Schuldig!

Toen ik met 9 weken zwangerschap bij de verloskundige kwam zei ze me dat ik vooral moest genieten want deze zwangerschap zou vele malen sneller gaan dan de 1e. 
Het is waar. Bij Aagje kroop de tijd voorbij. Nu heb ik het idee dat ik de test net een weekje geleden heb gedaan. Misschien een maandje geleden, hooguit. Toch ben ik alweer 16 weken, bijna op de helft van de zwangerschap!
Bij Aagje wist ik op de dag precies hoe lang ik zwanger was. Nu moet ik vaak het antwoord schuldig blijven en antwoord vaak maar met ´3,5 maand ongeveer´. Dat kan immers nog allerlei kanten op. 
Ik keek uit naar elk verloskundige-bezoek, telde de dagen af. Nu moest ik vanmorgen met schaamte opbellen dat ik de afspraak van afgelopen woensdag helemaal vergeten was.
Als manlief en ik samen op de bank zaten hadden we het maar over 1 ding. Over ons kleine, ongeboren kindje. We verzonnen namen, bekeken via internet kamertjes en wagens. Steeds liep ik even, zomaar!, de hema in om te kijken bij de babykleertjes. Bij de flesjes en de speentjes. Zo nu en dan kocht ik iets, gewoon even voor de leuk. 
Nu heb ik nog niks gekocht. Af en toe roept 1 van ons een naam die met ´ja, wel leuk´ of ´nee, niks aan´ wordt ontvangen. We hebben ons nog niet verdiept in babykamertjes en kleertjes, we voelen zelfs de behoefte niet om te filosoferen. 
Dus voel ik me een beetje schuldig. Het lijkt alsof dit kindje minder bestaat, alsof het minder in liefde wordt ontvangen, minder gewenst en gewild is. 
Dat komt door ons lieve Aagje. Zodra manlief uit zijn werk komt vertel ik over Aagje. Over alle leuke dingen die ze heeft gedaan. Hoe mooi, schattig, gezellig en slim ze wel niet is. Hoe goed ze heeft gegeten en dat ze WEER schuin gepoept heeft. Hoe lekker ze het vond om samen te douchen en hoeveel ze bij de c1000 heeft gezeurd. Er valt zoveel te vertellen over ons leuke dochtertje, dat er simpelweg geen tijd meer over is om wat te vertellen over de baby. Er valt ook niet zoveel te vertellen natuurlijk want de baby maakt nog geen gekke geluidjes, laat nog geen vieze scheetjes en komt al helemaal niet vanuit haar spel aangestapt om even snel een knuffel te halen. 
Soms, als ik in bed leg en me bedenk dat mijn boek nog beneden ligt en de donald duck uit mijn nachtkastje al 10x is gelezen, leg ik mijn hand op mijn buik. In gedachten kletsen we dan een beetje. Nee, een hardop-buikprater zal ik nooit worden. Gewoon een beetje in stilte kletsen. ´Hallo meisje.. of misschien ben je wel een jochie. Heb je het nog fijn daarbinnen? Voel je mama´s hand? Ga je nog een schopje geven?´ Soms verontschuldig ik me even. ´Papa en mama zijn heus wel blij met jou hoor, maar het gaat allemaal zo snel. Mama zou de tijd zo graag even stop willen zetten om nog aan het idee te kunnen wennen. Om wat meer te genieten van jou in mama´s buik. Voordat mama´s buik zo dik wordt en jij al je ochtend-middag en avondgymnastiek gaat uitoefenen. Voordat we er echt niet meer omheen kunnen dat jij ons gezin gaat verblijden zou mama gewoon even een paar weekjes de tijd stop willen zetten´. 
Want ja, het is zo. Het gaat zo ongelofelijk hard. Mijn tijd wordt zo opgeslokt door Aagje dat er zo weinig tijd overblijft. Geen tijd voor hormonale jankbuien, geen tijd voor tot het in de puntjes samenstellen van de babykamer om het vervolgens toch allemaal weer helemaal anders te willen.
Geen tijd om namenlijsten door de zoeken, geen tijd om elke dag even te kijken bij de babykleertjes. Er is zelfs geen tijd voor het ´van week tot week´ op babybytes, of om plaatjes te googelen van hoe de baby eruit zou zien.
Er is geen tijd voor een miljoen testjes of de baby een jongen of een meisje zou zijn. Geen tijd om elke dag even het nieuwe rompertje in mijn handen te houden. Geen tijd om elke dag even in het kamertje te staan waar de baby zal gaan slapen. Er is geen tijd om vrienden en familie dagelijks via sms op de hoogte te houden van elk schopje. Er is geen tijd om aan het kindje te wennen.
Dus jullie begrijpen dat ik me een beetje schuldig voel. 

