Fuck diamonds!!!

Rennie is my new best friend!!! Daarmee hoop ik het einde te maken aan mijn kwaaltjeslijst, hopende dat er de laatste 3 weken geen nieuwe kwaaltjes bijkomen. Al met al vind ik dat ik er genoeg gehad heb en dat ik mijn dochter heb ´verdient!´.

Al met al de kwaaltjes die ik de afgelopen 37 weken heb gehad, zijn ochtendmisselijkheid, moeheid, flauwvallen, duizeligheid, puistjes, aambeien, bandenpijn, last van bekken en rug, veel plassen of juist niet kunnen plassen, ijzertekort, bloedend en gevoelig tandvlees, gekke dromen, maagzuur, emotioneel flexibel, harde buiken, slap en vet haar, hoofdpijn, een drupje urineverlies als ik de slappe lach kreeg, jeuk op mijn buik, tintelende handen, moe aanvoelende armen, bloedneuzen, vocht vasthouden, vergeetachtigheid, alles uit m´n handen laten vallen, slapeloosheid, afscheiding, verstopping, diarree... durf nog maar eens te zeggen dat ik er niks voor over heb gehad.

Maar er is ook goed nieuw. Ik heb namelijk nog geen last gehad van allerlei schimmeltjes op plekken waar je ze ECHT NIET WILT, geen blaasontstekingen, geen spataderen, striae en cellulites. Al met al denk ik dat die laaste 3 een stuk moeilijker verdwijnen dan al de overige kwaaltjes die ik dan weer wel heb gehad. Al met al... een perfecte zwangerschap.

Ik blijf een beetje emotioneel flexibel, ook tegen manlief (na mijn laatste blog zal ik maar niet doen alsof ik roomser dan de paus ben) en ben gisteren dan ook weer flink tegen hem uitgevallen. Maar ja... je kan je natuurlijk ook afvragen hoe hij het in zijn hoofd haalt om een fles thinner op de nieuwe, mooie, babykamer-meubeltjes te zetten, terwijl vrouwlief hoogzwanger is, tezamen met een ZAAG!!! Ongeacht of de fles thinner schoon was, ongeacht of hij er een handdoek onder had gelegd, sommige dingen doe je gewoon niet. Toch?

Over babykamer gesproken, die is bijna klaar. Jawel, nog steeds BIJNA. De lamp en gordijnen moeten nog opgehangen worden maar met een beetje geluk is dat deze week gedaan dus dan zal ik de foto´s plaatsen.

Wat betreft dromen komen er steeds 2 terug. De eerste droom is dat ik denk ´SHIIIIIIIT, mijn kind heeft al 3 dagen geen eten gehad!!!!´ en de andere droom is dat ik mijn kind wil voeden en dat er niks, noppes, nada, niento uit m´n tepels komt.

Wat tegenwoordig ook regelmatig in mijn dromen verschijnt is dat A. mijn kind gehandicapt is of B. ik niks, noppes, nade, niento voor mijn kind voel. Dat ik wel kir van ´hallo meisje, goedenmorgen´ maar dat ik er helemaal niks (noppes, nada, niento) bij voel. Net zoiets als de nieuwjaarwensen voor de buurvrouw die ik niet mag. Doe ik ook altijd heel aardig ´dat we nog maar vele jaren buurtjes mogen zijn´. Pfff... het woord ´buurtjes´ alleen al.

Verder ben ik op materieel-gebied klaar. Ziekenhuistas staat bijna (ik heb echt wat met dat woord!) gepakt, de eerstvolgende keer dat ik m´n bed verschoon komt de matrasbeschermer eroverheen, vandaag pyama´s gekocht voor na de bevalling wat overigens nog niet meeviel als je na de bevalling niet in en ruitjespyama wil lopen en ook niet in een disneypyama. Uiteindelijk is het gelukt maar, zoals gezegd wordt, de keuze is niet bepaald reuze als je er niet als de eerste de beste moeke bij wilt lopen.

Klaar op psychisch gebied is een heel ander verhaal. Ik ben er niet klaar voor. Dat kind uitpersen zal best wel lukken, ´er is er nog nooit eentje blijven zitten´ is zo´n leuke dooddoener die voor mij eigenlijk best wel toepasselijk is. Want ja, er is er ook nog nooit eentje blijven zitten. Ja, het zal best wel pijn doen maar er zijn zoveel frele, tengere moedertjes die al een ambulance bellen als ze hun teen stoten, dat ik ook heus wel kan bevallen.

Maar dan. Dan ben je moeder. Dan heb je een kind die voorlopig heel kwetsbaar en volledig afhankelijk is. Dan moet je zorgen voor, en huiltjes interpreteren van iemand die je totaal niet kent. Wat als er geen liefde komt voor mijn kind? Manlief spreekt in dit geval altijd (heel optimistisch) ´dan houd ik toch voor 2 van ons kindje!´ maar ik wil OOK van mijn kind houden, en stel dat mijn kind, helemaal geen leuk kind is? Stel je voor dat mijn kind WEL in hysterisch janken uitbarst als er een klein hondje de hoek omkomt, stel dat mijn kind WEL een driftbui krijgt in de supermarkt als het geen zakje snoep krijgt. Stel dat mijn kind NIET lief gaat spelen als je op visite bent en NIET net op het goede moment die leuke, gevatte opmerking maakt? Want, laten we eerlijk zijn (en de moeders onder ons weten het) de kans dat mijn kind, of een kind in het algemeen, op het juiste moment, de juiste dingen doet is bijzonder klein.

Is er altijd onvoorwaardelijke liefde? Vind je, je eigen kind altijd leuk, lief en schattig? Heeft echt iedere moeder van nature de gave om zich weg te cijferen? Kan ik dat allemaal? En stel dat ik dat allemaal niet kan? Wat nou als ik er helemaal, totaal niet klaar voor ben om moeder te worden? Ik zei het altijd heel wijs ´je moet ECHT klaar zijn voor een kindje!´ maar hoe kun je ooit ergens klaar voor zijn, als je geen idee hebt wat je te wachten staat? Met elke week dat DE DATUM dichterbij komt, word ik weer een stukje onzekerder en vraag ik me af of ik het echt wel kan. Stel dat mijn kindje stikt omdat ik het bedje NET iets te hoog heb opgemaakt? Stel dat ze verdrinkt omdat ze steeds uit mijn handen glijdt in het badje? Stel nou... stel nou dit.... stel je nou voor..... pffff. Zwanger zijn is best vermoeiend!