Verdrietig,boos,verward

Zoals de tittel als zegt. Ben ik boos, verdrieen ook verward. Afgelopen maandag 6 aug hadden we onze eerste echo.
Vol spanning en zenuwen gingen we naar tilburg. We vonden het beide erg spannend.
Want ja is het er 1 of zijn het er toch 2. Eindelijk was het dan zo ver, we zouden ons kindje(s) gaan zien.
Eenmaal in de stoel werd ik wat rustiger. Want had immers al die tijd een goed en positief gevoel dat het wel goed zat.
Wat waren de eerste woorden van de verloskundige een mokerslag. 'Sorry maar het vruchtje is te klein en zie okk geen hartslag'
Moest echt even slikken en vragen wat ze bedoelde. Ondat wij met ivfi/icsi zwanger zijn geworden wisten we precies wanneer het gebeurt was.
Dus moest het echt een afmetting van 8 weken hebben. En dat had het dus niet. Bleek met het opmeten dat het bij 6 weten gestopt was met groeien.
6 weken en 1 dag om precies te zijn. Meer kon ze er niet van maken.
Op dat moment leek de grond letterlijk onder mij vandaan te verdwijnen. Echt mijn wereld storte in. Manlief nog met de vraag of het toch nog kon groeien.
Meer ook door verbijstering. Maar ik wist het antwoord in mijn hart al.
Nee helaas niet. Kon ook alleen nog maar naar het scherm staren. Met allerlei vragen door me heen gaant.
Van waarom wij ,hoe is het mogenlijk. Met die vragen loop ik nog steeds.
Op 20 aug moeten we terug komen voor controle. Ze hebben in het ziekenhuis het liefste dat we nu eerst 2 weken wachten tot het vanzelf af komt.
Wat van mij nu zo snel mogenlijk mag gebeuren. Liefst vandaag nog. Niet omdat ik er graag van afwil. Maar omdat het gewoon zo ontzettend verwarrend is.
Je bent technisch gezien nog zwanger, maar weet ook dar het van een kindje is dat je nooit in je armen zal houden.
En ergens hou je hoop dat ze het fout hebben. Maar in mijn hart weet ik dat ze dat niet hebben. Voor nu sluit ik de blog af.