Ik dacht dat ik het kon. Sexy zwanger zijn. Je weet wel, zoals de fotomodellen in de zwanger-tijdschriften. Slank en stralend.
Voordat ik zwanger was verheugde ik me erop. Dat iedereen, hoe irritant ook, zou zeggen: 'wat zie jij er goed uuuuuuuuit!' Maar dat zeggen ze niet want ik zie er simpelweg niet uit. Dat is ook het enige wat ik hoor. 'wat groei jij hard!!!' 'Je ziet er moe uit!' 'voel jij je wel goed?'
Het ergste is dat ze nog ontzettend gelijk hebben. Mijn huid is vlekkerig, ik krijg pukkeltjes, ik groei een kilo per dag, mijn ogen stralen niets van een gelukkige, zwangere vrouw uit, ze tonen slechts 1 emotie: leegheid.
Zo voel ik me ook. Leeg, moe, opgebrand, mat. Niet een ' ik doe een dutje en ik ben er weer bovenop' maar een moeheid die nog het beste te vergelijken is met mijn pfeiffer-ervaring. Na mijn werk voel ik me alsof ik de nijmeegse vierdaagse heb gelopen. In 1 dag. Op hakken.
In bed prikken miljoenen duiveltjes met hun drietandjes in mijn voeten en benen. Mijn voeten en benen die dik zijn van het vocht, wel te verstaan.
Ik ben zo moe dat ik nauwelijks plezier kan hebben, nauwelijks kan genieten van de leuke dingen.
Ik ben zo moe dat ik het op een janken zet als de vaatwasser niet alle borden goed heeft schoongemaakt.
Ik ben zo moe dat ik 's nachts niet in slaap kan komen, elk uur wakker wordt.
Ik ben zo moe, zo lusteloos, zo opgebrand dat ik de weken, nee de dagen (en als ik de energie zou hebben de uren) aftel tot aan mijn zwangerschapsverlof.
Waar is die beloofde energieboost die ze me beloofde in het tweede trimester? Komt die ooit nog?
In mijn omgeving mag ik niet klagen. Nou ja, dit is dan wel nooit letterlijk gezegd maar dat 'doen wij nou eenmaal niet'. ' Niet zeiken, je wilde toch zelf zwanger worden' is het het algemene, moderne vervolg op 'niet klagen, maar dragen'.
Dus draag ik het maar. Met liefde, dat dan weer wel.
reacties (0)