrijk dat je wel een heel sterk netwerk hebt waar je op kunt bouwen. Het liefst ook met mannen zodat ze dat ook zien. Al met al zal het je eigen keuze zijn, ongeacht wat een ander ervan vind. Hoe je het ook went of keert, er zullen altijd mensen zijn die je proberen de grond in te krijgen omdat ze het er niet mee eens zijn hoe of wat. Het maakt niet uit wat je doet, je nou alleen bent, samen bent of uit elkaar.
Naar mijn mening heeft het kind recht op erkenning en liefde van een Vader. Ik denk dat het niet alleen zwaar is voor de moeder maar juist ook voor het kind. Je hebt nog tijd zat om iemand tegen te komen.
Allereerst vindt ik het heel goed dat je er zo goed over nadenkt!!
Als ik jou was, zou ik nog een paar jaar wachten en gaan daten. Je bent nog jong en de kans dat je nog een liefde ontmoet is best groot.
Mijn kinderwens was ook altijd heel groot en ik dacht ook dat ik het alleen zou gaan doen als ik niemand tegen kwam. Maar ik ben ontzettend blij dat ik op mijn 33e mijn partner ontmoette, want het is heel zwaar om in je eentje te doen. Dan had ik nooit twee kinderen gehad (dan had ik het bij 1 gelaten) en had ik het echt zwaar gehad. Je kunt het je pas echt voorstellen wanneer je zelf kinderen hebt is mijn ervaring. Ik wist heus wel van de slapeloze nachten enzo, maar pas toen ik er midden in zat begreep ik het echt. Er komt zoveel bij kijken, je hebt nooit meer echt tijd voor jezelf, krijgt weinig slaap, moet heel veel plannen en organiseren, er is altijd lawaai en rommel in huis, als je zelf ziek bent, moet je toch voor je kind zorgen, je moet voor voldoende inkomen zorgen, etc. Niet dat het allemaal negatief is hoor, het is ook fantastisch en ik heb nog nooit een seconde spijt gehad.
Zowel voor jou als voor je eventuele kind is een netwerk echt heel belangrijk. Als je het nu alleen doet, is er geen vader en bestaat de kans dat je het toch bij 1 kind laat omdat het heel zwaar is. Als je wel een partner krijgt, heeft je kind een vader, krijgt het waarschijnlijk nog een broertje/ zusje èn krijgt het waarschijnlijk (of in ieder geval is die kans groot) wel ooms, tantes, neefjes, nichtjes en nòg een opa en oma. Daar zou ik het echt voor over hebben om nog even te wachten. Ik vind het heerlijk dat mijn kinderen neefjes en nichtjes hebben en ik vind het heerlijk dat ze af en toe een nachtje kunnen logeren.
Ik heb daar geen mening over. Dat is helemaal aan jou. Of een ander het zwaar vindt of juist niet, met of zonder partner, zou ik niet teveel waarde aan hechten. Net als of een kind minder gelukkig zou worden dan in een traditioneel gezin vind ik ook veel te zwart-wit. Een kind weet niet beter. Het enige is misschien dat wat als jij wegvalt, wie is er dan voor je kind. Maar uiteindelijk kan dat net zo goed bij een stel gebeuren. Het is al heel dapper en verstandig om alle opties te bekijken, je hebt nu eenmaal een kinderwens. Mogelijk kom je nog een partner tegen, dus ik zou die optie ook niet helemaal afschrijven, al snap ik dat je daar geen controle over hebt en het daarmee misschien geen echte optie is op dit moment. Succes met je beslissing!
Mijn mening is dat moeder natuur bepaalt of er een mens op de wereld wordt gezet. Dus zonder medisch ingrijpen. Maar ik zou gewoon je eigen plan trekken en doen wat jij wilt :-).
Oef wat conservatief… Zonder medisch ingrijpen waren mijn beide kinderen overleden tijdens de geboorte. Dus goddank dat we verder zijn dan decennia terug. Of mag er alleen niet medisch worden ingegrepen bij het ontstaan? Ik weet, het is jouw mening… wat ik me afvraag.. Heb je kinderen? En zijn die spontaan gekomen? Stel dat dat niet gelukt was, zou je er dan ook zo over denken? En heb jij dan 0 interventie gehad ten tijde van bevalling?
Ja het is mijn nogal impopulaire mening 🙈. Heb zelf 2 kinderen die spontaan gekomen zijn. Het is ook een behoorlijk ethische kwestie, en ik denk dat er maar weinig mensen zijn die mijn mening delen. Bij mij ligt de grens bij het medisch ingrijpen met als doel een zwangerschap.
