Hipperdepip!

HOERAAAAAA!!!! Vandaag is zoonlief 8 jaar oud!!!  Wat wordt hij groot...

Zo een acht jaar geleden was ik nu 2 dagen overtijd en elk uur was er één te veel.  Wat was ik het wachten beu!  Ik wou zooo graag mijn kleine ventje in mijn armen hebben..  Mijn buik stond gewoon op ontploffen en ik had het gevoel dat die elk moment langs mijn navel tevoorschijn zou komen!  Hij mocht écht gaan komen.  Die middag werd ik nog verwacht bij de gyneacoloog om aan de monitor te gaan hangen om te zien of er nog niks in gang geschoten was.  Mijn mama zou meegaan, het was de laatste keer waarschijnlijk bij de gyne en daar wou ze graag bij zijn!  Vond het wel een gezellig idee!  Dus 's middags bij mama langs, ze had pannenkoeken gebakken, ik heb mij nog heel goed laten gaan!!  En ze waren lekker!

Toen we op de parking uit de auto stapten had ik precies het gevoel dat er een rekker wegschoot in mijn buik, heel raar gevoel, beetje krampen ook.  Maar niets dat mij zorgen deed maken.  Was alleen een heel raar gevoel, dat "wegschieten"...  Om 14u zaten we bij de gyne in de wachtzaal, moest dringend gaan plassen (voor de 100e keer) en op toilet had ik een beetje slijmverlies met een beetje bloed.  Terug naar de wachtzaal met een brede glimlach op mijn gezicht want dit betekende dat het ECHT NIET LANG MEER ZOU KUNNEN DUREN :-)  Tien minuten later mochten we binnen.  Even een kort gesprekje, dat ik wel wat krampen had maar niet veel, toen mocht ik aan de monitor, de krampen werden iets harder.  De gyne kwam mij na een half uurtje ongeveer verlossen van het toestel, terug naar binnen voor een kort gesprekje, op de monitor was niet veel te zien, ik zei tegen de gyne dat de krampen toch wel wat groter werden en pijnlijker.  Hij verzekerde me dat alles er nog heel rustig uit zag en dat het misschien nog wel een paar dagen zou kunnen duren... HELP!  Was er toch niet heel erg van overtuigd, maar hey, het was mijn eerste zwangerschap en eerste baby, wat wist ik ervan??  Dus hop, terug naar huis!  We reden door en de krampen werden wel echt hevig!  Niet zo fijn wanneer je zelf met de auto moet rijden (mama heeft geen rijbewijs)!  Heb mijn mama eerst nog thuis afgezet en ze vroeg of ik niet liever bij haar bleef, maar koppig als ik ben wou ik absoluut naar mijn eigen stekje.  Had gedacht dat ik nog UUUUREN tijd zou hebben, want bij een eerste kan het wel eens lang duren, niet??  En ik wou mijn weeën thuis en alleen opvangen.  (ik stond er alleen voor, partner had mij in de steek gelaten toen ik 4 maanden zwanger was...)  Dus al puffend naar huis gereden, al puffend de trap opgekropen naar het 2e verdiep en mij al puffend in de zetel laten vallen... om er 3 minuten later alweer puffend uit te laten rollen, ik kon gewoon geen goeie houding aannemen, alles deed zeer, het was een explosie van weeën en ik zat maar te wachten op die 5 minuten "rust" tussen de weeën maar die kwam er niet!!!  De weeën bleven maar komen en ik hield het niet meer... ik liep al puffend rond, liet mij op tafel hangen, tegen de muur, tegen de deur, op de wasmachine... nergens "hing" ik goed... ik weet nog dat ik tot op de slaapkamer gewaggeld ben en daar weer een explosie over me heen kreeg van weeën, ik liet me hangen aan het kinderbedje en voelde dat ik aan het persen was!!! NEEE dat mag helemaal nog niet!!!  Begon toen lichtjes in paniek te geraken, maar herpakte me snel, waggel waggel op zoek naar de gsm en sms'te naar mijn moeder dat we NU ECHT MOESTEN VERTREKKEN!!!  Ik kon niet bellen, want ik kon niks zeggen, het enige dat ik kon doen was puffen puffen puffen!!!  Dat was ook het enigste dat ik toen nog dacht "blijven ademen... blijven ademen" en dan zou alles goed komen...

