Mijn 1e Blog Dames!!!!Bevallingsverhaal

En dan hier, na lang wachten dan eindelijk mijn verhaal.....

Na, zoals jullie allemaal wisten veel afzien van de voorweeen die ik al 2,5 week had en meerdere ongemakken in mn zwangerschap vanaf dat met mn nieren...gebeurde er in de nacht van vrijdag 4  op zaterdag 5 feb iets wat ik niet had durven hopen....

Ik lag om denk ik om 0.30 in bed. Zoals gewoonlijk was ik nog lekkr een dvd aant kijkn (was aan mijn laaste seizoen van Charmed bezig, haha dacht dat ik die nog wel kon af krijgn want het zag er toch nog niet naar uit dat de kleine zich snel zou melden) had 2 afleveringen gekeken,had tv uitgezet en besloot om te gaan slapen want moest de zaterdag (5 feb) om 10u op controle bij de gyn. Was de donderdag (de 3e) ook geweest en hij gaf me toen al mee dat het niet tot 10 feb ging duren want hij had gevoeld en t was al wat meer verweekt maar had nog steeds vingertop ontsluiting. Maar trug naar DIE nacht...ik sliep dus denk ik net een half uurtje, iss een uurtje en voelde een "knap" en voelde dus wat vocht lopen...Het was geen plas wat eruit floepte, maar was duidelijk vocht> en meer dan de druppels die ik voorheen wel es verloor. Ik liep naar de wc beneden en mn onderbroek was nat...Had een inlegkruisje ingelegd,liep trug naar boven..maar moest eg stoppen bij de badkamer want was weer vochtig. Ik keek naar mn inlegkruisje en twas helder maar ook wat wit/gelig. Dacht eerst of t miss urine was ( haha dat kon he, dat ik gewoon in mn broek stond te plassen zonder dat ik er erg in had) Het had niet eg een geur....ik wist t ff niet...Maar t bleef maar nat. Ik trug naar bed en maakte mn man wakker. Ik vond dat ik nog erg rustig was van mn eigen, stond er eg van te kijkn. Dacht dat ik vet ging gaan stressen maar t viel reuze mee. Ik zei tegen mn man dat mn vliezen gebroken waren en dat ik t bijna zeker was. Hij schrok wel ff maar tegelijker tijd zag hij t ook allemaal wel zitten. Ik was nogmaals naar beneden gelopen om t nummer te pakken van het ziekenhuis. Natuurlijk kon ik dit weer es niet vinden, grrrrrrr....Uiteindelijk na veel zoekn had ik t (met nog steeds t gelek van water) trug naar boven.....En toen begon t>>>Auwwwwww Weeen...En geen buikweeen zoals ik altijd dacht te verwachten, nee hoor: Rugweeen!!En heftig dat ze waren en kort op elkaar :( Ik dacht direct: Ahhh dit zijn dus echte weeen....EN idd dames: Als t zover is dan voel je dat eg wel ja..Mn man beetje in paniek..ik vroeg hem te bellen naar t zieknhuis, maar hij duwde tel in mn handen omda hij ff nie wist wat te doen...Ik half puffend aan de tel gezegd dat mn water was gebroken en dat mn weeen erg kort op elkaar kwamen. Ze zeiden: Nou mevr: we gaan U zeggen wat U moet doen...of u moet al heel veel pijn hebben...Nou ze kon der zin nie eens afmaken en ik zei: JA...ik kom er direct aan! Ik mn kleren aan, weer mn kraamverband verwisseld en naar beneden,mn hond gedag gezegd,auto in gestapt en we waren vertrokken hoor..YESS (dacht ik) uhu.....Nou t was me een auto ritje zeg> Jeetje wat duren 10 min lang zeg.......drempels,stoplichten whaaaaaaaaaaahhhhhhhh dacht dat ik gek werd. Vanaf dat mn vliezen gebroken waren kwamen mn weeen eg om de 1,5min...ik haalde de 2 min nie eens..Ze kwamen eg zo snel op zetten,bleven hangen en zakte weer weg......en heerlijk zeg die min ff nix...