187 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Doekjeerom

    Oe, herkenbaar! Tot nu heb ik het vooral vervloekt omdat deze zich goed laat voelen door de misselijkheid en kwaaltjes! Genieten is er nog niet bij. maar dat gaat echt komen!! En deze zwangerschap kun je een beetje delen met het leukste meisje op aarde, dat kon bij de vorige niet? Dus nu wordt je buik extra beschilderd, geknuffeld, tegenaan gekletst, alleen duurt t wat langer. Voel je niet schuldig, dát merkt je kleintje misschien wel ;) Ik ga er nu ook beter bij stil staan, het gaat allemaal wel sneller ja...

  • pumba

    Het lijkt mij met een tweede kindje inderdaad heel anders dan met de eerste. Met de eerste is het altijd ' de aller-eerste echo' en nu is je eerste echo toch geen 'aller-eerste' echo. Maar je hoeft je niet schuldig te voelen, op het moment dat je kindje alles mee gaat krijgen, ga jij echt je aandacht wel verdelen en is hij/zij net zo lief/schattig/knap/slim/grappig als Aagje!

  • GbabyM

    Nou volgens mij gaat dit kindje met net zo veel liefde opgroeien als de grote zus hoor! Je voelt je nu al schuldig.. het duurt nog wel even ik denk dat het gewoon iets later zal komen allemaal, als je buik al wat groter is en jullie er meer besef in zullen hebben dat er nog een wondertje in huis zal zijn!

  • mamavanpearsje

    heel herkenbaar! Met name dat je het kindje het gevoel wilt geven dat het geliefd is. Ik merk wel nu ik verder in de zwangerschap ben dat de nesteldrang er wel voor zorgt dat je in de babykamer rondloopt, en dat je je af en toe afvraagt wie het nieuwe kindje is... Ik schrijf wel in een negen maanden dagboek, misschien is dat nog een tip?

  • Moemes

    Nou, ik snap je wel hoor!
    Nou ben ik natuurlijk nog niet zo ver als jij, maar ik snap t wel een beetje. Wij zijn dan wel wat meer met de namen bezig, maar verder, de baby heeft net een (oerlelijk) truitje gekregen van oma, maar we hebben verder okk niks gekocht. We hebben immers alles al... De babykamer zal zo goed als hetzelfde blijven op een beetje accesoires na, de wandelwagen is nog goed, enz enz.
    Maar ik moet wel zeggen dat ik nog heel erg aan het tellen ben ,maarja, we krijgen vrijdag de eerste echo, dus ja, dat is altijd nog wel spannend natuurlijk!

  • supersilly

    Dit blogje geeft al aan dat je er toch we mee bezig bent...

  • zoeylove

    Kan het me ontzettend voorstellen dat je je schuldig voelt.

    Misschien is het een idee om een boekje bij te houden voor baby nr 2? Dan moet je zelf ook iets bewuster bezig zijn met het wondertje in je buik.
    Heb je dit ook voor aagje gedaan?

    Wel heel fijn dat de tijd voorbij vliegt, voor je het weet is de 2e er.

    Als je het geslacht straks weet dan zal je wel wat meer kunnen filosoferen denk ik en dan wordt het toch wat realistischer allemaal.

    Ik heb mijn eerste zwangerschap als heel onwerkelijk ervaren, was constant in angst en heb bewust zoveel mogelijk bijgehouden en ook foto's gemaakt van mijn buik. In de spiegel kijken is toch iets heel anders dan jezelf van een afstandje bekijken.