De titel zegt het zelf hé. Wij willen graag een kindje. Mijn vriend is 7 jaar ouder. Aangezien de 'maatschappelijk aanvaarde leeftijd' van een zwangerschap geen 20 jaar is, ben ik een beetje bang voor de reactie van mijn ouders. Wij hebben een stabiele relatie.
Heeft iemand een idee hoe ik het kan aanpakken? Ik dacht aan een brief.
Voor hetzelfde duurt het drie jaar. Ik zou eerst afwachten tot je zwanger bent en het dan gewoon vertellen.... Ik was 23, maar woonde al sinds mijn eind 19e samen, hadden een koophuis en waren getrouwd. Nou ja dat hebben/zijn we nog steeds 🤣 leeftijd zegt niet zoveel. Hoe je er voor staat qua relatie, woonruimte, financiën is belangrijker.
Wil je vooraf dan al gaan aankondigen dat jullie graag een kindje willen? Had ik nooit gedaan. Wij hebben onze ouders niet ingelicht toen we graag kinderen wilden. Daar hebben zij vind ik ook niets me te maken. Wij hebben gewoon verteld dat ze opa en oma werden op het moment dat ik zwanger was en we dit verder ook wereldkundig gingen maken. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die vooraf hun ouders inlichten dat ze 'bezig' zijn om kinderen te krijgen.. en stel dat ze negatief reageren, ga je het dan niet doen vanwege hun reactie? jullie zijn volwassen hoor, dus jullie mogen je eigen plan trekken en daar zal iedereen wel wat van vinden, maar dan moet je gewoon antwoorden, jammer dat je zo reageert, wij vinden het zelf heel leuk en wij staan er 100% achter, waarom reageer je zo negatief? Dan komt er wellicht een gesprek op gang en kun je horen wat die ander te vertellen heeft, of niet natuurlijk maar dat moet je dan naast je neer kunnen leggen.
In principe is het niet heel gangbaar om van te voren officieel te vertellen dat je zwanger wilt worden. Komt het gesprek in die richting wordt het soms ter sprake gebracht. Je kan dus gewoon wachten tot je daadwerkelijk zwanger bent. Misschien duurt het een paar jaar.
De conclusie wordt hier wel heel snel getrokken dat het gaat om "toestemming vragen". Ik snap de associatie wel, maar ze zegt het nergens he. Ergens snap ik het ook wel, als je close bent met je ouders, dat je bepaalde grote levensthema's graag wilt delen. Stel dat je van studie wilt wisselen of denkt over verhuizen of samenwonen ofzo, is het ook niet zo heel vreemd om daar vooraf het met je ouders over te hebben, zonder dat dat meteen "toestemming" vragen is. Áls dat wel het geval zou zijn, dan denk ik inderdaad dat je het nog geen tijd is om iets met die kinderwens te gaan doen.
Dat gezegd hebbende, lijkt een brief schrijven me dan weer een heel slecht idee. Je maakt het heel zwaar en beladen, al op voorhand, en het lijkt in ieder geval meer op toestemming vragen. Als dit een belangrijk thema is in je leven en je vindt het fijn om met je ouders te delen, ga dan gewoon een gesprek aan. Maak het niet te zwaar, laat gewoon eens vallen: "Goh, X en ik zouden wel graag kinderen willen, en voor mij hoeft dat geen jaren meer te duren. Hoe ging dat eigenlijk bij jullie, wanneer wilden jullie graag kinderen?" Zoiets, gewoon, een normaal gesprek tussen ouders en hun volwassen kind.
Verder staat er weinig over je situatie - als je relatie wel stabiel is, maar je financiële situatie is niet op orde, je woont nog bij je ouders thuis, je hebt een moeilijke band met je familie, etc., dan verandert dat de situatie wel zodanig dat ik het misschien anders aan zou pakken. Maar dat is nergens vermeld en je vraagt er geen advies over, dus neem hier even aan dat dat wel op orde is.