Om 3.45u kwamen we aan int ziekenhuis..Er kwam al een man naar ons toe met een rolstoel. Ik zei altijd: pfffff rolstoel..uhu, nou geloof me was blij dat die dingen er stonden hehe..Ik naar boven en daar was t dan> t bed,kraamvrouwen ahhh wat was ik gerust...nu zou t allemaal goed komen. Ik was in goede handen,toch?!Ik ging er met volle moed aan beginnen....Maar al snel werden de weeen eg ondraaglijk. Ik was moe, nauwelijks geslapen, maar evengoed gierde de adrenaline door heel mn lijf..Ik wilde eg geen ruggeprik wilde t zonder doen..Maar de voedvrouwen kwamen er zelf mee....Ik moest maar geen onnodige pijn lijden, want rugweeen waren en zouden alleen nog maar erger worden.ook ahd ik beenweeen maar moet wel zeggen dat de rugweeen deze overtreften. Nou en waar waren die buikweeen?????Ik heb ze nie gezien of gevoeld hoor!!! Om 5.10 kreeg ik dus een ruggeprik. Was al harstikke bang voor die prik,pffffffff...Ze hielden me vast en tjee wat duurde da lang zeg..Auwwww en daar kwam weer zo'n akelig rugweetje aan (en dan zit je met je rug gebogen he,terwijl je deze alleen maar hol wil hebben op da moment) pffffff...Nou ze gingen hem zetten, viel nog mee maar die elektrische schok in je benen was nie zo lekker zeg..Nou al met al deed de rugeprik dus ook meer pijn dan dat me verteld was :( Maar nu zou mn pijn dus minder worden> en idd ik kon me eindelijk ontspannen...kreeg mn infuus en weeenopwekkers zodat mn ontsluiting wa vlugger zou gaan.En nie stil zou komen te staan.

5feb 6.30u Ze kwamen kijkn hoeveel ontsluiting ik al had...Nou 2cm dit schoot dus nie op...had g zoiets van: Ok hoe lang gaat dit allemaal duren. Mn man ging om 6.45 ff weg naar huis naar de hond en ff opvang regelen..En ging trug komen, want ja dit ging toh nog een hele tijd duren en ik had toch geen pijn nie meer...Ik kon ondertussen heel de werled aan hahaha..Jeetje wa lekkr zo'n ruggeprik...8.15u was mn man trug en kwamen ze weer kijkn hoe ver> 3 cm....

van de 3 ging t naar 5 cm en van 5 naar 7cm..Toen was t rond 13.15u...Al de tijd ervoor weet ik niet meer precies want die tijd vloog toch wel voorbij moet ik zeggen..Allemaal met zenuwen, gezonde spanning, al bellend en smsen naar mn beste vriendin haha en al pratend naar mn man.Tussendoor hebben mn man en ik proberen slapen maar iedere x als ik bijna in slaap viel kwam er weer iemand binnen om te checken of mn blaas leeg te maken. Toen ik 5 cm onsluiting bleek te hebben voelde ze mn vliezen nog zitten, ze bleken helemaal nog nie gebroken te zijn> t bleek een grote scheur van boven te zijn..Ik wist ie wat ik hoorde..Dus ze hebben ze alsnog gebroken...Vruchtwater was dus beetje gelig...( kleine had dus al klein beetje gepoept in vruchtwater)

!3.45u 8cm...yeahhhhh ik was er bijna....Ik zag t helemaal zitten!!Zoals ik vele moest geloven strax bij t persen ga je nix voelen...met ruggeprik bevallen is eg beter en valt reuze mee..

15.00u  9cm en een boordje! Nu werd t spannend..Mn ruggeprik was op en ik voelde de weeen weer opkomn..Oeie en ze waren nog erger en nog steeds in mn rug he. Ik moest maar es oefenen met persen. EN ja wor, da ging me best goed af (zeiden de vrouwen daar, ze dachten dat ik op zo'n cursus gezeten had en zeiden dat ik t eg goed deed) T was idd lekker om in de wee de pijn weg te persen...Maar de pijn werd erger en erger en erger EN erger. Ik voelde me benen weer kon weer alles bewegen en t was alsof heel mn verdoving in 1x uitgewerkt was...Wat normaal gezien geleidelijk aan gaat, gebeurde bij mij in 1x>> Plots kwam alles in 1 x op me af...Ik begon zo te huilen en keek naar mn man en zag t allemaal nie meer zitten..Ik moest nog maar beginnen..De voedvrouwen vonden t raar dat ik alles zo heftig voelde...en zette de ruggeprik nog ff aan>>Maar deze sloeg dus nie meer aan!!!Ze zeiden dat een ruggeprik nie altijd werkte bij rugweeen of in ieder geval veel minder en da ze nix konden doen. Ik moest proberen de pijn weg te persen...maar ik bleef zolang met mn 9cm zitten ofja da boordje...Ze konden t hoofdje wel al voelen maar t kindje moest zn draai nog maken...Ik was er bijna...uhu....

