De bevalling

Maandagochtend 25-10-10

Om kwart over 7 waren we al in het ziekenhuis,ik werd met de rolstoel door de gangen gereden,want lopen ging eigenlijk niet echt meer. Op de afdeling aangekomen,werden we opgevangen door een verpleegkundige die ons gelijk naar de verloskamer heen bracht. Het was een luxe kamer met alles erop en eraan. Aangezien het ziekenhuis de afdeling net 2 weken daarvoor af had. De kraam kinder en verlosafdeling zaten nu op 1 verdieping zodat als er wat met je kindje was je kindje gewoon bij je op de kamer mocht liggen in een couveuse. Ze noemde de kamer waar ik lag ook een kraamsuite. Daar dus aangekomen zette ik me koffertje en jas in de kast en kleede me om in een pyama die ik met de geboorte van Ziggy ook aan had. Tegen 8 uur kwam de gyn kijken en toucheerde me. Hij keek enigszins verontrust en zei nou het is nog niet erg ver gerijpt. Ik keek me man eens aan dacht oh dus ik word nu weer naar huis gestuurd! Maar nee hij zei sluit haar maar aan op zout en weeenopwekkers,dan gaan we straks haar vliezen wel breken. Tegen 10 uur had ik dan ook 3 cm ontsluiting en braken ze mijn vliezen er werd een sensor op het hoofdje van davie geplaatst en zo hoefde ik gelukkig nog mar 1 band om voor de ctg van Bruce.Toen ging alles eigenlijk nog goed. Elke 20 minuten werden de weeenopwekkers opgehoogt en ik kreeg telkens sterkere weeen. Ik kon ze allemaal wegpuffen totdat de weeen in mijn rug en benen schoten en de pomp op zijn max stond. Heb het een half uur volgehouden  maar heb toen toch een ruggeprik gekregen. Dat luchte enorm op,maar toen kreeg Davie het benauwd en gingen zijn hartonen telkens omlaag en hij herstelde steeds slechter. Tegen 14 uur kwam de gyn me weer toucheren en het was eigenlijk niets opgeschoten, Toen zei deze dat als ik in een uur nog geen verdere ontsluiting had er toch een keizersnede aan zat te komen. Ik ontzettend aan het balen want wilde toch echt deze keer op een "normale" manier bevallen. Na dat uur was er dus nog geen verandering,en werd ik voorbereid op een keizersnede. Voor mij doen was ik hier best rustig onder (want bij Ziggy was alles best goed gegaan) Toen werd ik in een operatie jasje gehezen en reden ze me met bed en al naar boven. Daar aangekomen werd ik aan allerlei toeters en bellen gelegd en werd er een volgende dosis verdoving in mijn rug gespoten.(daar is het volgens mij al fout gegaan) Nadat werd gecheckt of ik nog iets voelde ,kwam mijn man in een operatie pakje naast me zitten en begonnen ze met snijden,ik kon alles zien via de operatielamp boven me. Er werd een paar keer gesneden en toen werd er aan me getrokken toen dacht ik al iets te voelen maar dacht ook dat het mijn verbeelding was. Daar was dan ineens mijn eerste zoon Davie met een gewicht van 2130 gram en 48 cm. Ik helemaal overmand door emoties voelde toen ineens iets branden in mijn buik, ze konden Bruce er niet uitr krijgen, Hij was blijkbaar door de weeen helemaal bovenin mijn buik geschoten en dwars gaan liggen tussen mijn ribben. Van binnen voelde ik een helse pijn doordat je bovenin dus niet bent verdoofd en hij daar dus wel aan het graaien was naar de kleine. Daar bovenop waren 2 mannen op mijn ribbenkast aan het duwen om de kleine naar beneden te drukken, heb echt de hele O.K. bij elkaar geschreeuwd volgens mijn man. Ik dacht echt dat ze me uit elkaar aan het trekken waren. Na 2 minuten die voor mij eeuwig leken was daar gelukkig ook Bruce. Maar heb er niet van kunnen genieten, ook nadat hij eruit was had ik helse pijnen en werd ook nog enorm misselijk. Er werden allerlei middeltjes in mij gespoten om het maar minder te laten worden. Dit was ff zo en heb zelfs nog met degene gepraat die me dichtnaaide. Toen na 10 minuten kreeg ik weer een helse pijn in mijn ribben en nek(bleek uitstralingspijn te zijn van je middenrif) Mijn buik voelde ik toen gelukkig nog niet. Op de uitslaapkamer werd er weer een pijnstiller in me pespoten en toen nam het gelukkig een beetje af. Ondertussen werd me verteld dat ik zo opgehaald zou worden. Dit duurde dus ook nog een half uur en ik dacht dat er wat mis was met mijn jongetjes die ik maar ff in een flits had gezien.Mijn man dacht dus dat er iets met mij aan de hand was en werd ook zenuwachtig. Was een communicatie foutje , en werd toen snel naar beneden gereden. Heb toen ff mijn knulletjes gezien, en werd een kamer opgereden. Daarna kwamen ze met de jongens, Davie lag al in de couveuse en kon ik dus alleen door het deurtje aanraken. Bruce heb ik ff op mijn borst gehad.maar ook hij moest snel het bedje weer in omdat ze allebei nog niet hun temp en glucosegehalte op peil konden houden. Wel hadden ze een apgar van Davie:8en9 en Bruce:9 en 10 dus dat was wel perfect. Daar lag ik dan op een kamer met mijn jongens naast me. Helemaal beduusd nog van wat me overkomen was. Heb vervolgens 3 nachten niet kunnen slapen van de pijn en nachtmerries die telkens terug kwamen. Hiervoor hebben ze voor mij gelukkig maatschappelijk werk ingeschakeld, en heb er veel over kunne praten met familie en mijn man natuurlijk.Ik heb uiteindelijk nog 10 dagen in het ziekenhuis gelegen waarvan 4 dagen voor mijn jongens die nog niet mee mochten naar huis. Zelf heb ik nog 2 dagen aan een ruggeprik gelegen omdat de pijn te erg was. Nu gaat hjet gelukkig weer een stuk beter alhoewelik nog steeds last heb van de snee en en krampen in mijn buik.Uiteindelijk is gebleken dat ik gekneusde ribben en middenrif had van het duwen.Ook mijn baarmoederwand was gekneusd hierdoor heb ik langer pijn gehad dan normaal. Nu kan ik het af met paracetamol gelukkig.(nog maar 2 keer daags)

Hoop dat het een beetje duidelijk verhaal was, het duizelt me soms nog door mijn hoofd. Al kan ik het nu wel een plaatsje geven.

dikke knuffel van mij voor jullie lieve dinnetjes