Klein, verliefd en verlegen

“mama, ik dacht dat ik, als ik 4 was, even groot zou zijn als de andere kinderen, en dat is niet zo, ik ben nog steeds klein”. Onze dochter is klein. Op de groeicurve volgt ze mooi de percentiel drie-lijn, soms zit ze eronder, nooit erboven. Ik vind het best wel leuk, mijn jongste blijft lang klein, ik kan ze lang blijven dragen, nog steeds draag ik ze de trap op naar de slaapkamer, klein betekent dat ze langer baby, peuter en kleuter zou blijven, en ik zou langer een jonge mama zijn! Maar mijn dochter vindt het niet fijn. “oooh, zo’n schattig meisje”, zeggen ouders en zelfs kinderen. Maar ook dat vindt mijn dochter niet leuk. “jij bent nog een baby”, plaagden haar klasgenootjes haar in het begin van het jaar nog. Die kinderen in de tweede kleuterklas kunnen best wel hard zijn voor elkaar. Klein maar dapper! Ze verdedigt zich, ze is niet op haar mondje gevallen, ze staat stevig op haar voetjes en het liefst speelt ze zelfs een beetje de baas over haar leeftijdsgenootjes die wel 10 cm groter dan haar zijn. Maar ze vindt het niet fijn en begint zich zorgen te maken dat het altijd zo zal blijven. “Dat weten we niet”, antwoordde ik op haar vraag. “Je bent altijd wat kleiner geweest, misschien ga je plots hard groeien en de andere kinderen inhalen, of misschien niet, maar je bent niet alleen wat kleiner, je bent ook lief, en grappig, en plezant, en knap, en slim en druk soms en deugniet…. En ik zie je graag zoals je bent, je bent goed zoals je bent”. En ik streelde haar over haar ruggetje, ze heeft het fijnste buikje en fijnste ruggetje ooit….

“mama, ik ben verliefd!”, zei ze laatst nog, ze wist nog niet goed op wie: “Fons is wel knap, maar Berkay en Bruno ook, wie zou een goede papa voor mijn kindjes zijn?” Het werd Bruno, want Bruno is altijd lief tegen haar. “Voel je dan vlinders in je buikje”, vroeg ik? “neen”, zei ze, “ik voel hartjes in mijn buikje.” Erg benieuwd hoe dit verder loopt.

Onze zoon, die nu 6 is en bijna 7 wordt, was vroeger altijd zo sociaal. Een vriendengroep had hij niet nodig, maar hij riep altijd wel naar de kindjes die hij herkende op straat. Hij speelde vaak alleen, en tegelijk was hij een allemansvriend, soms een beetje te uitbundig wanneer hij kinderen op straat tegenkwam.

Maar dit jaar is het anders. In de supermarkt, in de speeltuin, wordt hij soms aangesproken door kinderen die hem herkennen van op school, en Roan doet of hij ze niet ziet, hij antwoordt niet, hij negeert ze gewoon. Waarom doet hij dat, vraag ik me af, wil hij die kindjes niet kennen? Wil hij geen vrienden maken? Hij reageert verveeld op mijn vragen, heeft liever dat ik er gewoon over zwijg. En ik voel dat hij verlegen is, misschien omdat hij die kinderen ziet in een andere context, of misschien is hij verlegen om ons, zijn ouders. Hij wordt groot, onze man, en zijn zus ook. Alletwee bijna pubers…..