16.00u na een uur zoveel gehuild te hebben van de pijn en de weeen maar op te vangen voelde ik een heel klein beetje vd verdoving, twas nie veel maar toch....en ik moest weer oefenen...Ze zeiden dat het nu moeilijker ging.Maar dat kon niet, want ik kon me nu veel beter concentreren op t persen nu ik ietsje minder pijn had ipv dat ik sterfde van de pijn> want dat blokkeerde me volledig..Nou: da beetje verdoving wat ik voelde was binnen 10 min dus uitgewerkt...Lekker zeg...Maar t kon nu toch nie meer lang duren.......

16.15u En ja wor, ze kwamen me halen, ik mocht naar de verloskamer....Ze zeiden al van te voren dat de meeste maar 15min 20min in die verloskamer waren en dat de klus dan geklaard zou zijn..Ik zat aan mn 10 cm dus t was een kwestie van persen...zeiden ze. Nou gyneaceloge was aanwezig en 3 andere voedvrouwen en een stagiare...Eerste paar x persen ging wel goed...Ik had pijn, ja maar ik wist dit van te voren maar dacht bij mn eigen> ik ben nu zo ver, dit gaat een verlossing zijn...En ik was zo benieuwd naar ons prutsje..Maar ons lieve prutsje vond t allemaal wel best geloof ik en had blijkbaar zn draai nog nie gemaakt, t lukte hem nie...hoe goed ik ook perste...En mn lieve kindje kwam klem te zitten, klem in t geboortekanaal : (  Ik hoorde t van een van die vrouwen en 1 van die andere begon es op mn buik te duwen...Nou dames dit was nie zomaar duwen. Ze stond op een krukje naast me en was zo hard aan duwen dat dit nog meer pijn deed dan t persen. Heb aan dit geduw de schaafwonden over gehouden op mn buik. En als dit duwen nu nog zin had, maar nee hoor. Ze zei tegen me dat ik moest persen want zij kon mn kind er niet uit duwen...Ja hehe dat snap ik nog en kwaad dat ik was (in mn eigen want veel puf om t te uiten had ik nie) En ze beef maar duwen. Ik dacht eg nog van: Ze moet nu eg stoppen want ga hier dood, mn kind zit gvd klem voelde dus alsma die gigantisch druk van binnen...continu die druk van da hoofdje halverwege..Nou da was geen pretje..Mn kindje heeft daar dus te lang klem gezeten...En da stomme mens (srry voor mn taalgebruik) was nog steeds aant duwen...tot ik ze hoorde zeggen: Dit werkt nie pak de pomp maar..En ja wor de vacuumpomp werd erbij gehaald...En vanaf toen ben ik t kwijt....Ik weet dat ik gezegd heb dat ik t gevoel had dat ik moest spugen, ik wilde een natte doek, ik was de hand van mn man kwijt...Die kon t allemaal nie meer aanzien.stond met een brok in zn keel vastgenageld naast me..ik zag de paniek in zn ogen, de pijn..tis zonde mn schat wat kon hij doen...Hij kon nix voor me doen....Keizersnee kon nie meer want kindje zat al int geboortekanaal dus moest via die weg naar buiten komen. De gyneaceloge riep hem bij haar en zei da ze t hoofdje al kon zien en dat hij als hij wou mee mocht kijkn. Maar ik had t al opgegeven!!Ik was op, doodmoe, kon zelfs nie meer huilen,ademen.....Mn neus zat potdicht van al t gehuil van me...Ik kon nie meer naar lucht happen ook al zeiden ze dat ik dat moest doen..Ik had t gevoel dat ik uit mn lichaam was getreden en dat ik mn eigen van bovenaf aant bekijken was..alsof ik niet meer in mn lichaam zat en naar mn eigen lichaam aant kijkn was, mn levenloze lichaam...Blijkbaar, naar wat mn man me verteld heeft was ik helemaal weg.....gewoon weg! Heb blijkbaar zo zitten huilen en zitten zeggen dat ik t nie kon en dat ik ermee stopte...Was mn benen weer bij elkaar aan t doen,sloeg armen weg van die vrouw die aant duwen was op mn buik..En ik weet gewoon van nix...Ik hoorde heel in de verte mn man zeggen: je moet!je moet! je kan nie anders schat!! Ik hoorde de gyn zeggen: denk aan je kindje! Maar ik kon t nie, dit was nix voor mij..ik wist nu dat bevallen nie voor mij was weg gelegd!Toen ze met de vacuum t hoofdje eruit getrokken hadden, was ik helemaal weg..mn man zei dat ik zo verging van de pijn hij vond t verschrikkelijk, voelde zich zo machteloos, voelde zich daarvoor al heelmaal slecht worden..puur uit onmacht..Maar vanaf dat hij naaste de gyn stond en naar de geboorte heeft zitten kijkn ging t stukke beter met hem...Daar kon hij beter tegen dan machteloos naast me staan en mn hand vast houden.Nou t hoofdje was er dus door (al heb ik dit nie mee gekregen) ik kwam weer langzaam bij....en hoorde de gyn zeggn: alleen de schouders nog, kom op! En nog bleef ik zeggen: nee ik kan dit nie! Er kwam een wee en moest dus diep ademen, blokeren en persen...da ging nog...maar in die zelfde wee nog ff adem halen en nog es persen...Maar tijdens die 2e adem ahling duwde die vrouw alweer op mn buik waardoor ik stikte in mn eigen poging tot adem halen (echt die vrouw moest me hebben zeg)....maar al t persen wat ik al gedaan had, t mocht nie baten..Ik besloot t nog 1x te proberen en daarna mochten ze t uitzoeken eg waar...ik dacht eg: dan ga ik maar dood...t boeide me allemaal nie meer. Twas ik OF mn kind...(achtraf wel erg zeg dat ik dit gedacht heb) maar dacht eg dat 1 van ons t nie zou overleven...En ja wor daar kwam een wee...diepe adem, voor zover t nog lukte en pers, weer diepe adem (en duw in mn buik) en pers en toen was ik klaar...ik liet me vallen............................................

