Gisteren kon ik er niet over schrijven/praten.. Ik heb bloed gezien..het is over. Ik heb zoo vreselijk hard gehuild, de hele middag, de hele avond en mezelf in slaap gehuild. Heb nu een enorme koppijn.
Als ik naar boven loop dan zie ik het 'kleine' kamertje...wat nu altijd een rommelkamertje zal blijven...geen kinderkamertje. Dat snijd door mijn hart. De wieg op zolder, waar mijn zusjes en nichtjes in hebben gelegen en klaar stond, wachtend op een volgend kindje...kan weer terug naar mijn vader... Geen geboortekaartjes of gelukkige mensen om me heen die me feliciteren en in de wandelwagen willen kijken... Dat zijn de dingen die nu door mijn hoofd flitsen. Het is een chaos, letterlijk een chaos in mijn hoofd. Hoe nu verder, voor altijd met zijn tweetjes.. mijn wereld is uiteen gespat...
reacties (0)