Mijn meisjes (+ foto)

Sinds de bevalling zijn er zes weken verstreken. Volgens mijn eerste kraamverzorgster ben je zes weken kraamvrouw (ik zie haar strenge, moederlijke blik nog en hoor haar zeggen 'vergeet dat niet!'). Ik ben dus geen kraamvrouw meer. De eerste zes weken hebben we overleefd, die schijnen het ergst te zijn. Ik heb ook het idee dat het ergste achter de rug is. Het is niet meer continue huilen als ze niet gedragen wordt. Ze kan gewoon even in de box of de wipper liggen kijken als mama bezig is. Ze is niet mee zo enorm hulpeloos. Haar lijfje wordt wat sterker en ze kan heeft het zelf allemaal wat beter onder controle houden. Ze is al wat ouder en wijzer dan een pasgeboren baby. Ze lacht al een paar weken naar ons, begint geluidjes te maken en volgt de nijntjes-mobiel geinteresseerd. Ze heeft de afgelopen 2 nachten, HOERA, doorgeslapen van 23.00 tot 6.30! Maar ik weet.... nog niet te vroeg juichen.

Tijdens mijn zwangerschap zag ik steeds een mini-Aagje voor me als ik aan mijn aankomende tweede dochter dacht. Wat heb ik me vergist! Als ze naast elkaar liggen verbaas ik me soms over de verschillen. Waar Aagje in alles blond en blank is, heeft Jootje een donker koppie. Beide hebben ze grote, blauwe ogen maar Aagje oogt lief en schattig, bijna onnozel, terwijl Jootje je donker en bedenkelijk aan kijkt. Ik ben zo benieuwd hoe ze op zal groeien. Zal het een denkertje worden of net zoals haar zus een doener, impulsief over in storten,  als een kip zonder kip rond springen en zo schattig drentelen of wordt ze een heel ander meisje? Wordt ze een klein observantje, de kat uit de boom kijken en eerst alles goed bekijken en observeren voordat ze actie zal ondernemen?

Zijn er overeenkomsten? Ja, dat zeker. Net als Aagje vindt ze het slapen wat lastiger. Waar inbakeren bij Aagje de uitkomst was, is het buikslapen bij Jootje de uitkomst. Nee, ze slaapt nog steeds niet van voeding tot voeding, ik ben al erg blij als ze driemaal daags een dutje in haar eigen bedje van een uurtje doet. Soms moet ik haar even laten huilen voordat ze de slaap kan vatten en wat doet dat mijn moederhart pijn. Dat wil ik helemaal niet, maar ik wil ook niet dat ze 's avonds hysterisch is omdat ze de hele dag nog niet geslapen heeft. Die avonden zijn namelijk voorbij sinds we haar wel even laten huilen. Het is kiezen tussen twee kwaden, of ze huilt zichzelf binnen 10 minuten in slaap, of ze is 's avonds 4 uur lang overstuur in onze armen waar ze geen rust lijkt te vinden. Nu slaapt ze 's avonds vaak rustig op onze borst.

Echt een ritme zit er nog niet in. Ik hoop dat ze blijft doorslapen en dat we van daaruit enigszins regelmaat in kunnen gaan brengen. Voor Jootje, voor Aagje en niet in de laatste plaats voor mezelf. Het geeft mij gewoon enorm veel rust als ik een beetje een vaste dagindeling heb.

Al met al begin ik blij te worden met mijn twee meiden en mijn draai te vinden. Het valt me minder zwaar dan ik had verwacht na mijn ervaringen de eerste zes weken. De dagen gaan zo snel voorbij en zijn zo gevuld met zorgen-voor dat ik geeneens tijd heb om in tranen uit te barsten dat het zo zwaa-haar is :-p. Ik mis alleen mijn avonden otnzettend. Mijn lijf schakelt over op rust zodra Aagje rond 19.00 in bed ligt maar dan moet ik nog een paar uutjes doorgaan. Gelukkig slaapt ze de laatste avonden, na een huiluurtje, heerlijk in op de borst om zo te slapen tot aan de avondvoeding. Zelfs 's avonds lijkt de rust er dus weer een beetje in te komen. Nog zes weken, dan hebben we best een goede kans dat ze de klok rond zal slapen in haar bedje. Nog zes weken, dan mag ik weer aan het werk. Nog zes weken, dan is ze weer een stukje groter, wijzer en minder baby. Het wordt steeds beter, mooier en leuker! Maar eerst nog even genieten van dat hele kleine hoopje slapende baby op mijn borst.