Het is weg...

Nou, hier zit ik dan, wederom achter mijn laptop. Ik voel dat het van mij afschrijven mij erg helpt met het verwerken van deze hectische dagen. 

Gisterochtend heb ik gebeld naar het ziekenhuis of ik die dag al langs mocht komen. Ik wilde meer zekerheid in verband met de miskraam. Gisteren heeft de gynaecoloog mij 4 cytotec pillen gegeven om de miskraam echt op te wekken. Gister rond etenstijd begon de strijd. Wat een pijn heb ik gehad, de vreselijke krampen met eerst nog geen bloedverlies. Rond half 8 gaan douchen en toen stroomde het eruit en verloor ik meerdere stolsels. Dit ging zo door tot 12 uur 's nachts, toen ben ik gaan slapen met flinke pijnstilling. 

Na een best goede nacht vanmorgen weer opgestaan met de hoop dat mijn baarmoeder schoon zou zijn bij de controle vanmiddag. Echter had ik nog niet het idee dat ik het vruchtje al was verloren. Ook kreeg ik weer meer krampen en ik was echt bang dat er nog vanalles in mijn baarmoeder zat. 

Gelukkig was het al snel half 3 en zaten we bij de gynaecoloog. Er is meteen een echo gemaakt en we zagen dat mijn baarmoeder weer zijn oorspronkelijke vorm had aangenomen als voor de zwangerschap, alsof er niks heeft gezeten. Leeg, plat en zonder vruchtje. De gyn zag echter wel iets bij mijn baarmoedermond en heeft toen even met een speculum gekeken. Het bleek het vruchtje te zijn die mijn baarmoeder probeerde kwijt te raken de uren daarvoor. Er zat nog net een stukje in mijn baarmoedermond. De gyn heeft het toen direct verwijderd.

We hebben gekeken, we hebben geprobeerd het vruchtje te zoeken, maar het was helaas al erg verdrukt. Toch zijn we blij dat we het stukje weefsel hebben kunnen zien, het huisje waarin ons kindje 9 weken heeft geleeft. Blij dat we het hebben gezien en droevig dat het huisje het kindje niet langer heeft kunnen beschermen. We hebben besloten het vruchtje daar te laten. Het is klaar, het is afgerond. En nu komt het moeilijkste gedeelte, het verwerken.

Onderweg weer naar huis voel ik me leeg. Het voelt alsof ik een geliefde naar het kerkhof heb gebracht en met lege handen naar huis ga. Met lege handen en een lege baarmoeder maar een vollere hart, want daar zit mijn kindje nu in.

Momenteel heb ik nergens behoefte aan. Ik weet niet wat ik moet gaan doen en zit maar een beetje catatonisch voor mij uit te staren. Het is lastig, al dan niet het lastigste wat ik tot nu toe heb moeten doen. Mijn man en ik zijn gebroken. We hopen dat het leven gauw weer 'normaal' wordt zodat we verder kunnen. Maar ik voel me leeg. Er hoort een kindje in mijn buik te zitten en die zit er niet meer.

De afgelopen 11 weken ben ik iedere dag opgestaan met het idee dat ik zwanger was en ik voelde me trots en blij. Nu is dit niet meer zo en moet ik iets anders verzinnen om over na te denken. Het is lastig en zo zal het dus nog even zijn.. Maar opgelucht dat ik niet meer hetzelfde mee moet maken als gisteravond. Het is nu afwachten wanneer ik begin te menstrueren zodat mijn lichaam weer klaar is om een nieuw kindje te dragen. maar nu eerst verwerken. 

Ons kindje is weg, maar we zullen het nooit vergeten!