Dit dus.... Het gaat niet om toestemming, het gaat om het delen van je wensen. Lijkt me dat juist een sterke band met ze heb als je dit op voorhand wilt delen, maar snap de angst ook voor hun oordeel. Ik heb bij al mijn kinderen met kriebels in mijn buik van de spanning aan mijn moeder verteld dat ik zwanger was, in afwachting van haar reactie. Zelfs bij mijn laatste en toen was ik al 36 jaar
Wat heeft dit met jouw ouders te maken ? Je gaat toch je ouders geen toestemming vragen of je een baby mag maken? Neem aan dat jullie een eigen woonruimte hebben ,financieel onafhankelijk zijn ,een stabiele relatie hebben . Lijkt of jij bang bent voor jouw ouders . Is daar een reden voor?
Je bent een meerderjarige vrouw met een volwassen partner. Dan zijn dit toch keuzes die je zelf maakt, kan maken en mag maken.
Wat zou dan je in zo'n brief willen opschrijven? En wat maakt dat je het gevoel hebt dat je je ouders op de hoogte moet stellen van jullie kinderwens? En wat doe je als je ouders negatief reageren?
Het roept bij mij wel de vraag op of jullie situatie stabiel en zelfstandig genoeg is om aan een baby te beginnen. Dat heeft niets met leeftijd te maken...
Ik neem aan dat je een eigen huisje hebt en niet (financieel) afhankelijk bent van je ouders dus dan zie ik niet in dat je dit moet overleggen voordat je zwanger wordt
Juist het feit dat je het gevoel hebt dit met je ouders te moeten bespreken komt wat onvolwassen over. Niet dat ik het niet herken dat je graag hun goedkeuring wil, integendeel, ik herken dat heel erg! Maar bedenk dat jullie een eigen leven hebben samen (ga ik vanuit.. wonen jullie samen?) en als je een kind wil samen, is het tijd om los te komen van je ouders. Wat maakt dat je de behoefte hebt om dit van tevoren met ze te delen? Maak samen jullie eigen keuzes en sta daar achter. Een ander, ook jullie ouders, hebben daar verder niets mee te maken. Die horen het wel als het zover is.
Je zou een kalender aan je ouders kunnen geven, met alle data dat jullie gaan proberen zwanger te raken... Dan kunnen ze controleren of jullie het wel goed doen
Dat je bang bent voor de reactie van jouw ouders zegt eigenlijk al dat het waarschijnlijk (nog) geen goed plan is en er dingen spelen waardoor jouw ouders hier een mening over hebben. In een gezonde en stabiele situatie zijn ouders (in de meeste gevallen) dolblij om opa&oma te worden.
Niet. Het gaat je ouders toch niets aan welke levens keuzes je maakt en gaat maken? Als je graag een kindje wilt met je partner, en alles is op orde (relatie huis werk ) waarom zou je wachten?
Op mijn 23 jaar beginnen proberen en ineens prijs heb ze het pas verteld toen het zover was 😁veel leuker zo dan krijg je ook niet elke maand de vraag of het al is gelukt
Een brief? Als je hier zo mee zit en het in een brief wilt vertellen vraag ik me toch af of je er wel aan toe bent. Als je je volwassen en klaar genoeg vindt voor een kind hoef je dat niet met je ouders af te stemmen. Je kunt het vertellen wanneer je zwanger bent, wie weet duurt dat ook nog een hele tijd.
Gewoon zeggen wanneer je zwanger bent , neem aan dar je samen woont? Mocht je nog thuis wonen dan zou ik eerst gewoon zorgen dat je alles op een rij heb.
Als je er zelf achter staat en je de boel goed op orde hebt, wat maakt het dan uit wat je ouders er van zeggen?
