Leven met verlies

Het is een aantal jaren geleden.. ineens voelde ik de behoefte om te schrijven. Mijn laatste blog dateert uit 2013... Het eindigde met het mooiste cadeautje in mijn leven. Mijn zoon die mij een knuffel gaf en mij volledig moeder heeft doen voelen!

Na de laatste poging een eigen kindje te kunnen krijgen, deed het me goed me te kunnen richten op mijn pleegzoon. Echter is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet stilstond bij het feit dat ik nooit zelf een kindje op de wereld kan zetten. Werkelijk geen dag... Er is zo ontzettend veel gebeurd de afgelopen jaren.. Ik ben veel verloren. Hoe dan ook is het een verlies dat ik niet kan accepteren. Ik probeer ermee te leven, dat wel. Ik doe mijn stinkende best. Helaas heeft mijn huwelijk het niet gered, maar zal ik mijn exman altijd dankbaar zijn voor alles wat hij er voor over heeft gehad om mij de kans te bieden een kindje te krijgen en ben ik hem dankbaar dat hij toegestemd heeft om een pleegkind aan te nemen waardoor ik mijn pleegzoon heb ontmoet en toch een stukje moeder heb mogen zijn.

Onze pleegzoon werd aan mij toegewezen, maar de scheiding was voor hem te veel. De hechtingsstoornis maakte dat hij zich zo aan mij vastklampte dat ik hem los heb moeten laten... Hij was vaak ontzettend lief, maar vaak ook agressief naar mij. Het is de moeilijkste beslissing in mijn leven geweest.. maar ik moest hem de toegang tot mijn huis ontzeggen... hij is nu in een huis geplaatst waar hij kamertraining krijgt. (begeleid wonen) Ik heb al ruim 4 maanden geen contact met hem.. En ik kan je vertellen... als je dit leest.. ik was gebroken toen ik geen moeder kon worden, ik was gebroken toen ik ging scheiden.. maar nu was ik KAPOT! Nee ik zeg het verkeerd, want ik ben nog steeds kapot.. Ik ben er kapot van. Ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen, als ik dit niet had gedaan, was hij steeds verder over grenzen gegaan en ik heb gehandeld in het belang van mijn pleegzoon. Iemand moest een grens trekken. Pleegzorg staat daarin ook achter mij, maar allejezus wat doet het pijn in mijn moederhart... ik ben verscheurd! We gaan elkaar wel weer zien.. dat weet ik, maar ik moet geduld hebben.. 

Er lijkt soms geen eind te komen aan dit enorm grote verdriet. Soms heb ik er lichamelijk pijn van, echt in mijn hart, in mijn maag, rug en lijf. Voelt mijn lijf gebroken. Gelukkig zijn er ook wel betere momenten, waarop ik me staande kan houden en heb ik fijne vrienden en famillie om mij heen die me erbij helpen. Ik zal zelf een manier moeten vinden om te leren leven met deze grote verliezen..