`Ons` kindje...

Het is al weer een tijd geleden... maar ik kreeg ineens weer de behoefte om van me af te schrijven. De afgelopen tijd is het met ups en downs gegaan. Ik kan redelijk mijn leven leven.. maar er zijn momenten dat ik het volledig niet meer zie zitten. 7 weken geleden ben ik toch maar weer met antidepressiva begonnen, en ik merk dat het wel helpt om de zaken in mijn hoofd beter te kunnen relativeren.

Hoeveel kan een mens verdragen, veel...en ik weet ook dat ik sterk genoeg ben om er doorheen te komen al voelt dat niet altijd zo. Ik herinner me die keer dat mijn collega zwanger was van de tweeling en ik zo bang was dat zij een van haar kinderen zou vernoemen naar 'ons' kindje. Dat gebeurde niet, ik kon het redelijk makkelijk weer loslaten daarna... tot vorige week maandag... Er werd een mailtje verstuurd onder de collega's dat een andere colega is bevallen van een dochtertje genaamd.... en toen strortte mijn wereld weer even in.. Die naam zo geschreven te zien, die naam die wij gekozen hadden... Gisteren kwam ik op mijn werk, loop de personeelskamer in en daar hangt het geboortekaartje.. Dat had het geboortekaartje van ons kunnen zijn.. alsof 'ons' kindje een ander gezin heeft gekozen. Dat snijdt door mijn hart. Ik heb me omgedraaid en ben aan het werk gegaan.

Het werd best een prima dagje, aan het eind wilde een collega nog even iets met mij bespreken. Prima.. en ze zei:"Ik wil je iets vertellen", en ik voelde hem al aankomen.... "Ik ben zwanger".  En toen knapte er iets in mij... Ik heb vreselijk gejankt, waarom!! Ik vind het al zo moeilijk op mijn werk, al die zwangeren, kersverse moeders en geboortekaartjes! Maar nu mijn directe collega waar ik dagelijks mee samenwerk! Hoe ga ik daarmee om? Kan ik daarmee omgaan? Ik weet niet...ik weet niet... ik weet niet meer...Ik kan het niet handelen..

Ik heb vandaag een dagje vrij morgen zal ik weer moeten werken... Ik vind het zo vreselijk moeilijk, waarom toch.. :'-(