Zeg dan niets

Eerlijk is eerlijk, zelf ben ik niet de meest sociaal-vaardige persoon, niet dat ik ongemakkelijk ben rondom anderen. Wel vergeet ik steevast tijdig kerstkaarten te versturen, ben er blij mee dat Facebook me eraan herinnert als iemand jarig is en soms verzuim ik te vragen hoe het met iemand gaat, zelfs als ik weet dat er iets speelt in hun leven. Echter zo af en toe word je geconfronteerd met uitspraken van anderen waarbij ik denk “zeg dan niets”, al komen ze met een goede gedachte erachter. Zo ook vorige week, toen bleek dat ik een miskraam had gehad. Wellicht aan mezelf te wijten, moet ik maar niet zo open zijn over ons IVF-ICSI proces. Er zijn op mijn werk 3 collega’s op de hoogte van onze uitdaging om zwanger te worden. Ik heb voornamelijk na verloop van tijd open kaart gespeeld, omdat ik ontzettend vaak afwezig was en ben. Een collega van HR die ik ook als vertrouwelinge/vriendin beschouw, m’n direct leidinggevende en een naaste collega. Het moment dat bleek dat ik zwanger was, heb ik dit in mijn enthousiasme gedeeld. Vele malen vroeger dan je normaal gesproken doet. Ze wisten namelijk dat er embryootjes teruggeplaatst waren en waren geïnteresseerd in het verloop. Het slechte nieuws van vorige week kon ik dan ook uiteraard niet voor me houden. Al was het maar omdat ik mijn eigen emoties niet kon voorspellen en ik wilde voorkomen dat ik opeens in snotteren zou uitbarsten met wat verbaasde collega’s om me heen. Mijn direct leidinggevende was met vakantie en mijn collegaatje van HR had ik de dag dat ik de uitslag van mijn laatste bloedtest had al gebeld, zij was namelijk bijna net zo nerveus als ikzelf. Mijn naaste collega dacht in eerste instantie toen ik zei dat ik nieuws had dat dit over mijn eigen gezondheid ging (niet zo raar gezien de gebeurtenissen de afgelopen maanden) en zei: “Nou ja, het is in ieder geval geen erge ziekte.” Dat hij dit linkte aan mijn eigen gezondheid, drong op dat moment niet direct tot me door. Het enige wat ik dacht was “What the hell?! Een beginnende zwangerschap verliezen is weliswaar geen ernstige ziekte, maar heeft erg veel impact op m’n leven.” Achteraf kon ik het wel wat relativeren, zeker in verband met mijn recente strubbelingen op het gebied van gezondheid, toch denk ik dat sommige dingen beter niet gezegd kunnen worden. Diezelfde dag vroeg hij ook nog of we al eens adoptie hadden overwogen (ja, over nagedacht, mijn voors en tegens wil ik eens in een aparte blog plempen). Van wildvreemden zou ik zo’n vraag onfatsoenlijk gevonden hebben, nu iets minder onacceptabel, want wist ik dat het uit oprechte interesse kwam. Mijn collega van HR en leidinggevende zeiden me overigens gelijk dat ik aan mezelf moet denken. Mijn leidinggevende, voegde er ook nog aan toe hoe jammer hij het vond en hoe geweldig hij het in eerste instantie goede bericht had gevonden. (Ik had hem een mailtje gestuurd). Ik weet nog niet of ik bij de volgende poging weer zo open ga zijn over waar we zitten in het traject, misschien dat ik dan pas veel later iets laat weten. Vingers gekruist pas als ik 12 weken zwanger ben! Nog wat dingen die me gezegd zijn na het plotse overlijden van mijn moeder op een moment/manier waar ik op dat geen raad mee wist; · “Het is ook maar beter zo, wat had ze nog verder?” Door een nicht van me, mijn moeder was 57 toen ze stierf en had nog heel veel om voor te leven. Het zal niet veel uitleg behoeven dat ik met die nicht niet veel contact meer heb. · Een wildvreemde: “Ja, we hadden al geïnformeerd of het appartement inmiddels vrij was.” Toen we bezig waren haar appartement uit te ruimen. Bleek dat hij al op het appartement aan het azen was, sinds hij de overlijdensadvertentie had gelezen. Onfatsoenlijkheid ten top. · In het voorbijgaan zonder te stoppen “Hé, gecondoleerd hè.” Alsof ik goedemorgen gewenst werd. · “Ach, gewoon grappige filmpjes kijken, daar vrolijk je wel van op.”. Het is niet zo dat ik er nu nog wakker van lig, of ooit van gelegen heb, maar het is werkelijk verbazingwekkend wat mensen denken dat ze kunnen zeggen tegen je in tijden van immens verdriet. Kijkend naar mezelf hoeft er vaak niet meer gezegd te worden dan “Wat erg voor je, ik weet wel/niet hoe het voelt.”

1188 x gelezen, 2

reacties (0)


  • MamavnMJ

    Erg pijnlijk inderdaad dit soort opmerkingen.

  • Taartje

    Oh meis wat vervelend voor je zeg! Sommige dingen komen idd uit een goed hart maar komt af en toe zo verrot of vreemd hun strot uit. Naar mezelf kijkend, ben ik ook een flapuit. Ik zeg dingen en vraag dingen, die anderen niet willen/durven vragen.. Ik stoot soms m'n neus en leer daarvan dat het de volgende keer anders gezegd/gevraagd moet worden, maar het komt wel uit een goed hart. Oprechte interesse en medeleven.. Maar als jij niet op die reacties zit te wachten, mag je dat gerust zeggen tegen de mensen hoor! Of je zegt 'het enige wat ik nu nodig heb is een arm om me heen of een luisterend oor'. Dan zeg je ook al genoeg. Dan weten zij dat ze niet verder moeten gaan of dat hun reactie niet erg handig was.. Leren hun ook weer van! Veel sterkte meis, laat je niet gek maken en concentreer je op je volgende IVF poging. Veel liefs.

  • PoePSie18

    Heel herkenbaar wat mensen eruit floepen .. maar o wee als het hun gebeurd

  • Lavie007

    Ik herken je verhaal meis. Toen ik net een missed abortion gehad had, kreeg ik ook van elke hoek welgemeende verklaringen en opmerkingen. De ene keer kon ik het goed hebben en de andere keer weer niet. Het is voor mij wel een les geweest om pas echt na 3 maanden aan werk te vertellen dat ik zwanger ben. Tenminste, mijn leidinggevende dan want ik heb het wel aan een paar hele goeie collega's verteld waarvan ik weet dat ze hun mond houden. Dit omdat ik vaak misselijk ben en me niet lekker voel. Over 4 weken kan ik het op werk vertellen maar in mn familie en vriendenkring weten ze ervan na de eerste goede echo heb ik het verteld. Het is heel moeilijk om je het voor jezelf te houden!