De eerste confrontatie

Ja, dat komt hard aan...Vanmorgen is mijn eigen cyclus weer op gang gekomen.. en dat is confronterend. De eerste twee weken na onze laatste mislukte poging heb ik veel verdriet gehad. Ik dacht dat ik werkelijk op de bodem was belandt.. ik voelde me niets...niks, niemand...zo klein! Nooit mama te mogen zijn gaf mij het totale gevoel van waardeloosheid..
Daarna brak er een week aan waarin ik me op zich beter voelde. Ik ging weer dingen oppakken, doen! Maar na een week stortte ik weer volledig in, te veel hooi op mijn vork, volledig over mijn grenzen gegaan.. en vanaf die tijd kan ik eigenlijk helemaal niets meer.

Ik voel me als een lopende 'open wond'.. een open wond waar iedereen en alles wat ik tegen kom in loopt te wroeten! Pijn, letterlijk pijn in mijn lichaam. Pijn in mijn hart.. Ik trek me de moeilijkheden van anderen aan, ik zie kinderen om mij heen die in de steek gelaten worden door ouders en ik kan er niet mee om gaan.. Ik wil er voor die kinderen zijn, ik wil ze het liefst opnemen...maar eigenlijk wordt ik continu geconfronteerd met mijn eigen pijn.. BAM! Weer een confrontatie... want werd ik zelf vroeger ook niet in de steek gelaten?? Ben ik niet precies hetzelfde als deze kinderen opgegroeid?? Ja, en dat is mijn eigen pijn.

Wekelijks ga ik naar een psychologe, het is goed. Ik merk dat ik er iets mee op schiet al zak ik nog dieper op dit moment.. Ik maak alles weer mee, ik onderga de pijn die ik als kind weg heb gestopt. Ik dacht alles wel verwerkt te hebben uit het verleden, ja!! Ik kon alles aan! Goede baan, man, leuke vriendenclub, goede familliebanden, alleen nog kindertjes.. Ik had nooit, ook echt NOOIT verwacht dat ik burn out zou kunnen raken.. Maar het is gebeurt.
Ineens ben ik onzeker over mijn werk, over vriendschappen, kan ik nergens meer tegen, geen geluid, licht, kinderen om me heen. Niets! En waar ik vooral niet mee om kan gaan is verantwoordelijkheid.. Ik voel me vaak een niks, een niemand...een zak aardappelen in de hoek van de keuken. Alles raakt me tien keer zo hard als vroeger..(Lees 9 weken geleden). Ineens heb ik niets meer in de hand..kan ik niets meer regelen...kan ik niets meer doen... Waar ben ik!!! Wat is er gebeurd..

Verwerken van onze kinderwens was nog niet in frage... maar nu vandaag... zo hard, als je dan weer ongesteld wordt terwijl je dat niet meer wilt! Maar ik moet het accepteren. De confrontatie aan gaan...en doorleven...