De dag dat ik dacht; het leven is voorbij...
Je stapt 's ochtends uit je bed om naar je werk te gaan.
Je weet niet beter of het is weer een doodnormale dag.
In dezelfde bus, met dezelfde bekende en onbekende mensen.
In dezelfde metro met dezelfde bekende en onbekende mensen.
Het is 18 juni 2008... (een dag voor mijn vaders verjaardag)
Ik verscheen op mijn werk rond 9.15 uur.
Werkte toen in een kleding-/schoenenwinkel als verkoopmedewerkster.
Ik kwam de winkel binnen en wenste mijn collega's goedemorgen.
En liep naar de kantine waar ook nog wat collega 's waren.
Er waren maar 3 vaste medewerkers (een vrouwelijke collega, de 3de man (assistent) en ik).
Verder waren er stagaires aanwezig.
Mijn vrouwelijke collega en tevens vriendin en ik waren in de kantine wat spullen opruimen.
Er werd aangebeld, andere stagaires die aankwamen.
Op de achtergrond hoorde ik een hoop gestommel en hard gepraat.
Ik dacht nog; wat een lol op de vroege ochtend!
De herrie kwam wat dichterbij en de kantine deur ging wat open...
Ik keek...
En ik keek in de loop van een pistool!
Donkere ogen keken mij bedreigd en gevaarlijk aan...
Ik kreeg de pistool op mijn hoofd en ik moest op mijn buik gaan liggen.
"LIG OP JE BUIK EN NIET BEWEGEN ANDERS SCHIET IK JE KOP ERAF!"
De andere aanwezigen moesten dit ook.
Gelukkig lag ik naast mijn collega, we zeiden wat tegen elkaar.
Dat hoorde de overvaller met de bivakmuts en we moesten onze kop houden en ik moest iets verder gaan liggen.
Daar lag ik dan...
Durfde mij niet te bewegen en ik dacht dat dit mijn laatste dag was dat ik zou leven!
In gedachten nam ik afscheid van mijn dierbaren en dat ik van ze hield...
De persoon in bivakmuts wees ons erop te blijven liggen en hij ging de kantine uit en klapte de deur dicht...
Seconden verstreken...minuten verstreken,... lange minuten verstreken... Hele lange...
Ik was bang,... Doodsbang!
Er werd weer aangebeld...
Die persoon kwam de kantine binnen en bleek GODZIJDANK onze andere vaste medewerkster te zijn.
Ze zei; het is veilig, jullie kunnen opstaan.
PFFFFFFFFFFF!!!
Wat ben ik blij dat ik leef!
Die dag van de overval, zal ik nooit meer vergeten!
De dag dat ik dacht: het leven is voorbij... :(
Ik ben 1 dag na de overval thuis gebleven.
Door mijn beste vriendin ben ik aan t werk gegaan, door haar durfde ik weer aan t werk gegaan!
Zij nam mij na de overval mee de stad in.
Ik was bang, al weer, maar als zij mij niet mee nam dan was ik nu nog niet terug geweest op mijn werk!
Ik ben bij alle rechtszaken geweest en heb de overvallers (zij waren met zijn 5en, waarvan 1 buiten klaar stond met de auto) allemaal gezien!
Ik had een beeld van degene met die donkere en bedreigende ogen.
De ogen die mij nachtenlang wakker hebben gehouden,...
Die doordringende ogen vergeet ik nooit meer!
Steeds als ik mijn ogen sloot,...waren die ogen er weer.
Gelukkig heb ik hulp gehad en gaat het nu goed met me.
Soms nog een nachtmerrie, maar dat is gelukkig nu zelden.
Overvallers kregen MAAR 2 jaar gevangenisstraf...
En ik kreeg levenslang!
750,- aan schadevergoeding, want ja van een kale kip kan je niet plukken.
En ook nog 13,- p/m dus heeft lang geduurd voordat het bedrag compleet was...
Uiteindelijk bleek dat 1 van de overvallers een stagiar was...
Die lag ook in de kantine bij/naast ons!
Hij lag bij ons, wetend dat de rest van de overvallers eraan kwamen.
Hij was degene die alle codes van het pand wist...
Waardoor de kluis met inhoud beroofd kon worden.
Uiteindelijk bleken ze "maar" 10 min binnen geweest te zijn.
Voor mij leken het URENNNN!
Leef elke dag zoals je leven wilt...
-XXX-
reacties (0)