Ik ga even heel eerlijk zijn. Ik heb altijd geroepen dat ik een bewust alleenstaande moeder wilde worden als ik de liefde van mijn leven niet tegen zou komen. Mijn kinderwens was enorm groot. Ik ben die liefde van mijn leven wel tegengekomen en samen hebben we kinderen gekregen. Nu heb ik al heel vaak gezegd dat ik blij ben dat ik het ouderschap kan delen. Ik vind het echt heel zwaar! Ik had het in mijn eentje niet getrokken.
Ik zou bedenken voor mezelf, zou ik als kind willen opgroeien in een gezin als hetgeen wat jij nu omschrijft ? Vind JIJ dat jij je kids genoeg te bieden hebt? Wat jij genoeg vind, hoeft voor een ander niet genoeg te zijn. Het is dus bijna onmogelijk om een mening van anderen je keuze te laten beïnvloeden.
Ik heb hier echt geen mening over, het is aan jou, als jij het ziet zitten, gewoon doen! Ik ken wel iemand die ook alleen voor een kindje gekozen heeft zonder een groot netwerk, zij vindt het wel best zwaar.
Wat ik me wel nog afvroeg: waarom wacht je er niet nog even mee, mogelijk kom je nog een partner tegen? Of wil je dat niet? Is uiteraard aan je zelf, maar vind 29/30 nog echt wel jong. Je hebt nog wel wat jaartjes om kinderen te krijgen (als het je allemaal gegund is natuurlijk). Die BAM die ik ken was 42 toen ze moeder werd.
Misschien kom je binnen een paar jaar de man van je leven tegen en kun je samen een heel mooi gezinnetje stichten.. is dat ook nog een optie..? Ik spreek uit ervaring, ik ben hem ook best laat tegengekomen maar ben zo blij met ons gezin zoals het nu is. Het was het wachten echt waard 😊! Ik vind je nog best jong om nu al zo’n beslissing te maken, wacht het gewoon nog even af wat er op je pad komt, dat zou mijn advies zijn 😄. Ik ben echt niet tegen BAM hoor, maar kinderen samen opvoeden is toch ook heel mooi? Je hebt nog alle tijd.
Omdat ik een goede doordachte keuze wil maken. Ik kan het wel bespreken met mijn vriendinnen en mijn ouders, maar hier op dit forum zitten zelf veel mama's dus dacht dat ik dit hier wel kon plaatsen om zo ook wat meningen te kunnen lezen van andere mensen dan mensen die mij al kennen.
Wat jammer om te lezen dat jij zo weinig familie hebt. Lijkt mij persoonlijk best lastig als je geen broers/zussen en geen neven/nichtjes hebt.
Wat betreft je kinderwens. Goed dat je er zo over na denkt. Misschien kan je eens informeren. Dan kan je eventueel kijken hoe en wat er mogelijk is voor een bam traject.
Klinkt het nog te ingewikkeld en maakt het je nog te onzeker? Zoek eens naar een weekend of vakantie gezin voor bij jou thuis. Bijvoorbeeld opvang weekendjes, gastouderopvang.
Dit zijn zomaar een paar ideeën. Jij moet uiteindelijk kiezen wat jij wilt en wat goed voelt. Want als jij bijvoorbeeld zeker weet dat je bam wilt worden dan kan je natuurlijk altijd informeren. Maar ik zou echt goed nadenken wanneer je dat eventueel wilt.
Bedoel je dat het lastig is om zo weinig familie te hebben voor mezelf of voor een toekomstig kindje? Ik wil inderdaad een doordachte keuze maken en het feit dat ik zo weinig familie heb doet me wat twijfelen om voor BAM te gaan, waar je bij pleegzorg een kindje dat er al is helpt. Maar een pleegkind zal nooit je eigen kind worden. Bedankt voor je andere tips alvast!
Voor jezelf maar ook voor een eventueel kindje. Ik heb geen idee hoe het is om weinig familie te hebben namelijk. Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een redelijk grote familie heb, maar dat ik ze ook lang allemaal niet spreek.
Mijn idee, als je twijfelt dan zou ik er nog even over na denken. Je bent nog jong en wie weet kom je nog een partner tegen die ook een kinderwens heeft? Maak vooral geen overhaaste beslissing, toch?
Misschien kan je ook gastouder worden, dan kan je ervaren hoe het is om kleine kinderen in je huis te hebben. Denk bijvoorbeeld aan weekend opvang. Kijk vooral rond. Maar dan hoef je niet direct aan pleegzorg of bam te denken, mocht je daar toch teveel over twijfelen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (27) Verversen