Ben je het al zat?

Die vraag krijg ik tegenwoordig vaak. Of niet zo heel vaak eigenlijk, meestal is het 'je bent het nu natuurlijk wel zat!'

Nee, ik ben het niet zat. Oke, ik vind het niet leuk om zwanger te zijn, dat heb ik in heel mijn zwangerschap nog nooit gevonden, uitgezonderd een enkel moment van verstandsverbijstering. Maar het 'zat zijn' is mij nog onbekend. Net als het 'je verlangt nu natuurlijk heel erg naar je kindje!' Dat is ook zo'n verwachting die mensen van je hebben, net zoals ze opeens van je verwachten dat je hun kindje leuk vindt, en dat je de luier van hun kindje wel zou willen verschonen. Ik zal je vertellen, baby's zetten het nog steeds op een janken zodra ik mijn mond opentrek (ik moet ECHT goed leren kirren!) en kleine kinderen zetten het ook nog steeds op een janken als ik 'iets leuks' wil doen. Schijn ik te wild te doen, te hard te praten enzo. Ligt niet aan mij hoor, ligt aan die kinderen want met de kindjes van mijn zus heb ik daar geen last van. Die hebben dan ook ADHD, maar goed... daar ligt het niet aan.

Oh, en luiers verschonen doe ik al helemaal niet als de ouders zelf aanwezig zijn. Ik vind het gewoon smerig en kan het straks nog vaak genoeg doen. Ik geniet dus van een afstandje als de betreffende papa of mama de luier opendoet en constateert dat kindlief van knieholte tot rug onderzit.

Zoals bekend vind ik het hele 'zwanger zijn, baby in je buik en dergelijke' vooral heel abstract en heel onlogisch en vooral heel, heel erg onwerkelijk. Ik geloof niet dat er daadwerkelijk een baby in mijn buik zit, laat staan dat die baby (die er niet zit) er ook nog eens uit gaat komen en dat ik dan, HOERA!, niet meer zwanger ben. Ik heb me er dus min of meer bij neergelegd dat ik de rest van mijn leven in deze toestand verkeer, de rest van mijn leven met een 'ooeeh, aaah' opsta van de bank en bed, de rest van mijn leven met een extra kussen slaap en de rest van mijn leven niet meer van seks kan genieten.

Soms doe ik een poging richting eerlijkheid en kir ik een beetje van 'moppie mag nog wel even veilig bij haar mama blijven!' om het 'je bent het zeker wel zat!' te beantwoorden. Soms praat ik een beetje met ze mee 'ja, ik wil haar nu zooooooo graag knuffelen en zien, ik ben zoooo nieuwsgierig!' Het punt is dat ik eigenlijk helemaal niet nieuwsgierig ben want, daar is hij weer, er zit toch helemaal geen baby in mijn buik? Laat staan een moppie. Het is wel een mop, een goeie grap van de verloskundige dat ze met elke echo een leuk filmpje lieten afspelen. Het is dat ik niet op 1 april ben uitgerekend....

Maar goed, natuurlijk WEET ik wel dat er een baby in mijn buik zit en dat die baby er binnen niet al te lange tijd uit gaat komen. Dus zit ik bij elk krampje... Ja, nu wordt ze geboren! maar dan houden die krampjes weer op. Meestal na de 'grote boodschap' in de ochtend. Krampjes komen blijkbaar toch meer vanuit de darmen, dan vanuit de baarmoeder. Dus wachten we maar af, tas in de hoek van de slaapkamer met nog steeds een grote brief erop met 'TROUWBOEKJE OPZOEKEN!!!!' die is namelijk ergens de eerste week na ons trouwen kwijtgeraakt. Ik zal hem wel ergens hebben neergelegd waar 'hij niet zoek kan raken' maar meestal raak ik het dan juist kwijt, ik kan het beter 'zomaar ergens neerleggen' want dan ben ik het nooit kwijt.

Maar goed, al met al zit 'moppie' nog steeds in de buik en is er buiten een incidentele reeks van krampjes weinig te melden.

Fijne kerstdagen allemaal!