Ik zou geen brief schrijven, dat is zo'n ongemakkelijke manier van communiceren. Je verstopt je, gaat al uit van bepaalde reactie en vult dus voor de ander in, de ander krijgt geen kans om te reageren en je maakt er een enorm ding van dan. Je wordt moeder, dan moet je ook volwassen communiceren. Gewoon mededelen dus. Blij zijn als zij blij zijn, ze wat tijd geven als dat nodig is, en eventuele vervelende reactie daar laten en weggaan.
En vooraf zou ik het sowieso niet melden, pas als het zo ver is. Je ouders gaan daar toch niet over? Ik ga er vanuit dat je niet meer thuis woont en op eigen benen staat tenminste. Is dat niet zo, dan is het een ander verhaal.
Ik werd ook zwanger op mijn 20e dan wel ongepland maar gewoon verteld, niet met een brief ofzo. Als je zwanger bent zou ik je ouders een leuk cadeautje geven.
Als je relatie stabiel is en jullie nu instaat zijn om je leven drastisch te veranderen en je kindje op 1 te zetten... dan heb je geen goedkeuring van je ouders nodig. Ik was zelf netaan 22 toen ik begon, het heeft 6 jaar geduurd. Maar pas na 2 jaar heb ik het verteld dat het niet lukte.
Dat je bang bent voor de reactie van jouw ouders zegt eigenlijk al dat het waarschijnlijk (nog) geen goed plan is en er dingen spelen waardoor jouw ouders hier een mening over hebben. In een gezonde en stabiele situatie zijn ouders (in de meeste gevallen) dolblij om opa&oma te worden.
Ik zou het niet eens bespreken met mijn ouders, je bent 20 hebt een stabiele relatie je man is ouder dus ik begrijp het wel. Wonen jullie op jezelf? Dat is wel iets om dan te bespreken. Maar verder is de keuze aan jullie. Mijn ouders waren wel op de hoogte maar dat was meer medisch. Ik ben zelf met 30 weken geboren met een handicap als gevolg. Ik kwam iemand tegen met dezelfde naam en een kindje met dezelfde handicap. Ik heb uitgezocht of we familie waren en een erfelijkheidsonderzoek gedaan. Het blijkt niet erfelijk te zijn en als ik familie van die persoon ben is het te ver terug om het als erfelijk te beschouwen. Dat is de enige reden dat ik het toen heb verteld. Bij mijn 2e kindje wisten ze het niet. Bij mijn 3e kindje wisten ze wel dat het kon gebeuren en zij liet ook even op haar wachten dus we moesten ook naar het ziekenhuis. Als het voor jullie goed voelt en jullie hebben een eigen woning en stabiliteit dan zou ik me geen zorgen maken.
Ik lees dat je een kinderwens hebt. Het hebben van een wens (die had ik al als jong meisje van 4 jaar) en er emotioneel / financieel klaar voor zijn om moeder te worden zijn 2 verschillende dingen.
Je wil graag moeder worden, maar je wil je ouders vooraf om toestemming vragen middels een brief. Dat klinkt mij niet heel volwassen in de oren eerlijk gezegd. Daarbij stel je vragen over hoe je kunt sparen voor een baby, omdat dit veel geld kost (klopt!) en je bent aan het afbouwen van antidepressiva en je vriend slikt dit ook nog. Ik vraag me dan meteen af: Hoe stabiel is jullie relatie, hoe lang zijn jullie al bij elkaar? Hoelang woon je al samen? Wat is jullie financiële situatie, hebben jullie een vast inkomen? Etc
Zijn jullie er beiden wel psychisch klaar voor om te starten aan deze grote stap? Dit bedoel ik echt niet vervelend, maar besef je wel dat een kindje krijgen een enorme verantwoordelijkheid met zich mee brengt. Over het algemeen ervaren ouders de eerste jaren als tropen jaren met veel slaap te kort, weinig/ geen tijd voor zichzelf, flinke invloed op de relatie etc.
