Ze doet het weer!

Althans, een beetje. Het gaat nog niet helemaal vlekkeloos. Het ´aanhappen en drinken tot ze vol zit´ stadium  hebben we nog niet herbereikt, maar regelmatig hapt ze goed aan en drinkt ze. Het probleem zit vaak in het wisselen van de borst. Of ik haar nu naar de andere kant breng, of ik draai zelf door maakt niet uit. Ik zit net in een andere positie, zij ligt misschien net anders en dan snapt ze het ff niet meer. Als ze bij de eerste borst redelijk goed drinkt en de tweede borst wordt een frustratie-drankje kap ik er gelijk mee. Dan troost ik haar, leg ik haar te slapen in haar bedje en zie dan wel. Komt ze na een uur alweer, dan is het zo. Dan maar na een uur weer proberen te drinken. Slaapt ze wel 2 of 3 uur door heeft ze kennelijk genoeg gedronken, mijn meisje is niet het type dat zich niet laat horen als ze iets nodig heeft.

Het geeft mij zo wel rust, alleen baal ik er van dat het zulke problemen opleverde. Ik had zo graag gewild dat ze zowel flesje als borst goed pakte. Dat ik eens een avondje weg kon, of een hele dag op pad kon, voor mijn part een middagje shoppen. Ik word er bijna gillend gek van om maar alleen thuis te zitten. Ik heb zelfs een facebook-profiel aangemaakt (aangezien alle hyvesvrienden overgelopen waren) om ´in contact te blijven met mensen´, hoe erg is dat? Ik wil meer doen op een dag dan alleen een wandelingetje om het dorp en de boodschappen in de supermarkt. Ik zit zelfs met de vakkenvullers te kletsen! Ik wil weg, uitvliegen, ronddartelen!! Mijn dochter is niet het type baby dat je meeneemt een dagje winkelen of lunchen. Een bakkie doen bij mijn ouders is eigenlijk al vrij veel gevraagd. Natuurlijk komt er hier weleens visite, maar ja, de meeste mensen werken toch doordeweeks en zit ik hele dagen alleen thuis. Is manlief thuis kan ik ff weg, maar nooit langer dan 2 uur want dan moet meisje weer tiet-lurken. Dat ik weg wil is een goed teken, blijkbaar ben ik goed aan het opknappen van de bevalling en werken de pillen en drankjes voor mijn ijzer goed, maar hoe graag ik ook wil, ik kan bijna nooit weg, nooit lang genoeg om echt ff wat te doen in ieder geval. Ik ben zo vreselijk gebonden. Ik word er zo vreselijk rusteloos van!

Manlief snapt mij niet. Nou ja, hij snapt het ´ergens wel een beetje´. Hij doet er zo makkelijk over. ´Het is toch niet anders?´ zegt hij dan, of het cliche ´het is maar voor even´. Voor even, tja. De 6 weken voor  de bevallig van mijn verlof heb ik voornamelijk geslapen maar als ik weg wilde, dan kon ik weg. Ik was vrij om te gaan en staan waar ik wilde. Meisje is nu al bijna 5 weken, dat is bij elkaar 11 weken dat ik niet werk, veel thuis zit, weinig mensen spreek. Ja, in het weekend, dan moeten ze opeens allemaal ´even komen kijken want het is al zo lang geleden en A. is zo hard gegroeid´.

Manlief heeft er geen last van, die kan gaan en staan waar hij wil en dat doet hij dan ook, want ´het heeft toch geen nut als wij beide gaan zitten kijken waar de wind vandaan komt?´ Hij heeft er helemaal gelijk in, ik gun het hem ook en hij hoeft van mij ook helemaal niet dagen naast mij thuis te zitten maar ik kan er soms niet tegen als hij de deur uitgaat en ´niet weet hoe laat hij thuiskomt´. Kon ik dat maar zeggen, kon ik de deur maar achter me dichttrekken, na een paar uur even bellen hoe het gaat om dan te zeggen dat ik met een paar uurtjes wel naar huis kom.

Volgens manlief zie ik niet wat hij allemaal voor mij doet, hoe goed hij mij helpt. Natuurlijk zie ik dat wel, al moet ik toegeven dat ik het niet meer dan logisch vind dat hij zijn dochter verschoont, in badje doet, even zoet houdt en naar boven loopt om het drama van een verloren speentje op te lossen.

Ook besef ik volgens manlief niet in welke luxe-positie ik mij bevind, als echtgenote van een parttime werkende man. Hij is toch al 2 dagen doordeweeks thuis, dan kan ik toch even weg? Even ja. Na het complete voedermoment van voeden, boeren en verschonen heb ik 2 uurtjes. Misschien 2,5 maar als ze, sinds het flesjesdrama, maar een beetje gedronken heeft, heb ik misschien een half uurtje.

Manlief snapt het allemaal ook niet zo. Dat snap ik, borstvoeding is niet zijn ´pakkie an´. Borstvoeding is mijn afdeling en hij snapt niet dat ik momenteel elk moment aan wil grijpen om A. aan m´n tiet te leggen. Hij snapt niet de noodzaak van producties op peil houden. Ik leg het hem uit, natuurlijk, maar hij heeft zich er niet zo (obsessief) in verdiept als ik. Het enige wat hij van borstvoeding weet, is dat het ´uit de tiet´ komt en vooral dat het gratis is.

Ach, ik heb best een lieve man hoor. Ik kan er gewoon niet tegen dat hij zijn vrijheid nog steeds heeft, nu de mijne afgenomen is.