Wat lijk jij op je moeder!

Ik lijk op mijn vader. Zonder twijfel. Ik heb dezelfde blauwe ogen, dezelfde rechte neus. Hetzelfde vastberaden loopje. Dezelfde mond, dezelfde wenkbrauwen, dezelfde rechte houding, dezelfde kuiltjes in onze wangen.

Ik lijk zoveel op mijn vader dat ik regelmatig aangesproken wordt door onbekende die zeggen 'jij bent zeker de dochter van...'. Als ik op verjaardagen, bruiloften of andere familie-aangelegenheden mijn mening kenbaar maak, een verhaal vertel of alleen maar een cola bestel kijken tantes elkaar aan en zeggen 'ze is ook net haar vader'.

Ik merk het vaak als we naast elkaar zitten. We zitten in dezelfde houding. Als we naast elkaar lopen, lijkt het alsof we aan synchroomlopen doen.

We hebben allebei het vermogen om mensen binnen 5 minuten intens te haten. Beide hebben we ook het vermogen om mensen voor eeuwig in ons hart te sluiten. Daar zitten ze dan voor altijd, wat ze ook flikken, wat ze ook doen. Eenmaal opgesloten in ons hart, die strenger bewaakt wordt dan een koninklijk slot, kom je er nooit meer uit.

We kunnen allebei zo ontzettend kortaf zijn en onze mening met een enkele blik of  'hm' duidelijk maken en niet uit onze gedachten opgewekt kunnen worden. 

Beide zijn wij ijdel en mijn vader is de enige man die ik ken die wel eens zijn wenkbrauwen epileert. Nee, niet alles, gewoon 1 zo'n weerbarstig haartje die niet met de grote kudde mee wil groeien.

We kunnen grof zijn, mensen beledigen, mensen buitensluiten.

We kunnen ook van mensen houden en ons alleen prettig voelen bij een heel select clubje.

Je weet wel, dat liedje van Stef Bos, dat zijn wij. En hoewel onze band samen nooit goed is geweest, houden ook wij steeds meer van elkaar.

Mijn moeder is anders. Mijn moeder is soft. Het is natuurlijk niet voor niets dat mijn moeder in de gehandicaptenzorg werkt en mijn vader een leidinggevende functie heeft. Toch werk ik ook in de gehandicaptenzorg dus zal ik ook wel een beetje soft zijn. Toch heb ik nooit gehoord 'wat lijk jij op je moeder!'.... totdat ik zwanger werd.

Ik hoor het overal de laatste weken. 'Je kan wel zien dat jij de dochter van bent'. Tantes kijken elkaar verbaasd aan 'wat begint ZIJ op haar moeder te lijken!'

Wat het is? De zwangerschap zal mij wel wat softer maken, liever, zorgzamer. De blik in mijn ogen wordt zachter, mijn mening genuanceerder. Als moeder zijnde trek ik steeds meer naar haar toe. Had jij dit ook? Voelde jij dat ook? Ik was er altijd trots op om op mijn vader te lijken. Mijn grote, sterke, stoere vader die zich door niets en niemand liet tegenhouden om zijn doel te bereiken, hoe onlogisch of onduidelijk dat doel ook was, het was zijn doel, zijn streven. Toch ben ik nu trots als mensen zeggen dat ik op mijn moeder lijk. Mijn lieve moeder. Mijn emotioneel sterkte moeder die alle tegenslagen aankan door haar onverwoestbare optimisme. Mijn moeder is een fantastische vrouw en ik hoop dat ik steeds meer op haar mag gaan lijken.