twee weken geleden kreeg ik een mailtje van mijn vriendin...
Misschien weten sommigen van jullie het nog, zij kwam mij op mijn werk vertellen dat ze zwanger was geworden van de tweede. Ik heb toen heel spontaan en leuk gereageerd, maar op weg naar huis in de auto brak ik.. heb ik gejankt en het hele weekend daarna ook nog..
Ik heb het haar nooit vertelt, en en sinds die dag (het was eind mei) hebben we geen echt contact meer gehad. In de zomervakantie hadden we een afspraak staan die kon niet doorgaan en van binnen was ik daardoor opgelucht... Ik kreeg dus twee weken geleden het berichtje van haar...dat ze met zwangerschapsverlof is gegaan en dat ze het jammer vind dat we elkaar niet meer hebben gezien. Ik kon niet antwoorden.. ik had het moeilijk.
De week daarvoor had ik haar uit de auto zien stappen op de parkeerplaats bij mijn werk (even voor de duidelijkheid, ze werkt op mijn oude lokatie, dus we parkeren de auto op dezelfde plek, maar ze werkt in een ander gebouw dan ik, maar op hetzelfde terein). Ik zag haar dus uitstappen, ik zat zelf nog in de auto..en ik ben blijven zitten.. ik kon het niet opbrengen haar dikke buik onder ogen te komen...de verhalen te horen over de zwangerschap enz enz. Ik heb daar best een rotgevoel aan overgehouden.
Nu dus dat mailtje wat al twee weken in mijn achterhoofd speelt... Vanmorgen lag ik te piekeren in bed.. ik moet er iets mee... ik mis haar en de vriendschap enorm en misschien realiseert zij zich niet eens waarom... Ik heb haar wel eens vertelt van de mislukte TESE, maar ja.... ik ken mezelf ik kan vrij nuchter kletsen als ik in gezelschap ben...en dat heb ik haar ook terug gemailt. Dat misschien niet goed is overgekomen hoezeer het mij heeft geraakt dat wij een mislukte TESE hadden, dat ik misschien ook zelf niet duidelijk genoeg te kennen heb gegeven dat ik verschrikkelijk gebukt ga onder het verdriet dat wij een onvervulde kinderwens hebben.
Ik hoop dat ik haar met het mailtje meer duidelijk heb kunnen maken hoe ik me voel en dat het niet mijn opzettelijke doel was om onze vriendschap op een zijspoor te zetten...
Voor mijn gevoel heb ik nu nog een tweede missie... ik heb nog een vriendin, zij wil alleenstaande moeder worden. We waren heel close.. nu is zij begonnen met KID, haar tweede poging..en ik voel de angst... ik ben zo verschrikkelijk bang dat zij de volgende is die mij komt vertellen dat ze zwanger is!! Ik weet niet of ik dat aan kan... misschien moet ik het haar vertellen dat ik die angst heb...zodat ze het begrijpt. Op dit moment kan ik het nog even niet.. misschien komt het nog..en hopelijk voordat die vriendschap ook kapot dreigt te gaan aan zoiets moois als een kindje krijgen..
reacties (0)