EUG...
Ik ben verdrietig. We mochten héél even voor de derde keer zwanger zijn. Helaas...
Na een week of drie vage buikklachten en blijvend vloeien heb ik de HA maar eens bezocht. Ik vloeide al 3 weken en was in mijn beleving 'gewoon' onregelmatig ongesteld. Misschien zat er wel een cyste ofzo, vandaar ook die vage pijn. De HA was het helemaal met mij eens en ik kreeg een verwijzing voor de gyn mee. Drie weken later zou ik terecht kunnen.
Twee weken en erg veel buikpijn later werd het me teveel. Na het boodschappen doen rende ik de drogist in om een test te kopen. Waarom? Ik weet het niet...
Ik testte positief en was even compleet uit het veld geslagen. Omdat ik voelde dat áls ik zwanger was, het zeker niet goed zou zitten.
De ochtend erop de HA gebeld die een spoedecho in het ZH regelde. Ik heb er de hele middag gezeten (alleen, manlief zat thuis 'vast' omdat ons kleine mevrouwtje een dubbele oorontsteking en 40 graden koorts had) en kreeg naast een inwendige echo een urine- en bloedonderzoek. Ik werd gefeliciteerd met mijn prille zwangerschap (ca. 5 weken). Vooralsnog was er geen reden om mij zorgen te maken, vonden ze. En toch...ik voelde iets anders...
Vijf dagen later moest ik terugkomen. Voor de zekerheid. Alle onderzoeken werden opnieuw gedaan. En toen bleek mijn intuitie juist. Het was niet goed. Te weinig toename van het HCG-hormoon, en behalve een hoop slijm was er niets in de baarmoeder te zien. Hoewel ik al voelde dat het niet goed zat, stortte mijn wereldje even in. Wat was (en ben) ik verdrietig... Ik kreeg het ook wat benauwd, want ik dacht gelijk aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De arts-assistent vond dat wat voorbarig, en probeerde me gerust te stellen. Ze kon op de echo niets in de eileiders zien en ze ging ervan uit dat er dan meer HCG in mijn bloed had moeten zitten. Uiteindelijk mocht ik dus gewoon weer gaan. Een week later moest ik weer terug om alles opnieuw te laten onderzoeken want zij verwachtte eigenlijk dat ik in die week wel een spontane MK zou krijgen. Ik niet. Ik had al bedacht dat het vruchtje in één van mijn eileiders was gestopt met leven en dat daarom het HCG-hormoon niet toegenomen was. Ook het vloeien werd steeds minder, dus voor mijn gevoel zat het 'vast'. Bovendien bleef ik buikpijn houden. Steeds meer.
De week erop (afgelopen dinsdag) dus opnieuw op controle. HCG bleek íets te zijn afgenomen. Op de echo was nog steeds niet veel te zien. De arts-assistent wilde me bijna alweer naar huis sturen met wéér een nieuwe afspraak voor volgende week. Maar manlief en ik waren het zat en vroegen nu om duidelijkheid. Ze zou daarom toch nog even gaan overleggen met Drs. van Haaften, een prof van het Diak. Nog geen kwartier later onderzocht hij mij. En toen ging het snel. Ik werd dírect opgenomen en met spoed op de OK-lijst gezet. Ik bleek het al die tijd bij het juiste eind gehad te hebben. Ik ben een HSP, en wíst het dus gewoon. Manlief wist het ook. Want hij wéét dat ik het weet. Dezelfde avond ben ik dus nog geopereerd en is het vruchtje uit de eileider verwijderd. Ook ben ik gelijk gecurreteerd. Het is klaar...
De operatie valt tegen. Ik heb veel pijn. Natuurlijk is de mentale pijn vele malen groter, zeker omdat ik nu ook niet meer weet of ik nog wel een vierde zwangerschap aan durf. Hoogstwaarschijnlijk niet. De zwangerschappen van LM en AM verliepen ook al niet van een leien dakje en nu dit... De tijd zal het leren. Eerst goed bijkomen...
Gelukkig heb ik mijn mooie meisjes en een vreselijk lieve man, ik ben en blijf een gezegend mens.
reacties (0)