Gebroken

gebroken.. meer kan ik niet zeggen. Gistermiddag ging ik met Hly naar de huisarts voor een vlekje onder haar tong. Even laten nakijken of het geen spruw was. Bleek gewoon een aft te zijn gelukkig. De dokter heeft verder geen aandacht besteed aan het vlekje, maar wel aan haar ontwikkeling. Hij maakte zich zorgen omdat Hly niet altijd aankijkt, en speelgoed haar niet interesseert. Dus buiten gekomen met een verwijsbrief voor de neuroloog. Thuisgekomen, even uitgehuild, en gebeld voor een afspraak. Er had net een patient afgebeld dus konden om half 5 al terecht. Een heel geregel om iemand mee te krijgen. Manlief ging niet meer op tijd thuis zijn van werk. Uiteindelijk is het mama gelukt om haar afspraak te veranderen en is zij meegekomen. In het ziekenhuis werden enkele testjes gedaan en er werd gedacht dat de schedelnaden misschien al gesloten waren. Maandag word dit gecontroleerd door een ct scan van haar schedel. Dan gaan ze via haar fontanel ook de structuur van haar hersenen bekijken. Er word ook naar haar ogen gekeken. Omdat ze niet echt reageert op haar speelgoed gaan ze kijken of Hly niet toevallig heel slecht ziet.
Mijn gevoel rond haar ontwikkeling bleek dus te kloppen. Toch doet het ontzettend pijn dat dit ook nog eens bevestigd is. Mijn knappe meisje wat al zo hard heeft moeten vechten om gewoon maar te leven, zal nu weer keihard moeten vechten op een redelijk normaal bestaan. Wij weten ook niet hoeveel klappen we nog moeten, en kunnen, incasseren. We zijn op. Ons gezin heeft zoveel nood aan rust. Even kunnen genieten van ons meisje is plaats van te moeten vechten met haar. Hopelijk kan dit snel verholpen worden, en kan Hly hierna wel opgroeien tot de mooie zelfstandige vrouw waar ik zo van droom. Ik zou er alles voor over hebben.