38 weken zwanger

Tranen in overvloed vanavond. Manlief kwam thuis vanuit zijn werk en vroeg of we gelijk konden eten want hij had met een vriend afgesproken. Niks ernstigs, heel normaal, maar ik barstte in tranen uit. Manlief, ondertussen wel iets gewend, keek er toch gek van op. Van mijn kant allerlei verwijten want hij was nooit thuis, en als hij thuis is kijkt hij naar stomme televisie-programma´s over babies die een vliegtuigongelijk krijgen of speelt hij stomme fifa-spelletjes op de computer. ALTIJD!

Nou, reageerde manlief tegen beter weten in, niet altijd. Ik speel soms een spelletje en ik mag toch wel even televisie kijken?

Ja, natuurlijk. Ik weet ook wel dat IK degene ben die onterecht is en dat ik heel erg overdrijf. Snikkend vroeg ik hem dus om thuis te blijven. ´Maar mopje, ik heb al afgeproken´.

´Maar ik wil je gewoon bij mij hebben vanavond!´

Manlief, al 8,5 maand ervaring met een zwanger mopje bood aan om zijn vrienden dan maar af te bellen, alleen mocht dat ook niet van mij want ´dan denken ze dat het van mij moet en vinden zij mij allemaal een stom wijf!´

´Zal ik dan vragen of ze even hierheen komen?´

Ook dat was niet goed, want ik zie er niet uit met die rode vlekken in m´n opgezwollen gezicht (ik ben zo´n vrouw bij wie je het zwanger zijn aan het gezicht alleen al kan zien).

Maar mopje, wat wil je dan?

Ja, wist ik dat maar. Ik heb geen idee wat ik wil, geen idee wat ik voel, ik loop met m´n ziel onder m´n armen, ik voel me onrustig en ik kan gewoon niet zeggen wat het is, waar het door komt, wat ik wil en wat hij voor mij kan doen. Ik wil dat hij bij mij blijft en ik wil dat hij weggaat. Ik wil dat hij mij knuffelt en ik wil dat hij ´niet zo plakt´. Ik wil dat hij lieve woordjes zegt en ik wil dat hij niet zo slijmt. Ik wil dat hij boodschappen doet en ik wil dat hij niet alles doet want ´ik ben heus niet gehandicapt´. Hij kan momenteel helemaal niks goed doen en het ergste is dat ik besef dat ik vreselijk onredelijk ben. Dat besef is er voor het eerst in de zwangerschap overigens.

´Mopje, zal ik dan m´n telefoon thuislaten, zodat jij kan wordfeuden?´

Ach , het was een schale troost. Gelukkig kwam hij wel vroeg thuis, hij kon het waarschijnlijk ook niet over z´n hart verkrijgen dat z´n mopje hier zo moederziel en eenzaam met d´r ziel onder de armen zat dus ik kruip zo lekker tegen hem aan in bed. Kan ik nog ff een potje janken zonder te weten waarom eigenlijk.