Eigenwijze Aagje
Het is best al even geleden dat ik over Aagje een blogje heb geschreven dus tijd voor een Aagje- update.
Aagje is inmiddels 14 maanden en kan supergoed lopen. Kruipen doet ze bijna niet meer. Wat een klein eigenwijs meisje is ze toch, als ze zo aan het stappen is. Buiten lopen heeft ze een hele tijd niet gedurfd maar sinds gisteren opeens wel. De laatste meters mag ze zelf naar huis lopen en leuk dat ze dat vindt! Overal stil staan, overal even ´die!´ wijzen en onderzoeken. Alles wat maandenlang in snelle vaart voorbij haar wandelwagentje is geschoten kan eindelijk uitgebreid bekeken en bevoeld worden. Die laatste meters duren dus vaak net zo lang als de hele wandeling.
Nou ja, meestal niet want na een paar stappen pak ik haar op. Daar heeft mama toch het geduld niet voor, haha.
Naar buiten is dus een feestje voor Aagje en ze wil niets liever dan op pad gaan. Vanmorgen liep ze nog gekleed in haar pluk-pyjamaatje al naar haar schoentjes toe. ´Die!´ wilde ze.
´Nee lief Aagje´.
Reden genoeg om het op een brullen te zetten natuurlijk. ´Die!!´ wilde ze immers. Voor het geval mama het niet goed had begrepen pakte ze mama´s schoen maar en gaf deze vragend aan. ´Die!´
De volgende ´nee´ van mama was weer een tranentrekker. Gehuil, gekrijs en geschreeuw en vooral heel veel hangen aan mama´s been. Sprongetje a la 14 maanden?
Aagje wil ook graag meehelpen met de was. Dan pakt ze papa´s onderbroek, trekt er een paar keer aan om hem vervolgens op de stapel opgevouwen wasgoed te leggen. Zo schattig! Helaas verveelt het spelletje haar snel en dan besluit ze om de handdoeken van tafel te trekken. Na een waarschuwing werd ze op de bank gezet waar ze een sok te pakken kreeg. Vakkundig werd deze op de grond gegooid waarna ze direct naar mama keek. Hoe zal mama reageren? Hetzelfde gebeurd met de stukjes brood. Op de grond gooien en mama aankijken. En haal het natuurlijk niet in je hoofd om er iets van te zeggen. Dan wordt ze boos!
Mama´s schone wasgoed van het droogrek aftrekken, ook dat is een superleuk spelletje! O wee als ze gecorrigeerd wordt, dan gaat het mondje wijd open, onderlipje iets gepruild en krijsen maar.
Ja, Aagje krijgt haar eigen willetje. Ik kan beter met deze huilbuien omgaan dan haar huilbuien van een jaar geleden. Ik vind deze tijd vele malen leuker. ´Goed zo Aagje!´ denk ik bij mezelf. ´Zet het maar goed op een janken als je je zin niet krijgt. Laat maar horen wat je ervan vindt! Je zal je willetje nog hard nodig krijgen in deze wereld.
Toch is het niet altijd leuk. Soms ben ik er een beetje klaar mee. Dan betrap ik mezelf erop dat ik met stemverheffing tegen mijn kleine mopje praat. ´Nu is het klaar, Aagje. Stop! Je hoeft niet om alles te huilen. Aagje hoeft niet boos te zijn, Aagje heeft een superleuk leventje. Ja, we gaan STRAKS naar buiten, nu gaat Aagje even spelen!´ Vooral als ik de was aan het ophangen ben en Aagje loopt er maar tussen. Ik heb immers nog steeds ADHD en de was ophangen is een flinke klus. Zoveel kleuren, zoveel vormen, zoveel stofjes, zoveel prikkels. En dan ook nog een Aagje die al zeurend en huilend de was eraf trekt en voor mijn voeten loopt.
Gelukkig is ze ook nog superlief. Zoals ze soms een knuffel komt halen of in het zwembad spontaan een ander kindje gaat aaien. Als ze een goede bui heeft kan ze heerlijk alleen spelen. Al met al ben ik nog enorm gelukkig met mijn kleine meisje!
reacties (0)