Poepen
Ik heb poepen nooit als een voorrecht gezien. Het hoorde gewoon bij je mensenrechten. In sommige situaties was het een noodzakelijk kwaad. Poepen was vooral iets heel logisch... wat erin gaat, moet er ook weer uit.
Maar in je zwangerschap is niets logisch. En de wet 'wat erin gaat, moet er ook weer uit' gaat al helemaal niet op.
Met vocht niet. Je plast namelijk meer uit dan dat er in gaat.
Maar met poepen ook niet. Wat erin gaat, dat komt er niet meer uit. Het zit er wel in, dat voel je, het geeft kopjes maar zodra je op de wc gaat zitten komt het er niet uit. Ja, het drukt tegen je billen aan, je denkt dat het een kwestie is van 1 goede pers maar na 1 goede pers komt er niks anders uit dan een beetje lucht. Wat scheten, wat spetters maar geen drol. Dit zit er nog, olijk kopjes te geven. Na een uurtje en drie donald duckjes geef je het op. Je trekt je broek omhoog en gaat verder met je leven. Totdat je denkt: Ja! Nu komt hij echt! en je gaat weer zitten en de geschiedenis herhaalt zich. Je perst, loopt rood aan, voelt je aderen opzwellen, vreest een hartaanval maar de drol is in velden of wegen niet te bekennen. Dit is dan ook het moment dat je je afvraagt hoe je er ooit een kind uit moet persen, als een drol al niet eens lukt.
Het zijn van die dingen die bij een zwangerschap horen. In een zwangerschap is alles normaal en niks logisch. En van mensenrechten zullen we maar helemaal niet spreken.
Maar goed, uiteindelijk komt zelfs de meest hardnekkige drol er uit. Het doet dan wel zoveel pijn dat je zweert dat hij in stuit ligt. Dan denk je bij jezelf: vergeleken hiermee kan een bevalling alleen maar meevallen!
reacties (0)