!6.55u Kijk hier maar es naar je kindje hoorde ik...ik zag helemaal wazig...Kindje? kindje? Wat nou kindje?? Ik ben nog aan persen laat me gerust dacht ik....Ma nee hoor zag daar voor me ons kindje...T huilde nie en ze namen t mee om te wassen en zo en ik draaide me hoofd, mn man ston bij me en zei hoeveel hij van me hield maar was ook helemaal beduusd..T was ons gelukt!!!..maar ons kindje?!?........hij werd gewassen, slijm uit keeltje, ff beademd (hij ademde wel, maar twas om hem ff te helpen) en ff goed opgewreven...en ja wor da hoorde me een gejammer....De voedvrouwen riepen mn man erbij: moet je geen foto's maken, haha maar die was ook nog steeds helemaal beduusd van alles...Ze vroegen hem hoe heet de kleine man: hij wist gewoon de naam nie meer haha....en hoe we t schreven...tis zonde mn lieve schat..Maar toen was t zover mn kindje, Ons Prutsje.....Onze Riley werd bij me gelegd....een gezonde jongn 3705gr en 53 cm..Had een moeilijk start...Bij de 1e test die ze deden scoorde hij eerst een 4 toen na 5 min een 6 en daarna een 10..Tis zonde mn lieve jongen.Maar twas allemaal goed gekomn.

Terug op de kamer was ik kapot!!!!kon alleen maar naar mn kindje kijkn en naar mn man....Mn man was direct zn ma gaan bellen...En ik was half aant slapen/half wakker...ik was helemaal vd wereld..Mama was eg doodop....Later die avond kwam er visite, was zo zwak dat ik mn eigen ouders voor de helft gemist heb en pas de latere visite een beetje meegekregen heb...Ze waren weer snel weg..heb daarna met mn man nog ff genoten van ons wondertje, want da was t een wonder! Mn man ging ook op tijd weg want was ook kapot...was al 21u wakker...Ik was ook kapot. Achteraf bedacht ik mn ook dat ik omdat ik gewoon nie geslapen had die nacht ervoor ook al zolang wakker was en dan nog moest bevallen..........pffffff Waar moest ik de kracht vandaan halen? Oerkracht dames???? Ik weet t nie hoor...

Ik heb een knip gehad, was wel nog beetje uitgescheurd..veel last gehad van hechtingen.moest uiteindelijk nog een dag extra int zieknhuis liggen omdat de kleine zoveel van me onttrokken had, ik zat met een extreem ijzer tekort en zag lijkbleek, had geen kracht en kon nog nie zelf plassen...t lukte gewoon nie, zoveel pijn had ik van onder...kreeg nog een blaaskatheter (ook echt geen pretje als ze da erin steken alst allemaal al zo gevoelig is daar beneden) ..

7feb Katheter werd eruit gehaald en mocht proberen zelf te plassen, dit lukte alsmaar nie...ben maar heel demostratief water gaan drinken...en maar blijvn proberen en proberen...Totdat ik t zo beu was en de po had gepakt en op stoeltje gezet en t me uiteindelijk lukte ( al staande ) te plassen...Laterna kreeg ik te horen dat dit voldoende was en ik naar huis mocht met mn kindje...Ook kreeg ik te horen dat ik eigenlijk te smalle bekken had om een gewone bevalling te kunne doen maar dat ze dachten dat het wel ging lukken omdat ik al zo ver was...grrrrrrrrrr...Mn huisarts vond t acheraf ook een schande!!!