Een beetje later kwamen mijn ouders aan, ze zijn boven op het appartement gekomen, hebben mijn koffer genomen en ondertussen was ik al puffend en waggelend naar beneden gegaan... Zonder één woord te zeggen... De auto in en maken dat we naar het ziekenhuis waren!!!  Ik kon niet gaan zitten op de achterbank.. TE VEEL PIJN.. dan maar op handen en knieën en maar puffen!!!  Uiteraard hadden we elk rood licht dat we tegen konden komen!  En achteraf nog wel moeten lachen met de verbaasde blikken van de andere chauffeurs aan het rode licht, moet nogal een zicht geweest zijn, ik al puffend en zuchtend op handen en knieën op de achterbank en mijn ouders vooraan die voor de rest "heel normaal" deden... hahaha  Aangekomen in het ziekenhuis, langs spoed binnengegaan, ze kwamen aangerend met een rolstoel maar die moest ik niet hebben!! NEE TE VEEL PIJN ik liep liever naar binnen (alee ja, waggelend dan) en ondertussen nog steeds alleen maar gepuf dat er uit kwam... Ze hebben mij meteen onderzocht, moest gaan liggen op een bed en net toen brak mijn water!  "Mevrouw, u hebt al volledige ontsluiting!!  U moet meteen naar het verloskwartier!"  HELP het ging allemaal zo snel!!  Ze liepen (echt lopen he!!) met mijn bed naar de liften, hoppa verder door naar de arbeidskamer, daar een andere verpleegster die mij onderzocht "oh ja, volledige ontsluiting!"  Huppakee, weer met dat bed verder door naar de verloskamer... Normaalgezien wou ik heel graag in het bad bevallen dus mijn mama (die de hele tijd achter mijn bed kon aancrossen) zei tegen de vroedvrouw dat ik graag een badbevalling wou.. wel ja.. de vroedvrouw vroeg "wil je echt een badbevalling?  Want tegen dat het bad vol is, is de baby er waarschijnlijk al!"  Het enige dat ik toen kon zeggen was "puf puf puf... WHATEVER... puf puf"  Die kleine moest er uit, EN WEL NU!!  :-)

Ze waren alles aan het klaarleggen toen ze naar mijn gyne belden dat ik was binnengekomen en dat ik zou gaan bevallen ... zijn reactie "dat kan niet, mevrouw is hier een paar uur geleden nog geweest en toen was alles nog OK"  Ik heb de vroedvrouw nog horen zeggen aan de telefoon "OK maar als je nu niet direct vertrekt dan hoef je niet meer te komen, want dan is het er al!"  Hij is dus in 7 haasten vertrokken en was nog net op tijd om een schort aan te doen en te gaan zitten want nog geen 5 minuten later was mijn zoontje er...  Een stevig bazeke van 51cm en 3kg930!!!  Mijn mama heeft de navelstreng mogen doorknippen.  Een heel speciaal moment voor haar...  En ik?  Ik was zo overdonderd...  Ik dacht alleen maar "is dit nu mijn baby??"  (de gyne had altijd gezegd dat het een klein fijn boeleke zou worden... ahum)  Dus het was even schrikken van zo'n groot bazeke...  Op dat moment had ik geen tranen, geen emoties, niks... ik was alleen zo blij dat het voorbij was, die verscheurende pijn, dat afzien... Ik was gewoon op...  Ze reden mij daarna naar mijn kamer, ondertussen was er nog wat familie aangekomen, en meter en peter, allemaal stonden ze te popelen om dat kleine ventje te zien!

Die nacht kon ik geen oog dichtdoen... Om 14u zit je nog bij de gyne en is er niks aan de hand, en om 17u ligt je baby op je buik...  Het was allemaal zo snel gegaan!  Die film heeft zich de hele nacht herhaald, van A tot Z, ik beleefde het elke keer weer... zo intens... en dan keek ik opzij en zag dat warme bundeltje naast mij liggen... Toen kwamen de tranen... DAT IS MIJN ZOON!!  (en nu krijg ik het weer...)   Zo trots op dat kereltje!  Helemaal zelf gedaan, helemaal alleen...  Maar vanaf dat moment niet meer echt alleen, maar voor altijd met z'n twee...

We zijn nu 8 jaar later, en dat kleine babytje is al uitgegroeid tot een grote jongen van 1m25... Zo groot al, en soms toch nog klein, zo stoer en brutaal soms, en soms toch nog graag bij mama op schoot willen zitten en knuffelen... Ik geniet, elke dag weer, de ene dag wat meer dan de andere, maar elke dag weer... Genieten... opnieuw en opnieuw en opnieuw...  Dat kleine ventje heeft mij gemaakt tot wie ik ben vandaag de dag en daar ben ik hem zo dankbaar voor!  Zoals ik op zijn doopviering zei "zonder mij was jij er niet, en zonder jou was ik niet wie ik nu ben... zo zijn wij samen één... gisteren, vandaag, morgen, en alle dagen van ons leven..."

Lieve schat, ik zie je graag...

Gelukkige verjaardag xxx

PS .. vanavond eten we wat jij het allerliefste eet, en we eten het zeker elke keer op jouw verjaardag, geen uitzonderingen!  Een beetje als traditie, een beetje als weemoed, een herinnering aan...  Jij eet het ooh zo graag!!  Waarschijnlijk omdat dat het laatste was dat jij in mijn buik hebt meegekregen ...

PANNENKOEKEN!!  :-)