Vannacht bijna gebeld

Maar dan niet vanwege een beginnende bevalling. 

Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik nodig naar het toilet moest. Bijna de hele zwangerschap slaap ik op mijn linker- of rechterzijde en anders 'zittend'. De afgelopen weken wordt ik echter weleens plat op mijn rug wakker. Zo ook vannacht.

Probleem met op mijn rug wakker worden, is dat het momenteel de moeilijkste positie is om uit bed te komen. Omdat ik nodig moest, hees ik mezelf uit bed (van normaal opstaan is momenteel geen enkele sprake meer) en nog voordat ik op het matras zat voelde ik al dat het foute boel was. Zowel een buikspier die ik een paar maanden geleden verrekt heb als een rugspier schoten in de verkramping. 

Hoewel in slow motion, heb ik het toilet toch nog op tijd gered en na wat ontspanningsoefeningen dacht ik dat het wel weer ging. Maar tegen de tijd dat ik terug op bed zat, was ik spuugmisselijk en was de pijn gemener dan ervoor. Omdat ik dacht dat ik moest spugen ben ik zo goed en kwaad als het ging weer teruggegaan naar de badkamer. Na een paar minuten zwakte de misselijkheid gelukkig af. Daarna begon ik ineens hevig te trillen. Waar dat nou weer vandaan kwam, geen idee!? 

Ik ben weer teruggegaan naar bed met de verwachting dat, eenmaal liggend, de ontspanning er wel voor zou zorgen dat het trillen ophield. Maar dat deed het niet, het werd niet eens minder hevig. Pas toen ik op het punt stond toch maar even het ziekenhuis te bellen voor advies zwakte het af en werd m'n lijf weer rustig. 

Verder is er vannacht weinig gebeurd op wat gerommel na, same as de afgelopen weken... 

Ik heb het gevoel in een soort van limbo te zitten momenteel. Ik ben niet alleen afwachtend, ik ben ook onzeker over wat er komen gaat. Of dat nu wat te maken heeft met de bevalling zonder pijnstilling te willen doen of het allemaal wel goed zal gaan of een stuk ongeloof dat het einde echt in zicht is, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het nu toch wel erg graag achter de rug wil hebben en gewoon verder wil. 

Ook merk ik dat ik elke ochtend een stukje meer teleurgesteld (en geirriteerd eerlijk gezegd) wakker wordt, omdat ik er vanuit ga dat het overdag niet zal beginnen waardoor ik weer een hele dag moet aankl*ten voordat in de avond de hoop weer opleeft. Tot nu toe zijn de weeen bij alledrie namelijk pas laat in de avond / 's nachts begonnen, dus het idee dat het nu 'ieder moment' kan beginnen beperkt zich in mijn hoofd tot de avonden/nachten.

Tegelijkertijd gaan de nachten de afgelopen weken weer zo knudde dat ik ook daar tegenop begin te zien. Nou ja, hooguit nog een weekje vermoed ik. Donderdag moet ik weer terug en dan word ik of diezelfde dag ingeleid, of het wordt volgend weekend. Dat is in ieder geval een termijn wat te overzien is! Voor nu nog maar even tanden op elkaar dan, zei het met frisse tegenzin ;).