Met hoeveel vertrouwen ik aan ons kinderavontuur ben begonnen, zo onzeker voel ik me nu rond Hly haar ontwikkeling. Het blijft maar door mijn hoofd gaan, en ik kan het niet uitzetten. Ik zie langs alle kanten kinderen die net zo oud of jonger zijn dan ons meisje, en die vlot ontwikkelen. Ze kunnen al wat kruipen, zitten goed zelfstandig, houden hun fles in ligstand zelf vast. Hly is het liefst met haar handjes aan het prutsen en aan het kijken naar 1 bepaald punt. In haar parkje vaak naar buiten, op de schoot kijkt ze vooral naar onze schouw. Qua speelgoed sabbelt ze veel op dingen. Verder gooit ze het eens weg. Ik lijk haar ook niet te kunnen stimuleren om vb blokken om te stoten. Zitten is nog steeds een 10tal seconden. Hapjes eten is nog steeds erg moeizaam. Een paar hapjes en de rest spuugt ze weer uit.
Zou het komen omdat ik teveel verwacht? Zou het door mijn eigen onzekerheid komen dat ik haar minimale vooruitgangen niet zie? Zou er echt wat zijn? Ik weet het allemaal niet. Na alle moeilijkheden die we rond haar fysiek al hebben gehad, verlang ik zo hard naar de mentale kant wat wel vlot gaat.
Ik merk zelf dat ik momenteel door een diep dal ga. Nu komt alles eruit wat we de afgelopen 8 maanden hebben meegemaakt. Ik heb ook ontzettende schrik voor dit kindje. Wat als dit ook weer een hartekindje wordt? Gaan we dat wel aankunnen? Zou het leven zo wreed zijn om mensen 2 keer door zo een hel te laten gaan? Op die laatste weet ik het antwoord. Ja. Ik heb al genoeg gezinnen gezien waar ze 2 keer de hoofdprijs die niemand wil, hebben afgeschoten. Nog een maand en dan weten we of we gerust kunnen ademhalen of dat de spanning blijft.
reacties (0)