Moedergevoelens

Ik heb me er lang zorgen over gemaakt. Vooral aangewakkerd door meiden die riepen ´ik houd er nu al zoveel van´ toen de zwangerschapstest nog niet eens droog was. Misschien was er echt zo snel liefde voor hun kind, misschien waren het gewoon emoties, wie zal het zeggen.

Ik had het in ieder geval niet. Ik had een ´kijk nou, de test is positief´ gevoel. Oke, dat klinkt wel heel erg, natuurlijk was ik blij maar het was geen ´houden van´.

Met mijn echo-foto van 7 weken, waarop enkel een vlekje was te zien, stonden de tranen in mijn moeders ogen. ´Doe je wel voorzichtig!´ riep ze als ik wegging. ´Ik houd nu al zoveel van je kindje!´ Zij wel.

Van andere mensen in mijn omgeving moest ik vooral ´genieten´ want het is zo ´bijzonder´. Natuurlijk is het bijzonder als er een kindje in je groeit, maar dan moet je wel beseffen dat er een kindje in je groeit, en van besef was nauwelijks sprake. Van genieten ook niet. Waarvan dan? vroeg ik mij, regelmatig, in stilte af. Van de kilo´s? Van de misselijkheid? Van de slapeloosheid? Ik dacht het alleen, zoals ik altijd heel veel denk van wat andere mensen zeggen en knik dan alleen. Uiteindelijk ga je mee in hun enthousiasme. ´Ja, het is zoooo bijzonder!´ kirde ik dan tegen mensen. ´Het gevoel is ongelofelijk, ik zou mijn leven voor haar geven!´ en het gekke is dat je er zelf ook een beetje in gaat geloven. Je loopt over van moedergevoelens en kirt er een end op los. Totdat je thuis alleen zit en bedenkt dat je eigenlijk alleen maar baalt van de hele zwangerschap en dat je, je strakke, mooie buikje al niet voor haar op wilt geven, laat staan je leven. Maar ach, sommige dingen hoor je te zeggen. De keren dat ik de waarheid zei kreeg ik een link naar een site over ´prenatale depressies´. Ik HEB geen prenatale depressie. Ik ben best wel vrolijk in het dagelijkse leven en zelfs heel erg enthousiast als ik hele schattige roze adidasjes heb gekocht.

Ik vind het gewoon moeilijk. Ik vind het moeilijk om dik te worden, ik vind het moeilijk dat ik een plofkop heb, ik vind het moeilijk dat ik niet meer kan/ mag sporten, ik vind het moeilijk dat ik mijn schoenen alleen aankrijg als ik een gekke positie aanneem, ik vind het moeilijk dat ik niet meer de lenige seksdriftige ben die ik was voor mijn man, ik vind het moeilijk dat ik echt wel WEET dat ik, door hormonen aangedreven, onterecht ben en heel moeilijk in de omgang maar dat ik ook simpelweg niet anders KAN. Dat is geen prenatale depressie, dat is gewoon balen van de persoon die ik ben en heel hard verlangen om weer de persoon te worden die ik was. Mijn eigen lichaam, mijn eigen gezicht, mijn eigen eigenaardigheden, mijn eigen kunnen.

Ik ben niet prenataal depressief, ik vind het gewoon niet zo leuk om zwanger te zijn. Punt.

Ik vind het nog steeds niet leuk om zwanger te zijn, dus ik tel af. Nog 7 weken. Toch veranderd er langzaam wat. Ergens, alsof het heel diep onder een zware steen heeft gelegen, komt er wat naar boven. Iets wat lijkt op moedergevoelens.

Als het een drukte van belang is in mijn buik glimlach ik en denk ik ´he meissie, ben je wakker?´. Jawel, ik DENK het, ik ben nog niet zo ver gevorderd dat ik tegen mijn buik ga kirren.

Als ik op het nieuws hoor van vermiste/ misbruikte/ mishandelde kinderen betrap ik mezelf erop dat mijn hand beschermend op mijn buik ligt. ´Stil maar meisje, niet bang zijn, mama beschermt je wel tegen de boze buitenwereld!´.

Het is nog maar een begin, ik weet het, maar het komt.

Het komt vanzelf.

Voor haar wil ik de allerbeste mama zijn!