Ik zou als ik jou was nog een paar jaar wachten, maar dat wil je vast niet horen 😉
Gewoon persoonlijk vertellen. Eerlijk gezegd zou ik bij een brief juist het idee krijgen dat je nog niet emotioneel volwassen genoeg bent om voor een kind te gaan zorgen. Maar eerlijk gezegd was ik dat zelf ook niet toen onze kinderwens begon te spelen, want ik was ook bang voor de reactie van mijn ouders. Ben toen vooral begonnen met het af te toe laten vallen. ''Owh als we straks kinderen zouden hebben dit en dat.'' Enz. Ik ben er in ieder geval dus wel ruim op tijd mee begonnen mijn ouders voor te bereiden zodat de schok minder groot zou zijn als ik uiteindelijk zwanger zou zijn.
Ik was 19 toen ik zwanger was helaas werd het een miskraam maar met 20 was ik weer zwanger.Heb mijn ouders niet gezegt dat we er mee bezig waren gewoon toen ik zwanger bleek.Ja als de basis goed is.
Ik was 19 dat ik m'n eerste kreeg..wel niet helemaal gepland..maar ik zal het zeggen als je zwanger bent...neem aan dat je al samen woont enzo? En zelf financieel in staat bent het kindje op te voeden? Tuurlijk is het fijn als je familie achter je keuze staat...maar het is jou leven...doe wat jou gelukkig maakt...en mijn ervaring was..m'n moeder schrok..ze heeft 5 dagen geen contact opgezocht..maar op het laatst en zeker toen hij er was..waren m'n ouders super gek op hem!!
Ik ben 23 jaar en bam 😂😊 Heb het mijn moeder wel verteld, maar meer omdat ik het fijn vond er met anderen over te praten, niet omdat ik goedkeuring nodig had.
Ik vind dat standaard 'eerst samenwonen' ook altijd zo bullshitt.. er zijn meer familiemodellen dan samenwonen, trouwen, kindjes, hond etc. Ook als jullie ervoor zouden kiezen niet samen te willen wonen, maar wel kinderen wilt kun je een co-ouderschap aangaan met je partner. Ik vind dat dit ook vele voordelen heeft, maar dit moet iedereen uiteindelijk voor zichzelf beslissen. Ik wil je hier alleen maar meegeven dat je best anders mag zijn dan 'standaard' 😊 Als ik mezelf niet opengesteld had voor de mogelijkheden en altijd maar bij dat traditionele beeld; samenwonen, trouwen, kindjes etc was gebleven, had ik nooit voor een tweede gekozen. Ik heb namelijk uit mijn eerdere ervaring geleerd dat dit niet helemaal bij mij past.
Een brief? Dat klinkt erg onvolwassen. Waarom ben je zo bang voor de reactie? Het gaat toch om jullie leven? Je bent volwassen. En je hoeft toch ook niet te vertellen dat jullie bezig zijn met een kindje dat gaat hun niks aan. Vertel het als het zo ver is, je weet nooit hoe lang het duurt voor je zwanger bent.
Waarom zou je dit van te voren aan je ouders moeten vertellen? Als je dit aan een brief aan je ouders moet vertellen dan ben je naar mijn idee niet volwassen genoeg om aan kinderen te beginnen.
Wordt eerst maar echt zwanger en vertel het daarna face to face aan je ouders. Je bent een volwassen vrouw en je hebt vooraf echt geen toestemming van je ouders nodig. Stuur vooral geen brief als je verder nooit zo communiceert. Dat begrijpt niemand. Leeftijd is ook veel minder relevant dan jij denkt. Stabiele levensstijl (samenwonen, stabiel inkomen etc) is veel belangrijker vind ik.
Waarom zou je dat vertellen? Dat is toch iets van jou en je vriend? Als je het idee hebt dat je goedkeuring van je ouders nodig hebt, dan ben je nog niet toe aan een kindje. Sorry!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (48) Verversen