Hoi allemaal,
ik lees al een tijdje mee met jullie verhalen. Nadat wij 20 mei zelf een mooie positieve test hebben gehad waren we blij maar begon uiteraard ook de spannende eerste periode.
2 april was mijn laatste menstruatie maar omdat deze heel onregelmatig was en we 12 mei nog een negatieve test hadden weten we niet precies hoever ik was. Omdat ik wat oud bloedverlies had heb ik wat eerder een afspraak kunnen maken bij de verloskundige (6.5 weken ongeveer).
Deze afspraak was afgelopen woensdag, toen begon de ‘ellende’ pas echt. Op de (inwendige) echo kon ze helaas niks vinden, alleen wat vocht in mijn baarmoeder wat kon duiden op een EUG of op een vroege miskraam. Na overleg met de gynaecoloog moesten we meteen bloedprikken en vrijdag terug komen voor een nieuwe echo, weer bloedprikken en daarna door naar de gynaecoloog.
Gisteren kon de echoscopist in eerste instantie ook niks vinden, zag gelukkig ook geen EUG. Toen ze bijna klaar was wilde ze toch nog even goed het plekje zien waar vocht zat. Ze draait een keer met de echo kop, en jawel, een foetus van ongeveer 7 weken.
Helaas zagen we geen hartje kloppen.. Hierna mochten we door naar de gynaecoloog die zei dat we er vanuit konden gaan dat het een miskraam gaat worden. Hij wilde wel 10 dagen wachten want hij kon het ook niet met zekerheid vertellen. Mijn hcg was ook netjes gestegen zoals hoorde bij dit termijn. En nu zitten we dus met een heel verwarrend gevoel.
Woensdag en donderdag het verdriet dat we toch niet meer zwanger waren en het eventueel ook nog een EUG kon zijn om vrijdag te horen dat er toch gewoon een foetus op de goede plek zit maar een hele grote kans dat het fout gaat. Tuurlijk hopen we op een klein wonder maar dan is het verdriet er over 10 dagen misschien weer dubbel zo hard.
Zijn er dames die dit ook hebben meegemaakt en mogen we toch echt dat beetje hoop gaan hebben of nemen we onszelf dan alleen maar in de maling?
Liefs
reacties (0)