Je zal maar verlof hebben...

Gisteren was mijn laatste werkdag wat betekent dat ik weer een nieuwe zwangerschapsfase inga. De fase van onbeperkt uitslapen, onbeperkt middagdutjes doen, onbeperkt romkoms kijken en onbeperkt visites aflopen.

De fase van helemaal niets doen. Behalve de puntjes op de I zetten dan, een heleboel I´s en daarmee een heleboel puntjes.

Het was tijd om met verlof te gaan. Mijn lontje werd steeds korter en, op de 1 of ander manier mijn clienten steeds eigenwijzer. Toch zal ik ze missen, stuk voor stuk. De dagelijkse gedachtes over wat er nou precies in mijn buik zat, varierend van ´een groene ballon´ tot een ´stuk of 8 babies´. Daartussen zat de gewone ´1 baby´ en de ´aardappels, bloemkool en vlees´.

Ik zal de discussies misschien over hoe die baby dan wel niet in mijn buik is gekomen. Volgens de ene simpelweg ´omdat ik getrouwd ben´ maar een ander weet wel te vertellen dat ik daarvoor ´lekker heb geneukt´.

Ik zal ze missen, allemaal. Zelfs de client die minachtend haar schouders ophaalt met de woorden ´mijn zus heeft tenminste 2 babies in haar buik´ en, heel diep binnenin, zal ik zelfs de client missen die teleurgesteld zijn schouders ophaalde met de woorden ´nou ja, niets aan te doen´ toen ik vertelde dat het een meisje is. Gelukig had ik ook nog een client die vertelde ´gek te zijn op meisjes´, al was het jammer dat hij daarna gelijk over de playboy begon.

Ik zal de namen-suggesties missen. Hondelientje was namelijk best goed verzonnen, als je van honden houdt.

Ja echt, ik zal ze missen al ben ik ook heel erg blij dat ik, heel simpel gezegd, voorlopig van ze verlost bent. Het valt niet mee, met al die gierende hormonen, ook nog eens heel de dag mensen om je heen te heben die nou eenmaal niet beseffen dat ´gehandicapt zijn´ betekent dat je het dus juist niet beter weet dan je begeleider. Het kwartje dat ik er ben om hun de weg te wijzen is nog niet gevallen, ze denken namelijk nog steeds dat ik er ben om hun koffie in te schenken en hun brood te smeren omdat ze zich verslapen hebben want, zoals ze zeggen ´daar krijg jij toch betaald voor!´

Ik heb ook nog een heel ander soort clienten. Clienten die, merendeel, prematuur geboren zijn of complicaties hadden tijdens zwangerschap/ geboorte. Clienten die daardoor niets anders kunnen dan kwijlend in hun rolstoel zitten. Nee, daar ergerde ik me niet aan, over hen waakte ik als een leeuwin over haar welpen en daarmee heb ik me niet populairder gemaakt bij de dorpbewoners. Het trekt namelijk de aandacht, zo´n gillend wezentje onder het kwijl in een rolstoel. Dat kinderen kijken, oke, daar kan ik inkomen, maar dat volwassenen kijken, dat kan ik niet hebben. Regelmatig heb ik ze dan ook toegenauwd ´maak er anders een foto van´ of mijn laatste favoriete ´zal ik hem aan het circus verkopen, kan je er kijkgeld voor betalen!´

Er zijn dan natuurlijk ook nog die mensen die vooral niet kijken, maar dan heel opvallend niet kijken. Zo van... ´oh een gehandicapte, daar mag ik niet naar kijken´ en nee, dat is natuurlijk ook niet goed want het ´niet kijken´ spat er van alle kant af.

Dan is er nog de laatste categorie, de mensen die ´ben jij lekker op stap?´ kirren naar iemand van 20. Kom op zeg, hij is volwassen, praat normaal!

Zoals je leest doe je het niet snel, eigenlijk nooit, goed dus zoals ik al zei... het was tijd dat ik met verlof ging.